“Mijn grootste angst: ik merk dat ik deze week niet goed kan ademen door het nieuws”

Ik voel me machteloos. Ik vraag me af: waarom? Waarom denken sommige mensen dat ze het recht hebben om iemand pijn te doen, te breken, kapot te maken? Wat gaat er in hen om? Ik kan er met mijn hoofd niet bij.

Misschien komt het ook omdat ik zelf, als klein meisje, dingen heb meegemaakt die nooit hadden mogen gebeuren. Ik weet hoe het voelt om bang te zijn, om je onveilig te voelen in een wereld die juist veilig zou moeten zijn. En die herinneringen maken het nieuws nóg zwaarder.

Ik zou mijn meisjes het liefst in een bubbel stoppen. Mijn armen om hen heen slaan en nooit meer loslaten. Ze beschermen tegen alles wat lelijk is. Maar ik weet dat ik dat niet kan. En dat maakt me soms zo bang dat ik er wakker van lig.

Wat ik wél kan, is er voor hen zijn. Luisteren. Hen leren dat hun gevoel klopt, dat hun grenzen er mogen zijn. Dat ze altijd bij mij terechtkunnen, wat er ook gebeurt. Misschien is dat uiteindelijk het sterkste schild dat ik kan bieden: liefde, vertrouwen en het voorbeeld dat niemand ooit het recht heeft om hun licht te doven.

Maar eerlijk? Vandaag overheerst vooral de angst. Omdat ik weet hoe wreed de wereld kan zijn. En omdat ik zo hoop dat mijn meisjes er ongedeerd doorheen zullen komen.