Jasmina Borgeld: “Waar hoop opraakt en wonderen beginnen…”

Maar de test bleef wit. Spierwit….

Toch voelde ik ergens in mijn lichaam: dit klopt niet. Dit kon niet alles zijn. Dus deed ik nóg een test. En daarna nog één. Maar keer op keer bleef het scherm blanco. Alsof er niets in mij groeide. Alsof mijn lijf weer faalde.

Ik mocht bloed laten prikken, gewoon voor de zekerheid.
De volgende dag werd ik gebeld door een geheim nummer en mijn hart sloeg opnieuw over. “Je bent zwanger,” zei de stem voorzichtig. “Maar het is nog pril, en de HCG-waarde is aan de lage kant, ik kan je dus nog niet feliciteren.” Ik weet dat moment nog alsof het gisteren was…

Mijn ogen brandden in mijn hoofd, mijn energie was weg. En toen gebeurde het…

Ik moest opnieuw bloed laten prikken. De waardes stegen, maar langzaam. Te langzaam voor echte geruststelling, net snel genoeg om hoop nog niet los te laten. Er werd een echo ingepland voor 6,5 weken, want met een cryo weet je precies hoe ver je bent. De termijn was glashelder. Mijn gevoelens niet.

Ik was gespannen, moe, leeg. Ik durfde niet te hopen, maar kon het ook niet laten.
Tijdens de echo zocht de arts lang. Te lang. Er was een vruchtzakje, maar geen kloppend hartje. Het bleef stil. Letterlijk en figuurlijk. “Waarschijnlijk een miskraam,” zei ze zacht.

En toen kwam de vraag die elke vrouw met vruchtbaarheidsproblemen haat: “Wat wilt u doen?” Ik had een keuze: curettage, vaginale medicatie of afwachten.
Ik koos voor het laatste. Want iets in mij wilde het niet opgeven, niet uit handen geven, niet forceren. Ook al was ik kapot van verdriet.

Weer een week later stond er een nieuwe echo gepland.
We hadden vooraf al een nachtje weg geboekt, omdat we afleiding nodig hadden na een week huilen en ons rot voelen. We verwachtten teleurstelling. Een nieuwe klap. En we wisten: we gaan iets nodig hebben om ons aan vast te houden, iets van afleiding. We zouden direct na de echo vertrekken, ongeacht de uitkomst.

Ik huilde bijna non-stop.
Mijn lijf voelde leeg, mijn hoofd vol mist.
Ik kon nauwelijks uit bed komen.
Melde me ziek op mijn werk.
Ik was op. Lichamelijk, mentaal, emotioneel.

Dit was mijn allerlaatste cryo in Nederland. Het enige hoopje dat ik nog had.
En ondanks dat ik wist dat we verder konden in Duitsland, voelde het alsof hier alles eindigde.

Een week later, de dag van de controle-echo.
Ik had nachtenlang niet geslapen.
Mijn ogen brandden in mijn hoofd, mijn energie was weg.

En toen gebeurde het.
De gynaecoloog vond een kloppend hartje.

Sterk. Stevig. Springlevend.
Ik brak. Ik huilde.
En ik kon niet meer stoppen.

Niet van blijdschap, maar van alles tegelijk. Angst, opluchting, ongeloof.
Het hartje klopte,  terwijl ik dacht dat het allemaal alweer voorbij was.
En toch durfde ik er nog steeds niet op te vertrouwen. Want wat als…?

Mijn allerlaatste cryo. Mijn laatste kans. Alles stond op het spel

Die weken die volgden, voelde ik me op scherp staan.
Elke dag was een mix van dankbaarheid en angst.
En toen, bij 8 weken zwangerschap, gebeurde het opnieuw.

Ik werd midden in de nacht wakker van hevig bloedverlies. Stolsels. Donker bloed. Te veel. Ik maakte mijn man wakker in paniek.
Precies om 7 uur belde ik het ziekenhuis: “Ik denk dat mijn vijfde miskraam is begonnen…”

Ik voelde me verdoofd. Niet verdrietig,  nog niet. Maar leeg.
Mijn allerlaatste cryo. Mijn laatste kans. Alles stond op het spel.
De angst om nooit moeder te worden overheerste.
En toen ik de wanhoop in de ogen van mijn man zag, brak er iets in mij.

We zaten samen bij de gynaecoloog. Ik voelde me als een schim van mezelf.
Ze deed een inwendige echo. Het voelde kil, naar, alsof alles me overkwam.

Maar toen,  daar was het hartje weer.
Nog steeds kloppend. Nog steeds sterk.
Niets wees op een miskraam… Het bloedverlies was niet te verklaren…

Er was leven.
Dwars door de angst heen.
Dwars door het verdriet.
Er was leven en opgeven was geen optie meer….

Lees ook

Jasmina Borgeld: “Tussen hoop en afscheid”

Lees ook

Jasmina Borgeld: “De leegte waar niemand over praat”

Mijn naam is Jasmina. Ik ben inmiddels moeder van twee prachtige kinderen. Maar deze kinderen kwamen er niet zomaar.

Er is een tijd geweest waarin ik écht geloofde dat ik nooit moeder zou worden. Dat mijn grootste wens altijd een gemis zou blijven. Ik heb geleefd met die gedachte, gehuild om die gedachte, gevochten tegen die gedachte.

Daarom deel ik dit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Omdat 1 op de 6 stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblemen. Omdat ik één van die zes was.

En omdat ik wil dat jij die dit leest en die zich nu misschien zo alleen voelt in dit gevecht, weet dat je niet alleen bent.

Ik zie je. Ik voel met je mee. En ik hoop dat je, hoe jouw pad ook loopt, je eigen kracht blijft vinden in de liefde waarmee je deze strijd voert. Ik neem je dus in mijn columns mee in het fertiliteitstraject. 

Je kunt me volgen op Instagram voor eerlijke verhalen over moederschap, kwetsbaarheid en het leven zoals het echt is. Maar ik begrijp ook dat als je midden in deze crisis zit…er wellicht nog niet aan toe bent.

Veel liefs,

Jasmina