Beeld: Canva
Iedere keer als er een vrouw vermoord wordt, hoor ik het weer. “Het ligt aan zijn afkomst.” “Het is de cultuur.” Of nog erger: “Ja, maar bij die groep gebeurt dat vaker.” En dan kook ik. Want laten we even heel duidelijk zijn: het is niet afkomst die vrouwen doodt. Het zijn mannen die denken dat ze dat recht hebben. Punt! Of je nou Ahmed heet of Jan, het gevaar zit niet in je paspoort maar in de overtuiging dat een vrouw van jou is. Dat je haar mag controleren, kleineren, kapotslaan of, in het ergste geval, ombrengen.
Ik heb vriendinnen die in vrijheid zijn opgegroeid en toch met een man eindigden die dacht dat hij haar baas was. “Waar was je? Waarom stuur je het niet terug? Met wie praat je?” De vragen die geen vragen zijn, maar kettingen. En ik ken vrouwen uit traditionele gezinnen die juist alles hebben gebroken om vrij te zijn, en nu een liefdevolle relatie hebben. Zie je? Cultuur kan een rol spelen, maar het is nooit de dader. De dader is altijd de dader. Toch schuiven we het maar al te vaak op afkomst. Want dat is makkelijk. Dan hoeven we niet in de spiegel te kijken. Niet te zien dat ook in keurige Nederlandse buitenwijken vrouwen worden mishandeld, bedreigd of erger. Daar krijgt het alleen een ander woord: “familiedrama”. Alsof het een natuurverschijnsel is. Alsof die man geen keuze maakte.
Mijn zoon is zestien jaar. Ik leer hem dat liefde niks met bezit te maken heeft
Mijn zoon is zestien jaar. Ik leer hem dat liefde niks met bezit te maken heeft. Dat een relatie betekent dat je elkaar ruimte geeft, elkaar optilt. Dat jaloezie geen bewijs van liefde is maar van onzekerheid. En dat een “nee” altijd een nee is, hoe hard je ego ook gilt. Ik zeg hem: jij bent nooit de eigenaar van iemand. Nooit! En soms denk ik: dit zouden we alle jongens moeten leren. Niet pas in een relatie, maar al veel eerder. Op school, in sportclubs, gewoon thuis aan de keukentafel. Want respect voor vrouwen begint niet met grote campagnes of hashtags, maar met kleine gesprekken. Met vaders en moeders die laten zien wat gelijkwaardigheid is.
Ik ben het zat dat er nog steeds wordt gezegd: “Ja maar…” Nee. Geen maar. Niet afkomst, niet cultuur, niet “ze had hem niet moeten uitdagen”. De schuld ligt altijd bij degene die kiest voor geweld. Laten we ophouden met vergoelijken en verschuiven. Laten we ophouden met naar elkaar wijzen. Want vrouwen worden niet vermoord door hun achtergrond. Ze worden vermoord door mannen die denken dat ze dat kunnen. En die zin zou eigenlijk op elke voorpagina moeten staan.
Hinda
Columnist
Ik ben Hinda, single mama van een 16-jarige zoon. En ook: cultureel gespreksopener, trainer, spreker, columnist en tekstschrijver.
Op Mamaplaats schrijf ik over moederschap, cultuur, identiteit en alles daartussen – zoals ik tegen een vriendin zou praten. Luchtig als het kan, scherp als het moet. En ik eindig altijd met een zin die blijft hangen.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”
ZorgintensLIEF: “Groeispurt? Eerst even een formulier of tien”