Deel 2 – De eerste nacht in het ziekenhuis en de ambulance rit naar het WKZ

Eenmaal op de Kind & Jeugd afdeling werden er controles gedaan bij Lara. Lara jammerde veel, keek dwars door mijn man heen en leek niet mee te krijgen wat er allemaal gebeurde. Haar ogen hadden een verwilderde blik. Veel vragen van de dienstdoende arts ( het was immers midden in de nacht) over hoelang ze ziek was en wat ze precies vertoonde. De arts bekeek het filmpje van de aanvallen. Lara kreeg een CT scan, om te kijken of er in haar buik iets gebeurde. Zij lag hierbij op mijn man toen dit gebeurde. Hier kwam niks uit.

Ondertussen was ik thuis met onze 7 weken oude Romee, angstig en enorm emotioneel. Onze lieve Lara, zo niet zich zelf en zo ziek. Romee was lekker aan het slapen, ik bleef op de bank liggen, en had via whatsapp contact met mijn man over de toestand van Lara. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, en werd ik wakker gebeld door mijn man. Ze was onrustig, maar de aanvallen leken wel minder te worden. Ze hadden een infuus geprikt met vocht en ze hadden allemaal snoertjes e.d aangesloten en zouden overdag verder gaan kijken. Mijn man heeft de hele nacht bij Lara gezeten om haar gerust te stellen. Samen met haar knuffel, Kijn (konijn). Dit is haar grote vriendinnetje en is altijd bij haar.

Overdag kwam mijn moeder om op Romee te passen zodat ik ook naar Lara kon. 

Op de kamer van Lara aangekomen in het ziekenhuis begonnen mijn man en ik te huilen. Alleen al om je dochter met al die infusen te zien en al die draadjes om alles te monitoren, breken je hart.

De artsen kwamen binnen, en gaven aan voor een raadsel te staan. Het leek om iets neurologisch te gaan. Ze zouden verder deze dag een MRI maken in de hoop dat daar iets uit zou komen.

In de middag kreeg Lara de MRI, met een roesje. Ze hebben het heel lang geprobeerd, maar ze was hier te onrustig voor, dus het lukte helaas niet. Ze gingen overleggen met het Wilhelmina Kinderziekenhuis en gaven ons aan dat er een grote kans was dat ze haar daar wilden zien. Tegen het eind van de middag kregen we inderdaad te horen dat ze in Utrecht opgenomen zou worden. De ambulance was al onderweg. Mijn man is met Lara in de ambulance gegaan en ik ben er achter aan gereden.

Het afgelopen jaar (en de jaren daarvoor) hebben wij veel overlijdens meegemaakt in de familie. Vorig jaar overleed de moeder van Lesley, en kort daarna zijn oma. De jaren daarvoor mijn beide oma’s.

Ik ben niet (bij)gelovig, maar in de auto heb ik naar de lucht gekeken en gesmeekt of mijn schoonmoeder, en onze oma’s, Lara niet zouden komen halen. We waren zo bang om Lara kwijt te raken.

In deel 3 schrijf ik over de eerste dagen in het WKZ.