“Het syndroom van down is positief uit de test gekomen…”

“We waren net 8 weken en alles voelde nog steeds top, nog even en dan zou ik de fertiliteit echo krijgen. Officieel mochten we via het ziekenhuis laten lopen gezien het verleden met onze dochter. We besloten toch het gewoon via de verloskundige te laten lopen het zijn gewoon daar zulke lieve fijne mensen.

Het is wel zwaar daar weer binnen te lopen, natuurlijk hebben zij er niets mee te maken maar ik heb daar al 2x gezeten als zwangere met een slechte afloop. We merkten dat er toch een soort drempel ontstond, maar konden daar nog overheen stappen.

De echo ziet er goed uit en zover ze kunnen zien ligt alles op schema. Wat zijn we opgelucht, maar echt super blij durven we nog niet te zijn. Al probeer ik positief erin te staan, zijn er toch bepaalde mijlpalen waar ik aan voorbij moet voor ik echt durf te dromen over de mogelijke toekomst van een lief 2e fysiek aanwezig kindje. Ik merk aan mijzelf dat ik het verlangen heb naar een jongentje, het gevoel dat mijn dochtertje mijn enige dochtertje moet blijven ofzo. Hetgeen dat voor mij het belangrijkste is is dat het een gezond kindje is die we over 7 maanden in onze armen mogen sluiten.

De zwangerschap loopt nog steeds goed geen rare dingen, ik durf steeds meer te binden en te voelen met ons kindje. Nu is het eindelijk zover de 10 weken echo is aangebroken! Ik kijk er erg naar uit om de voortgang te weten te komen en dat hopelijk alles goed is. De echo (10wk 5d) verloopt goed! Alles ziet er goed uit en het kindje ligt 2 dagen voor op schema! Uiteraard is 2 dagen niet uitzonderlijk, maar voor ons is dit 4 dagen verschil met ons dochtertje gezien die juist 2 dagen later werdt gerekend. Toen zei de echoscopiste: het vocht bij het ruggenwervel/ nekwervel is wel meer dan gebruikelijk, maar daar dat kan nog prima wegtrekken. Ik vraag haar wat dat kan betekenen als het niet weg trekt. Ze gaf aan dat het dan een indicatie kan zijn op het syndroom van down… Maar dat ik mij nu hier niet druk over hoef te maken en niets mee hoef te doen, meestal trekt het gewoon weg.

Die middag ging ik bloed laten prikken voor de NIPT dat was ik al van plan omdat we alles op voorhand wilden af kunnen sluiten om ons hoofd sneller tot rust te laten komen. Ik had besloten het te beamen wat de echoscopiste zei en het dan ook in een laatje weg te stoppen. Ik was vooral benieuwd wanneer mijn extra echo plaats zou vinden gezien wij daar recht op hebben ivm ons dochtertje. We durfden weer te hopen en begonnen toch het idee van een kindje erbij te omarmen, het ziet er allemaal zo goed uit.

3 werkdagen verder (met weekend ertussen) werd ik gebeld door de verloskundige, ik zat op mijn werk. Ze vroeg op ik in de gelegenheid was om een telefoontje aan te nemen, ik gaf aan dat het wel kon want ik zat in een soort kantoortje en kon de deur sluiten. Ik dacht het zal vast over die 15 weken echo gaan wanneer die ingepland zou worden, al had het mij ook logisch geweest dat ze dat bij de 13 weken zouden inplannen.

