Wachten op het onvermijdelijke

Na de terugplaatsing volgde de wachtweken. Eigenlijk net zoals in Nederland met Maartje destijds. Er waren deze keer alleen twee grote verschillen. Als eerste had het geen zin om een traditionele zwangerschapstest te doen. Want door alle medicatie die Wanda op dat moment gebruikte, zou de kans op een (vals) positieve test te groot zijn.

Ten tweede konden we niet als doel voor ogen blijven houden dat we vooral voorbij de geplande ongesteldheid moesten komen, omdat ook dit door de medicatie die Wanda gebruikte juist zo veel mogelijk werd uitgesteld. Dus voor nu was het om de zoveel dagen lab afnemen en afwachten. Twee weken lang.

Nou waren we tijdens ons traject in Nederland naar ons gevoel al een stuk beter geworden in het wachten. Vooral door schade en schande, omdat je op een gegeven moment hoe moeilijk dan ook moet accepteren dat je er nul invloed op hebt. En vooral nu we met de terugplaatsing voor ons gevoel nauwelijks door hadden gehad wanneer er iets werd terug geplaatst (niet dat we bij Maartje voor het grote moment in bed kropen) voelde het soms nog minder tastbaar.

Gelukkig was daar Wanda die ons er elke dag wel aan wist te herinneren. Door onder meer alvast te praten over hoe haar vorige zwangerschappen waren en wat ze dacht dat er allemaal stond te gebeuren en welke babyspullen er met de verhuizing mee zouden gaan. Want in de tussentijd was het toch eindelijk zo ver en had Wanda eindelijk een nieuw huis gevonden. En hoewel het nog gebouwd zou moeten worden en deel één van “the great migration” terug naar haar ouders zou zijn, heeft ze zo enthousiast door de telefoon geschreeuwd dat het was gelukt, dat we zonder twijfel haar ook zonder telefoon nog hadden gehoord.

Omdat een embryo op het dag vijf moment wordt terug geplaatst en je altijd twee weken “cadeau” krijgt, moesten we volgens Doctor S niet verwachten dat er al zwangerschapskwaaltjes zouden zijn voordat we gingen testen. En gingen ook die twee weken grotendeels voorbij, tot Wanda 3 dagen voor de test plots misselijk werd, gevoelige borsten kreeg en veel vermoeider was dan normaal.

Lees ook

Het moment waar we met z’n allen naar toe werkte was eindelijk in zicht

Lees ook

Ready, Set, Sold….

Lees ook

Spuiten en Slikken

Toen ze bij het prikken van het HcG te horen kreeg dat het misschien die zelfde dag al bekend zou zijn, kon zowel zij als wij geen van allen meer slapen. En geloof ons als we zeggen dat je met een tijdsverschil van 9 uur met heel veel spanning tot na middernacht wacht of er misschien toch al gebeld wordt door de kliniek. Maar helaas kwam er die dag nog geen bericht binnen.

Het nare van dat tijdsverschil, is dat de kliniek daar open gaat op het moment dat ik van werk naar huis rijd. Een rit die er bekend om staat dat ik enorm veel file onderweg tegen kom en dat het telefoontje waarschijnlijk dan zou komen. Een rit waarin je dan, net als in alle dagen daar voor ongeveer elke zwaaiend kind in de auto naast je, elke ooievaar op een lantaarnpaal als teken wil zien, om jezelf gerust te stellen dat het telefoontje zometeen goed gaat zijn.

Maar helaas, zoals we al zeiden eindigt deze blog niet met het positieve nieuws dat we hadden gehoopt. Terwijl ik muur vast stond tussen andere auto’s, op de plek waar ik al 15 minuten stond, kreeg ik het telefoontje dat er helaas geen positieve test was. Dan staat je wereld toch even helemaal stil. En toen alles weer een beetje binnen kwam en de auto’s ook weer met een slakkengang begonnen te bewegen, mocht ik Chris hetzelfde nieuws vertellen. Ongeveer 1,5 uur voor we elkaar daarna eindelijk zouden zien.