Mijn zoektocht naar de juiste hulp bij mijn prenatale en postpartum depressie

Tijdens mijn zwangerschap heb ik bij de POP-poli een aantal fijne gesprekken gehad, maar helaas kwam in een gesprek met de psychiater al vrij snel het onderwerp medicatie op tafel. Medicatie kan best helpend zijn maar, gezien mijn negatieve ervaringen in het verleden, niet voor mij. 

Mijn zwangerschap vorderde en toen ik bijna 30 weken zwanger was kon ik deelnemen aan een groepsbehandeling. Hier kon ik maar een paar keer naartoe omdat het lichamelijk steeds zwaarder werd om te reizen maar de groep werd ook opgeheven vanwege te weinig animo. Gelukkig had ik wel nog steeds fijne gesprekken met mijn eigen behandelaar bij PsyQ. 

Op 11 april 2025 ben ik bevallen van onze dochter. Mijn grootste angst was dat ik geen connectie zou voelen met ons kindje na de bevalling, maar zodra ze op mijn borst werd gelegd overstroomde mijn hart van liefde en wist ik direct: voor haar ga ik door het vuur. Na mijn bevalling volgde natuurlijk de kraamweek. Wij waren onwijs gezegend met een super lieve en leuke kraamverzorgende en ondanks de nodige kraamtranen was het een fijne week. Een week heerlijk in onze bubbel, geen bezoek (alleen de opa’s en oma) en even genieten van ons gezin, mijn langgewenste gezin. 

De kraamweek was mijn man vrij en de eerste week na de kraamweek was mijn man in de ochtend nog een uurtje langer thuis om even te helpen opstarten. Vanaf toen moest ik het zelf gaan doen. In het begin was het natuurlijk erg zoeken, maar de zorg voor mijn dochter ging me best goed af. Ik merkte wel dat ik nog steeds veel last had van kraamtranen maar ik had ook gelezen dat dit wel een paar weken kon duren. Er ging een periode voorbij waarin ik steeds beter leerde hoe ik het thuis draaiende kon houden met een baby en hoe ik mijn aandacht kon verdelen tussen mijn dochter en onze labrador Luna. Wel merkte ik dat die kraamtranen maar bleven terwijl zij ondertussen bijna twee maanden oud was. Ik besloot dit aan te geven bij de POP-poli en sprak mijn zorgen uit over een eventuele postpartum depressie. Er volgde een aantal gesprekken waarin ik meerdere adviezen kreeg: minder kraambezoek, stoppen met borstvoeding en/of anti-depressiva. Ik minderde inderdaad het kraambezoek om meer ruimte te maken voor ons als gezin en vooral wat meer ademruimte voor mezelf in de hoop dat ik mij wat beter ging voelen. Helaas bleef het sombere en lege gevoel en de tranen werden niet minder, soms zelfs meer. Ik ging opnieuw in gesprek met de POP-poli waarbij ik nogmaals mijn zorgen uitsprak over mijn mentale gesteldheid. Weer werd er geadviseerd om te stoppen met borstvoeding of anti-depressiva op te starten. Ik gaf aan dat ik in mijn leven al veel medicatie heb gebruikt vanwege ADHD, slaapverlamming, nachtmerries en woede-aanvallen maar dat ik hier geen fijne ervaringen mee heb en hier op dit moment dus niet voor opensta. Ook gaf ik aan dat fulltime borstvoeding geven niet hetgeen is waar ik last van ervaarde, sterker nog, dat is het enige waar ik voldoening uithaal. Toch wilde mijn behandelaar een gesprek met de psychiater erbij om de mogelijkheden omtrent medicatie te bespreken. Ik gaf aan dat ik mij totaal niet gehoord en gezien voelde en vroeg mij hardop af of er geen andere mogelijkheden zijn dan alleen medicatie.

Ze zou overleggen met het IBT (Intensieve Behandeling Thuis), maar na overleg bleek dit niet voldoende aan te sluiten bij mijn hulpvraag. Ook zou IMH (Infant Mental Health) een optie kunnen zijn, zij zou navraag doen en hier op terugkomen. Er gingen een aantal weken voorbij en in de tussentijd moesten wij met onze dochter naar het consultatiebureau voor controle bij de kinderarts. Die ochtend zat ik er weer helemaal doorheen en met rode traanogen ging ik samen met mijn man die kant op. Het moest zo zijn denk ik nu… De kinderarts had direct door dat het niet goed met mij ging. Ik legde uit welke zoektocht voor hulp ik achter de rug had, dat ik mij niet gehoord en gezien voelde en mij grote zorgen maakte over mezelf en de impact op mijn gezin. Deze kinderarts zag direct dat er hulp nodig was en heeft een doorverwijzing geschreven voor het IMH. Opgelucht kon ik ademhalen, eindelijk werd ik gehoord.

Een week na deze afspraak werd ik gebeld door de POP-poli, ik kon mezelf aanmelden bij het IMH en moest dan even uitzoeken bij mijn verzekering hoe dat zat met de vergoeding voor de behandeling. Ik heb uitgelegd dat dit niet meer hoefde omdat de kinderarts het direct in werking heeft gezet.

Hierna kreeg ik een bericht ter afsluiting van het contact bij de POP-poli, dit bericht zou ook worden doorgestuurd naar mijn huisarts. Ook hierin werd duidelijk dat ik niet serieus werd genomen en dat er niet aandachtig is geluisterd. Dit heb ik teruggegeven aan de behandelaar en gevraagd of zij dit wilde aanpassen in het bericht. Ze gaf aan dat ze het vervelend vindt dat ik mij niet gehoord en gezien heb gevoeld en hoopt dat ik alsnog de juiste hulp mag krijgen. 

Lees ook

Opvoeden vanuit liefde, niet vanuit angst

Lees ook

Dankbaarheid, somberheid, doodsangsten en genieten

Ik vind het erg jammer dat ik bij de POP-poli niet de juiste hulp en ondersteuning heb mogen ontvangen, maar ben ook heel dankbaar dat ik een fijne kinderarts heb getroffen die direct heeft gehandeld. Volgende week hebben wij een intakegesprek bij het IMH waarna er waarschijnlijk ambulante begeleiding wordt gestart.

Ik weet dat de weg naar hulp en jezelf gehoord en gezien voelen soms heel ingewikkeld kan zijn. Dit is ook een van de redenen dat ik als ervaringswerker in de GGZ ben gaan werken. 

Ik hoop dat je niet opgeeft in jouw zoektocht naar de juiste hulp. Ook al wordt je niet overal gehoord of serieus genomen, uiteindelijk komt de juiste persoon en/of de juiste hulp op je pad. Je bent niet alleen!