Beeld: Canva
Jasmina borgeld: “Tussen tranen, weeën en liters bitterlemon”
Ondanks de bloedingen in het begin verliep mijn zwangerschap verrassend goed. Nou ja, voor zover je dat kunt zeggen als je diabetes type 1 hebt en om de haverklap aan apparaten hangt. Mijn suikerwaardes waren perfect, zo perfect dat mijn internist bijna ontroerd raakte. “Ik zie niet vaak zwangere vrouwen die zo strak ingesteld zijn,” zei ze trots. En ik dacht alleen maar: Mocht dat met mijn zenuwen ook zo makkelijk gaan, dan was ik nu een stuk relaxter.
Tot 36 weken lag mijn kindje in stuit. En ik was doodsbang voor een keizersnede. Niet gewoon zenuwachtig, maar écht: midden-in-de-nacht-wakker-worden-en-googelen-hoe-ik-dit-kan-vermijden-bang. Haar laten draaien door de gynaecoloog durfde ik niet. Dus ging ik naar acupunctuur en liet ik moxatherapie doen… en toen gebeurde het: we zagen gewoon hoe ze draaide in mijn buik. Alsof ze dacht: Oké mam, ik lig al goed, stop met die rare rituelen. Wat een bijzondere ervaring.
In mijn geboorteplan stond dat ik geen pijnmedicatie wilde. Serieus… What the hell was I thinking.
Maar de opluchting duurde niet lang. De volgende angst diende zich aan: de inleiding. Als je diabetes (type 1 ) hebt, leiden ze je in met 38 weken omdat er een verhoogde kans is dat de placenta loslaat en diabetes baby’s zijn over het algemeen grote baby’s. Ik hoopte zó dat ik eerder vanzelf zou bevallen, dus begon ik met 37 weken aan het hele het complete ‘kom-op-met-die-weeën’-plan: vooraf kolven, hele ananassen eten tot mijn tong aanvoelde als schuurpapier, liters bitterlemon en frambozenbladthee drinken. Resultaat? Helemaal niets. Geen enkele wee.
Met 38 weken meldde ik me in het ziekenhuis. Ballonnetje erin, weeënopwekkers erbij. In mijn geboorteplan stond dat ik geen pijnmedicatie wilde. Serieus… What the hell was I thinking. Weeën voelen alsof je hele lijf in de fik staat terwijl iemand het ook nog eens binnenstebuiten probeert te keren. De hele nacht zat ik onder de warme douche, wiegend als een soort zen-Buddha, maar dan met het gezicht van iemand die het woord “zen” nog nooit had gehoord.
De volgende dag vroeg ik smekend om een ruggenprik. Midden in de weeënstorm. Drie keer verkeerd geprikt, recht in een wervel. Die pijn was zó erg dat het voelde alsof er een tram over me heen reed elke keer als ze weer een wervel raakten. Jerry zat voor me met een zakdoekje en ik overwoog serieus om hem daarmee te slaan, want een baksteen had ik niet in de buurt.
Ik bleef hangen op 4 centimeter. Vliezen gebroken. Het voelde alsof er een warme waterval over me heen kwam die maar niet stopte. Maar nog steeds geen vooruitgang. Wat ik toen nog niet wist, was dat mijn kindje muurvast zat in mijn bekken.
Ik hoorde mezelf fluisteren: “Wat is ze mooi.” Maar in mijn hoofd schreeuwde het: Waarom huilt ze niet?
Na twee dagen weeën besloot de gynaecoloog: keizersnede. Ik appte mijn moeder: “Het wordt toch een keizersnede.” Ik dacht dat het pas de volgende ochtend zou gebeuren omdat het midden in de nacht was, maar nog voordat ik mijn telefoon neerlegde, werd ik naar de OK gereden. Spoedkeizersnede.
Daar lag ik, terwijl twee artsen op mijn buik stonden te duwen alsof ze probeerden een te strak zittende spijkerbroek dicht te krijgen. Ik dacht altijd dat je bij een keizersnede meteen je baby zag zodra ze je opensneden. Niet dus. Ze zat vast. Tang erbij. Pomp erbij. Het leek meer op een reddingsoperatie dan een bevalling.
En toen… was ze daar.
Prachtig. Mooi roze. Maar opgezet..
En stil. Geen huiltje…niks…
Ik hoorde mezelf fluisteren: “Wat is ze mooi.”
Maar in mijn hoofd schreeuwde het: Waarom huilt ze niet?
Die stilte… die eindeloze stilte.
De minuten voelden als uren. Ik zag lippen bewegen, handen die snel werkten, Jerry die mijn hand vasthield maar in zijn ogen dezelfde paniek als in die van mij en alles leek langs mij heen te gaan. Ze namen haar mee en Jerry ging mee…terwijl ik wanhopig bleef liggen en niet wist wat ik moest zeggen, vragen of voelen.
Ik wachtte op dat ene geluid….Waarom huilde ze niet? Had ik dan weer op niks gehoopt?
Jasmina Borgeld: “Waar hoop opraakt en wonderen beginnen…”
Jasmina Borgeld: “Tussen hoop en afscheid”
Mijn naam is Jasmina. Ik ben inmiddels moeder van twee prachtige kinderen. Maar deze kinderen kwamen er niet zomaar.
Er is een tijd geweest waarin ik écht geloofde dat ik nooit moeder zou worden. Dat mijn grootste wens altijd een gemis zou blijven. Ik heb geleefd met die gedachte, gehuild om die gedachte, gevochten tegen die gedachte.
Daarom deel ik dit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Omdat 1 op de 6 stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblemen. Omdat ik één van die zes was.
En omdat ik wil dat jij die dit leest en die zich nu misschien zo alleen voelt in dit gevecht, weet dat je niet alleen bent.
Ik zie je. Ik voel met je mee. En ik hoop dat je, hoe jouw pad ook loopt, je eigen kracht blijft vinden in de liefde waarmee je deze strijd voert. Ik neem je dus in mijn columns mee in het fertiliteitstraject.
Je kunt me volgen op Instagram voor eerlijke verhalen over moederschap, kwetsbaarheid en het leven zoals het echt is. Maar ik begrijp ook dat als je midden in deze crisis zit…er wellicht nog niet aan toe bent.
Veel liefs,
Jasmina
Jasmina Borgeld
Columnist
Jasmina is moeder van twee bengels na jarenlang fertiliteitsproblemen, met diabetes type 1, astma en reuma als dagelijkse sidekicks. Ze denkt in mogelijkheden, niet in problemen en dat zie je terug in haar ondernemerschap én moederschap. Verslaafd aan reizen, maar zonder geldboom in de tuin, deelt ze op haar socials hoe je toch herinneringen maakt die blijven plakken. Op haar socials vind je eerlijke mommy content: rauw, herkenbaar en met een flinke scheut humor. Want eerlijk? Het leven is al zwaar genoeg.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”
ZorgintensLIEF: “Groeispurt? Eerst even een formulier of tien”