Opgebiecht: mijn dochter neemt steeds meer afstand van me, en ik voel me een slechte moeder

Ze trekt zich terug en zit het liefst op haar kamer. Ze komt niet meer vanzelf knuffelen. En als ik vraag wat er is, haalt ze alleen maar haar schouders op. Ik probeer luchtig te blijven, haar ruimte te geven, maar het breekt mijn hart. Want het voelt alsof ik haar aan het verliezen ben. Wat heb ik in godsnaam fout gedaan? Waar schiet ik tekort?

Misschien is het gewoon een fase. Een voorproefje van groter worden. Maar ik had het niet zo vroeg verwacht. En dat maakt het verwarrend. Is dit dan al de puberteit? Kan dat? Of is er meer aan de hand? Er is niets bijzonders gebeurd in het gezin. Ik ben gelukkig met mijn man, we maken weinig ruzie. Ze is enig kind, en ik weet dat ze graag een broertje of zusje had gehad. Maar dat is nooit meer gelukt en ik weet wel dat ze dat jammer vindt. Ik heb me daar lang schuldig over gevoeld. Zou het daarmee te maken hebben? Dat ze geen leeftijdsgenootje heeft om mee te praten? Om samen over papa en mama te zeuren? Misschien heeft ze dat nu gewoon nodig. Maar ik kan haar dat niet geven.

Toch blijf ik dichtbij. Al is het in stilte. Al is het vanaf de gang, terwijl ze haar deur net iets te hard dichttrekt. Want ik hou zo ontzettend veel van haar. Hopelijk lukt het me binnenkort om haar weer te bereiken. Maar ik wil haar ook niet wegduwen door te veel te pushen. Het is een tweestrijd: ik wil vragen wat er is, maar telkens als ik dat doe, lijkt ze alleen maar verder van me af te glijden. Dus voor nu blijf ik gewoon dichtbij. Dan maar in stilte. Want ook al weet ze het zelf soms niet meer: ik ben er. Altijd. Voor mijn kleine meisje dat al veel te snel groot wordt.