Van overleven naar ervaren: mijn tweede eerste jaar als moeder

Mijn eerste keer – een jaar van overleven

Na de geboorte van Luke begon mijn moederschap niet zoals ik had gehoopt. Door mijn verzakking en COVID en het lange hersteltraject dat daarop volgde, stonden de eerste maanden vooral in het teken van pijn, onzekerheid en afspraken met specialisten. Mijn lichaam voelde als een obstakel, iets waar ik niet op kon vertrouwen.

In plaats van te kunnen genieten van mijn baby, zat ik vaak gevangen in frustratie en verdriet. Ik wilde er zijn voor hem, maar moest tegelijk zo hard vechten om mezelf weer een beetje terug te vinden. Het eerste jaar met Luke was prachtig omdat hij er was, maar het voelde voor mij vooral als overleven.

En toen kwam Ted

Toen ik opnieuw zwanger werd, voelde dat spannend, maar niet beangstigend. Ik wist hoe zwaar het eerste jaar na Luke was geweest, maar ik had ook ervaren dat ik daar volledig van was hersteld. Twee jaar na zijn geboorte was ik volledig klachtenvrij, en dat gaf me vertrouwen: als mijn lichaam dat kan, dan kan ik dit ook weer aan.

Natuurlijk vroeg ik me wel af hoe het deze keer zou gaan, maar er overheerste ook een soort rust. Ik wist dat het anders kon lopen en dat ik er, wat er ook zou gebeuren, sterker in stond dan de eerste keer.

De geboorte van Ted bracht gelukkig een ander verhaal. Mijn herstel verliep beter, al ging het me nooit snel genoeg. Er waren momenten waarop ik baalde dat mijn lichaam niet meteen deed wat ik wilde, en ik had ook dit jaar mijn moeilijke periodes. Maar toch voelde alles lichter dan de eerste keer.

Ik had meer vertrouwen, meer rust, en meer ruimte om te genieten. Ik durfde dit keer wél stil te staan bij de kleine dingen, in plaats van alleen maar door te ploeteren.

Het verschil – van overleven naar ervaren

Het grootste verschil zat niet eens in de praktische dingen, maar in hoe ik het zelf beleefde. Bij Ted kon ik de mooie momenten echt ervaren. Zijn eerste lachje, de klanken van zijn gebrabbel, zijn handjes die mijn vingers vastpakten. Bij Luke lukte het fysiek pas na een paar maanden om hem zelf in bad te doen, en bij Ted lukte dit de eerste week al. Maar ook het zien groeien van de band tussen mijn twee jongens. Dat waren momenten die ik in me op kon nemen, in plaats van dat ze langs me heen gleden.

Ik merk dat dit jaar me zachter heeft gemaakt. Zachter voor mezelf, maar ook dankbaarder. Dankbaar dat ik mocht ontdekken hoe het ook kan voelen, dat een eerste jaar niet alleen zwaar hoeft te zijn, maar ook helend en vol liefde.

Wat ik meeneem

Dit eerste jaar met Ted heeft me geleerd dat elk kind een nieuw verhaal schrijft, en dat elk postpartumjaar anders mag zijn. Het liet me zien dat ik niet meer dezelfde moeder ben als bij Luke, omdat ik gegroeid ben. Juist door die zware eerste ervaring.

En misschien is dat wel de mooiste les: dat mijn moederschap niet in één keer wordt gedefinieerd, maar zich steeds opnieuw blijft vormen.

Lees ook

Tussen Hoop en Angst: Het Verlangen Naar Nog Een Kind

Lees ook

Drie weken samensmelten – en toen weer loslaten

Lieve Ted

Lieve Ted, jij hebt me laten zien dat ik het moederschap ook anders kan ervaren. Dat ik niet alleen hoef te overleven, maar dat er ruimte mag zijn om te genieten. Je hebt me laten landen in ons gezin van vier, en je hebt je grote broer een nieuw stukje liefde gegeven. Jij bent mijn zonnetje, mijn tweede eerste keer. En daar ben ik voor altijd dankbaar voor.

Voor andere moeders

Zit jij nu nog midden in de zware eerste maanden? Weet dan: het kan écht anders. Elk kindje schrijft zijn eigen verhaal, en elk jaar als moeder voelt weer nieuw. Geef jezelf de tijd en wees zacht voor jezelf.