Beeld: Anneke de Kort
Wanneer mijn zoon ziek is, ben ik zelf ook niet op mijn best
Eerst dacht ik dat het toeval was, maar nu weet ik het zeker. Sinds ik moeder ben, neem ik het ziek zijn van mijn zoon een soort van over. Niet dat ik letterlijk hetzelfde virus of verschijnselen heb, maar ik heb dan een soort van moederlijke aanstelleritis. Alsof mijn lichaam het niet aan kan zien dat hij zo ziek is en besluit daarop te reageren.
Een paar weken geleden was het weer zo ver. Pep, mijn zoon, had hoge koorts en bleef maar spugen. En niet een beetje. Nee, echt spugen van de categorie ‘komt dit allemaal uit dat kleine lijfje van hem?’. Ik probeerde dapper te zijn, was een baken van rust en zorgzaamheid, maar diep vanbinnen voelde ik de paniek langzaam omhoog kruipen. Want hoe beroerder hij werd, hoe meer ik mezelf ook ‘niet lekker’ begon te voelen. Misschien hielp het ook niet mee dat de geur van zijn maaginhoud zich in mijn neus had genesteld en dat overal waar wij keken hij zijn sporen had achtergelaten. Ook zoiets…!
Als een kindje van twee jaar oud moet spugen is het ‘op tijd’ aangeven nog een beetje lastig. Het toilet of een emmertje gebruiken lukt ook nog niet. Dus een groot badlaken om de boel in op te vangen en jezelf proberen schoon te houden leek mij de beste optie. Maar goed, dat terzijde.
Op naar de huisartsenpost
Toen de koorts, maar bleef stijgen en het spugen niet wilde stoppen besloten we de huisartsenpost te bellen. Het was inmiddels 23.30u in de avond toen we daar in de wachtkamer zaten. Zoals altijd eigenlijk loopt het spreekuur uit en hoe langer wij daar zaten,
met nog meer zieke mensen om ons heen, voelde ik me toch echt stukken minder dapper worden. Mijn maag voelde inmiddels als een baksteen en mijn darmen gaven me zo nu en dan een pijnlijke steek. Nee, niet dat ook nog… maar ja, toch wel. Ik moest naar het toilet en wel nu!
En het grappige is, ik ken mezelf zo echt niet. Ik heb een zorgachtergrond dus ik ben echt wel gewend aan zieke mensen of een ziekenhuisomgeving. Maar sinds de geboorte van Pep heb ik
echt een andere beleving van ‘ziek zijn’ (tenminste, als het Pep betreft). De spanning, de zorgen en het meeleven kunnen er flink inhakken. Uit het onderzoek van de huisarts kwam overigens niets. “Kinderen kunnen vaker onverklaarbaar erg ziek worden. Zo zijn ze erg
ziek en zo lopen ze weer vrolijk rond. Morgenvroeg gewoon even naar de eigen huisarts bellen”, zei hij. Op de terugweg in de auto waren we gerustgesteld, maar ik voelde me ergens toch ook een beetje beschaamd, want waren we hiervoor echt naar de huisartsenpost gereden en maakte ik me hierom zo’n vreselijke zorgen?
Het toppunt van empathie
Het is een soort vreemde mix van liefde, adrenaline en uitputting die maakt dat je als moeder niet alleen zorgt, maar ook meelijdt met je kind. Ik denk dat het ergens mooi is, dat je kind zo’n groot deel van je hart inneemt en dat zijn pijn bijna jouw eigen pijn wordt. Maar intens is het wel. En dan had Pep gelukkig alleen maar een ‘virusje’ te pakken.
In de loop van de volgende dag begon hij op te knappen. Hij wilde weer eten, dronk goed, het spugen was gestopt en hij wilde weer spelen. En na een goede nacht met slaap van ons alle drie begon ik ook weer op te knappen en werd ik weer mijn relaxte zelf. De baksteen in mijn maag verdween en ook ik kon weer eten.
Handen omhoog voor wie dit herkent?
Ik ben benieuwd: herkennen andere moeders dit ook? Dat je je zelf eigenlijk ook ziek voelt als je kind het zwaar te pakken heeft? Of ben ik gewoon een slappe vaatdoek geworden?
Matre-watte?!
Anneke
Serie Blogger
Super trotse mama van Pep. Hier deel ik mijn ervaringen over ons nieuwe leven met z’n drieën, (herstel na) de zwangerschap en hoe ik ondernemen combineer met moeder zijn.
Laat me slapen
Meer rust en structuur voor kinderen in december
Sinterklaas op haar manier