De gender reveal van onze tweeling

“En als die meiden er dan straks zijn…”

Ik weet nog goed dat ik een dag nadat we wisten dat het een tweeling was, tegen John (mijn vriend) zei: “Ja, en als die meiden er dan straks zijn…” Hij keek me aan met een opgetrokken wenkbrauw: “Meiden?” Ja. Ik wist het gewoon. Of nou ja… ik voelde het. Heel raar, want we wisten de geslachten natuurlijk nog helemaal niet. Maar vanaf dat moment zat ik zo op het meidenspoor, dat ik er bijna van overtuigd raakte dat het klopte.

Hoe dan ook, vanaf het moment dat ik wist dat er twee kindjes op komst zijn, wist ik: dit vraagt om een feestje.

Echo + verjaardag = dubbel feest

De geslachtsbepaling in het ziekenhuis zou plaatsvinden in de week van mijn verjaardag. Twee vliegen in één klap dus: we besloten dan ook om mijn verjaardag en de gender reveal te combineren tot één groot feest. Iedereen deed z’n best om erbij te zijn – en geloof me, dat had echt niets met mijn verjaardag te maken, haha. De spanning zat ‘m natuurlijk maar in één ding: wie zitten er in mijn buik?

Een envelop vol geheimen

Mijn moeder ging mee naar de ziekenhuisafspraak en echo waarop de geslachten te zien zouden zijn.

Ik had van tevoren een kaartje meegenomen waarop stond:
Baby A = …
Baby B = …
en vroeg aan de echoscopiste of zij de geslachten daarop wilde schrijven. Wat een leuke vrouw was dat! Ze was helemaal in voor het idee en ging enthousiast aan de slag. Dat betekende wel dat mijn moeder en ik een deel van de echo weg moesten kijken terwijl zij keek wat de geslachten zijn en dit op het kaartje schreef.

Toen ze het kaartje eenmaal in de envelop stopte en die aan mij terug gaf, brandde dat ding zo erg in mijn zak dat ik serieus twijfelde of we hem niet al eerder open moesten maken. Gelukkig was mijn moeder de verstandigste van ons tweeën en zorgde zij dat de envelop linea recta naar mijn zusje ging. Mijn zusje was de enige die het straks eerder zou weten, zodat zij de reveal kon voorbereiden. Ik heb meestal best veel discipline, maar nu was ik heel blij dat die envelop uit mijn zicht was.

Nog heel even wachten…

Tussen de echo en het feestje zaten 4 dagen en die duurden behoorlijk lang. En het gekke was; ineens begon ik te twijfelen aan mijn onderbuikgevoel. Wat als het jongens zijn? Of eentje van elk? Opeens begon ik alle scenario’s af te spelen in mijn hoofd. Natuurlijk is alles goed en hebben alle combinaties iets leuks – laten we de clichés dan ook buiten beschouwing laten – maar ik had mezelf zo overtuigd van twee meisjes, dat ik besefte dat ik even zou moeten schakelen als het anders bleek te zijn.

Verjaardag + hartkloppingen = gender reveal

Op de dag van de reveal voelde ik me eigenlijk best relaxed. Tot mijn zusje binnenkwam. Toen veranderde alles. Zij wist het. Zij wist iets wat ik heel graag wilde weten. Twee uur lang liep ik met hartkloppingen en trillende handen door het huis (mijn vriendinnen lagen in een deuk – ze kenden me helemaal niet zo, zó zenuwachtig), tot iedereen er was en we dan ein-de-lijk de dozen mochten openen. De twee dozen, die ik weken eerder al had versierd met “Baby A” en “Baby B”, stonden klaar.

Lees ook

Twee kloppende hartjes en een achtbaan aan emoties

Lees ook

Zon, zee, een positieve zwangerschapstest en ineens overal tweelingen – het zal toch niet?

Het moment…

En toen was het zover. Dozen klaar, familie en vrienden om ons heen… en wij met onze handen klaar om de dozen te openen. Meer zeg ik niet – behalve dat het een moment was om nooit te vergeten. Het was zo mega leuk en bijzonder om er samen met iedereen op hetzelfde moment achter te komen; het was echt een feestje!

Als je nieuwsgierig bent wat er nou uiteindelijk in die dozen zat… Check dan mijn Instagram voor het filmpje van de reveal!

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Dominique van Tol (@dominiquevantol)

Tot de volgende blog!

Liefs,
Dominique