Vrouw van Staal: “Ruimte voor extra’s is er niet. Laat staan voor een vakantie…”

Niet omdat we ‘lekker thuis wilden blijven’ (al probeer ik het wel zo te framen in gesprekken). Ook niet omdat we ‘rust in de zomervakantie’ zoeken. Rust bestaat namelijk niet midden in de tropenjaren. Let’s be real.

We zijn niet gegaan, omdat we het simpelweg niet konden betalen. En ja, dat is even slikken

We zijn niet gegaan, omdat we het simpelweg niet konden betalen. En ja, dat is even slikken. We zijn een gemiddeld gezin met twee inkomens, een auto voor de deur, elke week verse boodschappen en schone was in de kast. We hebben geen schulden. Als de kinderen iets nodig hebben, kopen we het. Maar zelfs dan is vakantie opeens een luxe geworden. Een luxe die we ons dit jaar niet konden veroorloven. Het leven anno 2025 is zo ontzettend duur geworden.

Terwijl we drie jaar geleden nog makkelijk twee keer per jaar weg konden, zit zelfs één keer er dit jaar niet in. De boodschappen zijn verdubbeld. De opvangkosten voor twee kinderen lopen flink op. Mijn man was een jaar werkloos, ik zat zelf een half jaar na mijn tweede zwangerschap thuis, afgelopen jaar was een rommelig jaar. We redden het allemaal, maar ruimte voor extra’s is er niet. Laat staan voor een vakantie.

We kiezen wél bewust waar we wél geld aan uitgeven. We sparen voor ons trouwfeest. We hebben de tuin grondig aangepakt (onze eigen Playa del Achteruin) en als alles meezit, hopen we over anderhalf jaar wél een zonnige winterbestemming te boeken.

Maar deze zomer? Geen vliegtuig. Geen vakantiehuis. Geen ‘even weg’. En dat voelde ik.

Wat een FOMO had ik de afgelopen weken. Iedereen om me heen ging wél. En hoe nuchter je ook probeert te blijven, je voelt toch die steek. Alsof je tekortschiet. Alsof je je kinderen iets ontzegt.

Gelukkig kwam er een onverwacht tegengeluid. Lois Kruidenier, die ik al jaren volg op the gram, deelde haar eigen gevoel over het thuisblijven. Dat de zomer ook mooi kan zijn zonder tropische bestemming, gewoon in je eigen huis. Haar woorden raakten me. Ze verlaagde de drempel om er ook zelf over te praten.

Hoe nuchter je ook probeert te blijven, je voelt toch die steek. Alsof je tekortschiet

Maar de echte eyeopener kwam van mijn peuter, vier jaar oud. Na een dagje zwemmen zei hij: “Het was een mooie vakantie vandaag, mama.” Voor hem is alles met water ‘vakantie’. Voor hem maakt het niets uit of we in Spanje liggen of in een opblaasbad in de tuin. Als er een zwembad is, glijbanen, ijsjes, en je mag iets later naar bed, dan is het feest.

Daar zit het ‘m in. We zijn rijk genoeg. Niet in geld, maar in wat er wél is. We zetten het zwembadje op, vullen een koelbox met ijsjes, blazen honderd bellen tegelijk. We picknicken in het park en slapen misschien in een tent voor het weekend.

Lees ook

Vrouw van Staal: “Wij hebben géén schermtijd. En juist dát werkt”

Lees ook

Vrouw van Staal: “Feesten alsof je geen kinderen hebt (en waarom dat goed is)”

We geven onze kids geen zwembad met uitzicht op zee. Maar wel aandacht. Zand tussen de tenen tijdens een spontane stranddag. Pizza op een kleedje in het gras. We sparen voor wat later komt, we bouwen aan iets groters. En ondertussen proberen we dit te omarmen.

Niet als excuus. Niet als ‘we maken er het beste van’. Maar omdat het oké is om te zeggen: dit jaar zit het er even niet in. Omdat keuzes maken óók krachtig is. En omdat eerlijk zijn soms de enige luxe is die je je kunt veroorloven.