B-zonder: “Mijn jeugd van toen en hun jeugd van nu”

Ik zou zo graag willen dat mijn kinderen de jeugd krijgen die ik zelf heb gehad. Onbezorgd, spelend met al het speelgoed dat ze hebben en ruimte om zich soms te vervelen. Maar mijn eigen jeugd lijkt inmiddels wel uit een ander tijdperk.

We dronken ranja uit plastic bekers in de tuin, spaarden Flippo’s en postzegels en wachtten op zaterdagavond tot de film eindelijk begon

Kun je je nog herinneren dat wij gewoon aanbelden bij vriendjes en vriendinnetjes om te kijken of ze thuis waren? We schreven brieven met penvriendinnetjes van de camping. We namen onze favoriete nummers van onze favoriete bands op van de radio op een cassettebandje. We liepen met een walkman over straat. We speelden elastieken op het schoolplein, bouwden hutten in de struiken of gewoon onder de eettafel. We dronken ranja uit plastic bekers in de tuin, spaarden Flippo’s en postzegels en wachtten op zaterdagavond tot de film eindelijk begon.  We verveelden ons soms.. en nu achteraf gezien was dat helemaal ok. Want uit die verveling ontstonden de mooiste spelletjes. We hadden geen telefoons aan tafel, geen constante meldingen die ons afleidden.

En toch merk ik dat ik me verzet tegen al deze technologie, terwijl we hier zelf ook zeker in mee gaan en moeten gaan. Ik wil ze een zorgeloze jeugd geven, net als ik zelf heb gehad. Alleen moeten we accepteren dat dat tegenwoordig in een andere vorm is dan wij zelf gewend zijn. Misschien zit de onbezorgdheid niet in het tegenhouden van al die schermen en technologie, maar vooral om hier ook zelf niet in te verdrinken. Je kind moet kunnen zijn wie hij/zij is en dat hij/zij volledige aandacht verdient, van ons als ouders. Want ook wij moeten dat scherm vaker wegleggen. We missen zoveel van onze kinderen door ons te laten opslokken door die virtuele wereld. Ik ben hier voor de volle honderd procent schuldig aan. Ik wil dat mijn kind zich gezien voelt, gehoord. Dat hij/zij ruimte krijgt om fouten te maken, zelf dingen te ontdekken.

Ik wil mijn kinderen meegeven wat ik zelf had: vrijheid, veiligheid, verbinding. Misschien ziet dat er nu anders uit dan vroeger

Tegelijkertijd merk ik dat ik soms lastig vind om ze los te laten in een wereld die minder veilig voelt dan vroeger. Misschien is dat een illusie, maar zien we de wereld als minder veilig simpelweg omdat het nieuws over alles wat er om ons heen gebeurd binnen no-time binnenkomt op dat scherm van je. Gevaren lijken dichterbij te komen. Waar mijn ouders ons vroeger misschien met een gerust hart buiten lieten spelen in de wijk, op het plein of in de buurt, heb ik toch de neiging om met mijn kinderen mee te kijken, te volgen en te beschermen. 

Ik wil mijn kinderen meegeven wat ik zelf had: vrijheid, veiligheid, verbinding. Misschien ziet dat er nu anders uit dan vroeger, maar de kern blijft hetzelfde. Zolang we bewust opvoeden, met liefde en aandacht, kunnen ze ook nu een onbezorgde jeugd hebben. Misschien niet zoals die van mij, maar wel eentje die helemaal van henzelf is.