Tussen liefde en loslaten – mijn borstvoedingsdilemma

Ik geef inmiddels al ruim een jaar borstvoeding aan mijn jongste zoon, Ted. En dat voelt ergens best bijzonder om te zeggen. Het is iets waar ik op dit moment helemaal niet zo bewust mee bezig ben. Het is gewoon onderdeel van onze dag. ’s Ochtends en ’s avonds, een rustig momentje samen. Geen gedoe, geen strijd. En toch sluipt de twijfel er langzaam in: hoe lang wil ik dit eigenlijk nog blijven doen?

Bij mijn oudste zoon, Luke, heb ik maar zeven weken borstvoeding gegeven. Dat had verschillende redenen. Achteraf bleek ik long-covid te hebben, al wist ik dat toen nog niet. Ik had een zware bevalling gehad met veel bloedverlies en was lichamelijk nog volop aan het herstellen. Daardoor kwam de borstvoeding moeilijk op gang en kostte het me enorm veel energie om überhaupt te kunnen voeden. Het is me gelukt, en daar ben ik trots op, maar na zeven weken lag ik ziek in bed en begon ik me af te vragen of het dit allemaal wel waard was. Ook mensen om mij heen adviseerden om ermee te stoppen. En daar stond ik volledig achter. Ik ben blij dat ik het in elk geval een paar weken heb kunnen geven.

Wat ik nu zo mooi vind, is dat het deze keer wél lukt om het langer vol te houden. En dat terwijl het ook niet altijd vanzelf ging, ik heb namelijk ook meerdere borstontstekingen gehad. Maar het voelde nooit alsof ik moest vechten tegen mijn lijf, zoals toen. En nu? Nu gaat het eigenlijk gewoon heel relaxed. Als het een keer niet lukt, is het ook oké. Maar meestal is het gewoon ons momentje samen.

Toch merk ik dat ik steeds vaker nadenk over stoppen. Want hoe lang wil ik dit eigenlijk nog doen?

Ik had nooit gedacht dat ik het een jaar vol zou houden. Vroeger dacht ik dat dat iets was voor de “echte borstvoedingsmoeders”, de moeders met een peuter op schoot aan de borst in de speeltuin. En hoewel ik daar echt nul oordeel over heb, merk ik dat ik mezelf daar niet helemaal in zie. Ik wil niet ineens over een jaar terugkijken en denken: hè, hoe ben ik hier beland? Maar ik wil ook niet stoppen omdat de buitenwereld daar misschien iets van vindt.

Het is best een lastige balans: ergens wil ik zelf bepalen wanneer het goed is, maar ik wil ook niet wachten tot het moment dat het ongemakkelijk voelt. En dan is er nog Ted, die er duidelijk nog niet aan toe is om het los te laten.

Ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee zit. Ik hoor het zo vaak van andere moeders: die twijfel, het zoeken naar het juiste moment. Want er is geen handleiding voor. Geen universeel juist moment. Alleen dat wat goed voelt voor jou, voor je kindje, voor jullie samen.

Lees ook

Drie weken samensmelten – en toen weer loslaten

Lees ook

Waarom Bali niet ons favoriete eiland werd (maar het toch de moeite waard was)

Lees ook

Groeten uit Bali: zo overleefden we onze vliegreis met kids 

Voor nu blijf ik gewoon nog even doorgaan. Misschien nog een paar weken, misschien een paar maanden. Misschien tot ik op een ochtend ineens voel: nu is het goed zo. En tot die tijd probeer ik vooral te genieten van de rust die het me nu brengt, in plaats van me druk te maken over wanneer het moet eindigen.

Hoe wist jij dat het tijd was om te stoppen met borstvoeding? Deel het in een reactie. Misschien kunnen we elkaar helpen bij dit kwetsbare, maar ook zo mooie stukje moederschap.