Ze begon, ik heb een brief ontvangen en toen ik hem kreeg en jullie naam zag dacht ik zo dat is snel, maar toen ik de brief verder omhoog trok dacht ik ooo nee laat het niet erg zijn! Het syndroom van down is positief uit de test gekomen 90% kans op bij het kindje 10% bij de placenta. Weer zakte de grond onder mijn voeten vandaan en werd de heldere hemel pikzwart.. Ik wist niet zo goed hoe ik dit moest verwerken, want alles zag er zo goed uit. Ik dacht aan mijn man en aan mijn zoontje. Hoe moet ik het mijn man vertellen zei ik hardop, ze vroeg of ik het fijn vond als zij hem het nieuws bracht. Ik gaf aan dat dat mij geen goed idee leek en ik het echt beter zelf kon doen na ik mij een beetje bijeen had geraapt. Ik moet het tenslotte wel uit mijn mond zien te krijgen…. Ooo en mijn zoontje die wil zoo zoo graag een broertje of zusje die bij hem is, waar hij mee kan spelen en als het kindje een nachtmerrie had bij hem mocht komen slapen.. ergens ben ik opgelucht dat we hem nog niet hadden betrokken, maar het voelt als een enorme krater.. Zou hij dan toch enigskind blijven, ik weet dat dat op zich niet erg hoeft te zijn, maar omdat wij en hij de wens heeft doet het enorm veel pijn.

Ik stuur mijn man een berichtje of hij kan bellen en geef erin aan dat het echt geen leuk belletje is. Ondertussen zit ik nog op mijn bureaustoel de tranen vloeien over mijn wangen, ik herpositioneer mij naar een andere stoel zodat ik wat verder van de gang zit. Wat een verschrikkelijk nieuws, wat een verdriet en het ging zo goed de groei ging zo goed het enige waar we nog bang voor waren..

Mijn man scheurde ook doormidden, hij vroeg of ik in staat was om naar mijn schoonmoeder te komen (die woonde immers 5m afstand van werk). Ik zei dat ik dacht dat het wel zou lukken als ik mij even bijeen raap. Ik zette mijn kopje en glas in de vaatwasser en probeerde elk oogcontact te vermijden. Snel pakte ik mijn rugzak en liep naar beneden naar de uitgang. Eenmaal in de auto schreeuwde ik het uit wat een rotwereld! Waarom nou weer bij ons! Ik gun het niemand, maar na wat we allemaal al hebben meegemaakt mag het ook wel klaar zijn! Vooral het verassing aspect ervan… boos sla ik op mijn benen, zoveel verdriet, woede en onrecht voelde ik.

Toen ik een beetje rustiger was geworden reed ik uit het parkeervak, verderop stak een collega over en ik stopte even tot hij de hoek om was. Ik wil dat niemand mij zo ziet (niet iedereen wist immers van mijn zwangerschap en wilde geen antwoorden hoeven geven in de toekomst). De route naar mijn schoonmoeder was in een waas, ik moest mij beheersen om niet te hard te gaan rijden.

Ik kom aan en moet nog altijd hard huilen, de hysterie is moeilijk weg te houden en heb geleerd dan ook het te laten gaan en niet teveel bij mij te houden. Ik stap uit en vlieg in de armen van mijn man. Wat verschrikkelijk dat wij dit nu moeten doormaken, we waren net een paar dagen aan het vooruitkijken toch stiekem aan het fantaseren hoe het zou zijn..

Er verstreken een paar uur voor we hadden bedacht hoe we het wilden aanpakken, het ging veel sneller vanwege dat we zo’n overweging al met ons dochtertje hebben moeten maken. Ik had met de verloskundige afgesproken dat ik haar zou bellen en zo niet vandaag zij mij morgen. We vroegen naar de opties wat mogelijk zou zijn, we wilden uiteraard een vlokkentest ondergaan want het is toch nog 10% kans en tja ons dochtertje zat 1% aan de negatieve kant van kans dus een klein sprankeltje hoop in mij zei waarom nu dan niet een keer positief? Al had ik mij al neergelegd bij het feit dat die kans zeer zeer klein zou zijn.

