Gevecht voor erkenning van Luuks klachten – Deel 2

“Etiam non venenatis nibh, eu ultrices leo. Phasellus eu finibus nunc, et venenatis velit. Sed porta massa a quam laoreet congue. Vestibulum egestas finibus nunc, eu molestie risus fringilla sodales. Vivamus augue dui, scelerisque a leo quis, varius bibendum nunc. Suspendisse porta lacinia erat eget mattis. Ut dolor augue, convallis eget porta vitae, eleifend eu nulla. Maecenas sit amet fermentum nibh. Curabitur aliquet quam mi, ac pharetra nulla pellentesque ultrices. Nulla dictum ornare tincidunt. Donec ac hendrerit erat, at elementum purus.”Als hij lag te spelen maakte hij gekke geluidjes. Net of hij gierend naar adem hapte. Hij lachte er ook bij, dus dachten dat hij zijn stem aan het ontdekken was. Hij had ook wat wij noemde een “geiten lachje”. Een soort mekkerend hahaha geluidje. Heb dit aangegeven bij de arts van het consultatie bureau en zij heeft voor de zekerheid zijn longen beluisterd maar hoorde niets. Hij zal dus wel zijn stem aan het ontdekken zijn was onze conclusie.

Ong. een week later lag hij toen ik hem uit bed haalde naar lucht te happen, als een vis op het droge. zijn neusvleugels deden ook mee en hij huilde met korte halen. Hij was duidelijk benauwd, dus ik belde de huisarts. uiteraard, zoals dat altijd uitkomt bij ons als we een huisarts nodig hebben was onze eigen huisarts met vakantie, dus mochten we naar de waarnemer. Nou is dit een man waar ik totaal geen klik mee heb en bij binnenkomst mijn nekharen al overeind gaan staan. Maar goed, mijn kind heeft een dokter nodig, dus ja, we zullen het er mee moeten doen. Omdat paniek nog nooit iemand geholpen heeft was ik heel rustig. Te rustig volgens de beste man schijnbaar, want hij heeft wel 100 keer herhaald dat hij ons door ging sturen, want “hij is echt heel benauwd hoor! hij is echt heel benauwd!”eeh ja dat weet ik, daarom zit ik hier. En daarom gaan we nu naar het ziekenhuis om dat op te lossen. Mijn kind wordt echt niet minder benauwd als ik in paniek raak hoor.

In het ziekenhuis werd hij direct opgenomen om te vernevelen. Gelukkig had een andere kinderarts dienst dan die we een half jaar eerder toegewezen gekregen hadden. Hij was heel erg benauwd, zo benauwd dat de kinderarts onder de indruk was van de intrekkingen, maar zijn saturatie was nog heel netjes, dus hij hoefde geen zuurstof of prednison gelukkig. Luuk had al snel door dat dat kapje hem hielp om lucht te krijgen. Hij zat bij mij in de draagdoek, zijn veilige ontprikkel plekje, terwijl ik het kapje tegen zijn mond hield. Elke 3 uur, tot hij niet meer terug viel. Door de vernevel medicatie werd hij echt mega druk en was hij om 10 uur savonds nog aan het feesten in zn bedje. Gelukkig hoefden we maar 1 nachtje te blijven en konden we weer naar huis met een pufschema en kregen we uitleg hoe we beginnende benauwdheid konden herkennen. De uitspraak die mij het meeste bijgebleven is:” zolang een kind speelt is hij niet benauwd.” hahah Nou, dan kennen ze Luuk nog niet!

Bij deze opname woog Luuk een goede 8.5 kg. toen we een aantal weken later op controle kwamen woog hij 8kg. Hier maakte ik mij uiteraard zorgen om, maar dit werd weggewuifd. Hij is erg ziek geweest, dit komt wel weer. Het herstel kost veel energie en duurt lang. echt gerust was ik er niet op, maar oke. Je moet het er mee doen.

Een aantal maanden later hadden we een afspraak voor een fotoshoot. In de tussenliggende maanden had ik al wel geschoten dat spelen geen indicatie is voor niet benauwd, en hebben we vaak met de salbutamol gepuft. Een dag ervoor waren we nog op controle geweest en waren zijn longen mooi schoon. Wel zouden we starten met Qvar, omdat hij toch wel vaak salbutamol nodig had. Zijn groei in gewicht was langzaam weer aan het opkruipen.

Tijdens die fotoshoot hadden mijn moeder al het idee dat hij niet zichzelf was. Hij was veel te mak. Na de fotoshoot gingen we naar huis en toen ik hem in de auto zette dacht ik al, hij wordt benauwd. Gelijk gepuft en het werd wat beter. Echter toen we hem thuis uit de auto haalden was hij weer benauwd en hij werd in rap tempo steeds benauwder. Binnen een uur lag hij weer naar lucht te happen. weer naar de huisarts, dit keer wonderwel onze eigen huisarts, en hup door naar het ziekenhuis. En welke kinderarts had dienst: onze eerste kinderarts… was ik niet blij mee, maar goed, je moet het er mee doen en ik wist toen nog niet hoe alles zou gaan lopen. Hoevaak ik nog gelijk zou krijgen in wat zij van tafel geveegd had. En daar ontkrachte hij even de bewering: als een kind speelt is hij niet benauwd. Happend naar adem lag hij in bed te spelen. De arts was wederom onder de indruk hoe hij het allemaal voor elkaar kreeg. Hij werd weer opgenomen en alles werd weer herhaald. Maar ze hebben nooit meer gezegd dat een kind dat speelt niet benauwd is.

Lees ook

Gevecht voor erkenning van Luuks klachten – Deel 1

Na een opname moet je na een bepaalde tijd weer op controle komen. Onze eigen kinderarts was er dan niet, dus moesten naar weer een nieuwe arts. Daar heb ik nogmaals benoemd dat hij nog steeds wel moeite had met zijn flessen en ook erg veel knoeide. Daar kregen we weer een nieuwe verklaring: hij had gewoon wat slappen kaakspieren. Nee tongriem was het niet…

Dit is gelukkig de laatste keer geweest dat hij opgenomen moest worden vanwege benauwdheid. Bij elke virus moest er intensief gepuft worden, maar hij sloeg niet meer helemaal dicht. Wel kwamen we er achter dat het “geitenlachje “wat we zo grappig en schattig vonden een teken was dat hij benauwd was. Hij perste de lucht er echt uit met zijn buikspieren en zette dat kracht bij met zijn stem.

Uiteraard was hij bij de volgende controle weer niet gegroeid in gewicht, wel in lengte. We hoefden dus niet meer bang te zijn dat hij te dik zou worden. Maar ja, hij was weer erg ziek geweest, dus was te verklaren.”