Jasmina Borgeld: “Tussen hoop en afscheid”

We waren op. Moe van alle hormonen die werden ingespoten, gesprekken, onderzoeken, stiltes, negatieve testen, teleurstelling en het herhaaldelijk moeten uitleggen aan weer een nieuwe arts wat er al geprobeerd was. Daarom hakten we een knoop door. Als dit laatste cryo’tje het niet zou worden, zouden we verdergaan in Düsseldorf. We hadden ook Gent overwogen, maar daar waren de wachttijden eindeloos. En ik kon niet nog een jaar wachten op een eerste intake. Mijn hoofd, mijn hart, mijn lijf… alles was op. We waren immers al 7 jaar bezig. 

Onze huisarts schreef een verwijzing voor een second opinion. Dankzij die brief zouden sommige kosten gewoon vergoed worden. Toch blijft het zo wrang: alle behandelingen en onderzoeken die ze in Nederland niet uitvoeren, betaal je zelf. Terwijl je al jaren leeft met verlies op verlies.

Maximaal twee pogingen, spraken we af. Daarna zouden we het moeten loslaten. Ooit moet je jezelf terugvinden in alles wat je bent verloren

We boekten een klein appartementje via Airbnb, want we moesten ons al om 9.30 uur melden in Düsseldorf. We waren zenuwachtig. Stil ook. Mijn man kneep in mijn hand terwijl we de gangen van de kliniek in liepen. We werden ontvangen door lieve artsen die… Nederlands spraken. Ik huilde bijna van opluchting. Voor het eerst in tijden voelde ik me echt gehoord en werd er verder gekeken.

Er werd bloed afgenomen. Een echo gemaakt. We bespraken álles opnieuw: eerdere pogingen, mijn cyclus, onze levensstijl. Mijn AMH-waarde was torenhoog. “Typisch PCOS,” zei de arts. Veel follikels, maar ook risico’s. Een dun lijntje tussen hoop en overmoed.

Ze stelden een behandelplan op. Ik kreeg het advies om vitamine D te nemen, maar dan wel volgens de Duitse normen, die strenger zijn dan de Nederlandse. Ook moest ik overstappen op een natuurlijke multivitamine,  niets synthetisch. Terwijl in Nederland de gynaecoloog je standaard Gravitamon of Davitamon aanraadt, werd dat hier juist afgeraden.

De arts stelde voor om vlak voor de terugplaatsing een “scratch” te doen: een kleine verwonding in de baarmoederwand die de kans op innesteling zou vergroten. In Nederland doen ze dit niet standaard. Maar toevallig was het ziekenhuis waar ik onder behandeling stond net begonnen met een onderzoek. Of ik wilde meedoen? Natuurlijk. Want wat had ik nog te verliezen?

We besloten dat ik de tussentijdse echo’s in Nederland zou laten doen. Alleen voor de punctie en terugplaatsing zouden we naar Duitsland reizen. We wilden het verantwoord houden, financieel én mentaal. Maximaal twee pogingen, spraken we af. Daarna zouden we het moeten loslaten. Ooit moet je jezelf terugvinden in alles wat je bent verloren.

Daar lag ik weer. Alleen op dat koude bed met Jer aan mijn zijde, met de witte tl-lampen boven me

Maar voor het zover was, stond er nog één terugplaatsing gepland. De laatste cryo. De laatste uit het Nederlandse hoofdstuk. Een klein bevroren hoopje leven dat ooit begon als een droom. Ik wilde het niet doen, maar ik kon het ook niet laten. Dit moest. Zodat ik mezelf nooit zou afvragen of ik álles had geprobeerd.

En dus lag ik daar weer. Alleen op dat koude bed met Jer aan mijn zijde, met de witte tl-lampen boven me. Terwijl ik de ogen van de arts probeerde te lezen. Alsof ik in haar blik kon zien of het dit keer wel zou lukken. We hadden elkaar inmiddels al zo vaak gezien en het klavertje vier dat ze me de vorige keer had gegeven, had ook niet geholpen.

Ze zei: “Je bent dapper. Echt.”
Ik glimlachte. Niet omdat ik het voelde, maar omdat ik haar wilde geloven.

En nu? Nu was het weer afwachten…

Op bloeduitslagen. Op signalen van mijn lichaam.
Op nieuws.
Op een wonder.
Of op een afscheid.

Misschien komt er leven. Misschien ook niet.
Maar wat er ook gebeurt… dit is het moment waarop alles even stil stond
Tussen hoop en afscheid.

Lees ook

Jasmina Borgeld: “De leegte waar niemand over praat”

Mijn naam is Jasmina. Ik ben inmiddels moeder van twee prachtige kinderen. Maar deze kinderen kwamen er niet zomaar.

Er is een tijd geweest waarin ik écht geloofde dat ik nooit moeder zou worden. Dat mijn grootste wens altijd een gemis zou blijven. Ik heb geleefd met die gedachte, gehuild om die gedachte, gevochten tegen die gedachte.

Daarom deel ik dit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Omdat 1 op de 6 stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblemen. Omdat ik één van die zes was.

En omdat ik wil dat jij die dit leest en die zich nu misschien zo alleen voelt in dit gevecht, weet dat je niet alleen bent.

Ik zie je. Ik voel met je mee. En ik hoop dat je, hoe jouw pad ook loopt, je eigen kracht blijft vinden in de liefde waarmee je deze strijd voert. Ik neem je dus in mijn columns mee in het fertiliteitstraject. 

Je kunt me volgen op Instagram voor eerlijke verhalen over moederschap, kwetsbaarheid en het leven zoals het echt is. Maar ik begrijp ook dat als je midden in deze crisis zit…er wellicht nog niet aan toe bent.

Veel liefs,

Jasmina