De volgende dag konden we al bij het EMC terecht, enerzijds fijn anders verschrikkelijk om daar weer heen te moeten. Hier hebben we afscheid moeten nemen van ons dochtertje, niets te verwijten aan het ziekenhuis of het personeel. Het is gewoon een emotionele omgeving om heen te moeten. We gaan naar binnen en komen bij dezelfde dokter terecht, enerzijds fijn gezien hij de historie weet anderzijds enorm pijnlijk. Hij geeft aan dat het zelfs 96% is ipv 90%, het stemmetje in mijn hoofd is nog kleiner geworden.

De vlokkentest, ik vreesde het ergste had er meerdere dingen over gehoord en wilde hem liever met de naald omdat ik had gehoord dat de inwendige beschadiging zou kunnen ontstaan al is die kans klein. Helaas voor mij zit de placenta aan de voorzijde dus kan het niet met de naald. Je zou denken beter dan de naald maar ik heb met mijn dochtertje de vruchtwaterpunctie gehad en die was mij behoorlijk meegevallen (tot ze moesten herpositioneren). De inwendige vlokkentest vond ik erg meevallen en had helemaal geen verlies na. Terwijl we in de rustkamer zaten belde we met het Maasstad, we wilden kijken of we alvast een afspraak konden inplannen betreft de mogelijke afwending. We konden de dag erop terecht voor een intake gesprek om alles door te spreken. Ondertussen keken we wat er mogelijk was en lazen dat je tot 12 weken curettage mogelijk was. Nu zat de druk er behoorlijk op want 4 dagen verder ben ik zover.. Toch wilden we ook de uitslag afwachten, we bespraken onze situatie in het Maasstad en ze gaven aan dat we de afspraak voor de vrijdag in konden plannen, maar als de uitslag niet binnen is of positief is we de afspraak moeten afzeggen. Hoe gek het ook klinkt kregen we hier wel rust door, er lag een plan en die zou alleen doorgaan als het slechte nieuws bevestigd wordt. Het blijft een emotioneel traject met enorm veel verdriet. Ik merk wel dat de echte rauwe/hysterische emotie verdwijnt en er een vorm van acceptatie ontstaat. Komt de uitslag ten positieve uit dan zou ik in de zevende hemel zijn, zo niet dan hoeven we niet opnieuw een bevalling door te maken met negatief einde. Bij ons meisje was het heel naar verlopen en gezien die ervaring hadden we dat liever niet.

Donderdag wordt ik gebeld, de uitslag bevestigd de NIPT. Ondanks de al aanwezige acceptatie hebben we toch veel verdriet, je blijft toch ergens hoop hebben en daarbij komt teleurstelling/ pijn/ verdriet.

Vanaf vanavond 10u mag ik niks eten gezien de afspraak om 9u is en na alle formulieren, voorbereidingen etc ik ongeveer een uur later terecht zou kunnen voor de curettage. Helaas voor mij zijn er wat spoedgevallen die voor moesten en was ik ongeveer 2uur pas aan de beurt, doordat ik mijn boek meegenomen had viel het echte wachten enorm mee. Ik werd een heel stuk door het ziekenhuis gereden vanwege dat ik op een andere afdeling lag. Daar kreeg ik een warm dekentje gezien het daar een stuk kouder was. Ze waren erg vriendelijk en alles werd klaargemaakt en aangesloten. Even later werd ik naar de operatiekamer gebracht. Hier vroegen ze nog of ik zeker was van narcose, ik gaf aan van wel en ze hadden hier gezien mijn verleden alle begrip voor.

Ik werd wakker en kreeg te horen dat alles in 1x goed is weggehaald en er geen complicaties zijn geweest. Ik was erg opgelucht en dankbaar, nu nog even wachten op de arts om te horen hoe en wat nu verder. Gezien dit afhing van hoe het verlopen is en hoe ik erbij zou zitten. Gezien dat beide erg goed was verwachtte ze snel herstel en gelukkig verliep dat ook zo.

Ik merk dat het goed voelt om van mij af te schrijven, we hebben besloten er nog 1 keer voor te gaan en hopen dit maal op een goede afloop. Hopelijk kan ik dat ook delen over een kleine 8 maanden.”