Beeld: Swetlana Spreekt
Herinneringen in beweging
Mijn dochter kijkt het allerliefst naar filmpjes van vroeger. Beelden van haarzelf als peuter, als vrolijk meisje thuis op op vakantie. We gingen altijd in Nederland op vakantie in een Landal-huisje. Met haar aandoening was dat het hoogst haalbare.
Ik filmde met dan altijd suf. Thera lachend op het springkussen, spetterend in het zwembad, hand in hand met haar broertje. Elk lachje, elke knuffel, elk spontaan grapje moest gepakt worden door de camera. Zoals elke ouder de eerste jaren probeert vast te leggen, alsof je daarmee de tijd even kunt stilzetten. Maar vooral ook om voor mezelf een mooier beeld te maken dan dat het grotendeels was.
Terwijl ik naast haar op de bank zit, zet Thera de tijd stil. Ze kijkt, aandachtig, geconcentreerd. Alsof ze zich helemaal verliest in die beelden. Ik zie mezelf terug, jonger, met een glimlach die groter lijkt dan ik me herinner. Een moeder die lacht, maar met ogen die moe zijn. Ik weet nog precies hoe dat voelde: altijd de schijn ophouden, vrolijk doen met de kinderen, terwijl ik van binnen vaak huilde.
Thera werd ziek toen ze twee jaar was. Epilepsie. Haar ontwikkeling ging stap voor stap achteruit. Toch zie je er op de filmpjes nauwelijks iets van. Ze speelt, ze lacht, maar ze zegt niets. Haar stilte vertelt meer dan ik destijds durfde toe te geven.
De vakanties die er zo leuk uitzagen, waren voor mij vaak loodzwaar. Een onbekende omgeving gaf me geen rust, maar juist spanning. Ik wilde dat het gezellig was, dat we “leuke herinneringen” maakten, maar dat maakte me alleen maar sneller geïrriteerd als iets niet liep zoals gepland. Ik stond in de overleefstand. Vaak in een soort brainfog, uitgeput, niet echt aanwezig. Ik was er wel, maar ook niet.
Nu, jaren later, is Thera uit huis. Als ik die beelden zie, voelt het soms alsof ik naar een vorig leven kijk. Een jongere versie van mezelf, die koste wat kost probeerde alles mooi en gezellig te maken. Ik kijk ernaar met een zwaar hart, maar ook met zachtheid voor die moeder die zo haar best deed. Maar wel met een enorme masker voor, altijd met een glimlach.
Ik vraag me vaak af wat Thera ziet. Herkent ze zichzelf in dat meisje? Weet ze dat zij dat is, of kijkt ze gewoon naar “kinderen die spelen in een zwembad”? Zou ze ons huis nog herinneren? Zou ze het missen? Of is dit kijken voor haar gewoon rustgevend, zonder dat ze kan uitleggen waarom?
Het antwoord zal ik waarschijnlijk nooit weten. En misschien hoeft dat ook niet. Ik zie hoe gelukkig ze is wanneer ze de filmpjes opnieuw bekijkt. Ik zie hoe ze lacht, hoe ze helemaal opgaat in die momenten. Als ik vertrek, zegt ze zachtjes “dada”. Binnen een paar seconden is ze alweer verdiept in de beelden.
Met weemoed neem ik afscheid. Van de filmpjes, van de jongere ik, van de illusie dat het toen allemaal zorgeloos was. En toch ben ik dankbaar dat ik zoveel heb vastgelegd. Want wat voor mij beladen herinneringen zijn, betekenen voor Thera misschien juist warmte, herkenning en plezier.
Onbewuste liefdesgeur? Zo beïnvloedt jouw lichaam mannen tijdens je ovulatie
Op werk vond ik lucht, thuis raakte ik langzaam kopje-onder
Swetlana Spreekt
Serie Blogger
Ik ben moeder van twee kinderen, een meisje en jongen. Mijn dochter kreeg op tweejarige leeftijd ineens een lawine van epileptische aanvallen en raakte ernstig verstandelijke beperkt. Ik vertel over de jaren dat ik mezelf verloor in de zware zorg, maar ook hoe ik daar nu een betere balans in heb gevonden. Ik ontdekte hoe belangrijk het is om als moeder ook goed voor jezelf te zorgen.
Ik ben spreker en coach op het gebied van zelfzorg en auteur van mijn eerste boek waar ik vertel over mijn zoektocht naar mezelf in het moederschap.
OOK INTERESSANT
Piekeren in de nacht? Zo geef je je hoofd wél rust
“Ambulance! Ambulance!”