Beeld: Jeanine
Aankomende week ga ik alleen met vier kinderen op vakantie. Mijn man werkt vier weken op vier weken af in Afrika. Laat dat dit jaar nou net zo vallen dat hij de zomervakantie ruim vier weken weg is. Daarom zijn wij gezamenlijk al twee weken buiten de zomervakantie op vakantie geweest, maar omdat ik niet zes weken thuis wil zitten met het hele grut heb ik besloten dat ik ook nog alleen een weekje met ze weg ga. Naar de camping.
De afgelopen weken heb ik er goed over nagedacht. Want met een peuter van drie jaar die altijd rechts wel en aankomend puber met downsyndroom die altijd links wil wordt het een complete uitdaging en moet ik het idee van ‘rustig op vakantie’ echt loslaten. Maar… ik wil het proberen.. Ik gun hen die herinneren van samen op de camping, ’s ochtends broodjes halen, ’s avonds opblijven, samen spelletjes doen. Bovendien, thuis vervelen ze zich stierlijk, want de gehele buurt en alle vriendjes zijn natuurlijk ook op vakantie.
Hoe graag ik het ook wil en hoe ik graag ik mijn omgeving zo min mogelijk tot last ben met mijn ‘leven’ gaat dit me niet alleen lukken
De camping waar we heen gaan is maar tien minuutjes rijden van huis. Ons maakt dat niet uit, want zodra je de slagboom onderdoor gaat hebben wij het gevoel van vakantie. Er is een buiten- en binnenzwembad, een indoor speeltuin, diverse speeltuinen over de hele camping verspreid en een uitgebreid animatie programma.
Ik heb alle hulptroepen die ik me kon bedenken opgeroepen. Want feit is, hoe graag ik het ook wil en hoe ik graag ik mijn omgeving zo min mogelijk tot last ben met mijn ‘leven’ gaat dit me niet alleen lukken. Waar de middelste twee (6 en 9 jaar) zich prima redden en lekker zelf over de camping kunnen struinen, is dat nog niet het geval met de jongste (3 jaar) en Joas (downsyndroom, 11 jaar). Vooral Joas heeft dagelijks één op één ogen nodig om ervoor te zorgen dat hij niet wegloopt, bij mensen in de caravan gaat liggen, zelf ijs gaat scheppen of wildvreemde honden jat om uit te laten.
B-zonder: “Moederschap: van high naar low”
B-zonder: “Gelukkig is het overal hetzelfde”
B-zonder: “Hoe doe je het toch? Ik zou het niet kunnen!”
Dus… ik heb een heel schema gemaakt 😉 Neuroot die ik ben. De jongste gaat gewoon lekker de twee normale dagen naar de opvang en wordt opgehaald en gebracht door mijn vader. Dan kan ik me die dagen focussen op Joas. Mijn ouders komen een dagje langs. Mijn broertje komt een dagje langs en neemt vervolgens Joas mee naar mijn schoonouders, waar Joas een nachtje gaat slapen. De volgende dag komt Joas met oma weer terug naar de camping. Mijn tante en nichtje komen nog langs met de kids en Joas zijn PGB-er gaat nog een dagje op stap met hem… Zo blij met al deze lieve mensen in ons leven. Op deze manier zie ik het zitten, kan ik het bolwerken en heb ik geaccepteerd dat ik soms hulp moet vragen. Zo kan ik ze alle vier een mooie vakantieweek geven en kan ik er (hopelijk) zelf ook van genieten (in plaats van als motherzilla rond te lopen een week 😉).
Anyway… op Instagram neem ik jullie uiteraard mee die week. Op hoop van zegen… we’ve got this.
B-zonder
Columnist
Ik ben Jeanine, 40 jaar en getrouwd met Wilfred. Samen hebben wij vier kinderen Joas (10), Jens (9), Juup (6) en Jilou (3). Joas heeft downsyndroom. Doordat mijn man 4 weken op en 4 weken af werkt in het buitenland draai ik ons gezin vaak alleen en dat gaat natuurlijk met ups en downs. Graag neem ik jullie mee in mijn leven waar ik laat zien hoe ik alles reil en zeil. Daarnaast zoom ik vaak in op ons zoontje met downsyndroom en wat dit betekent voor ons gezin.
Eerlijk, vol humor en regelmatig met een korrel zout.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Mijn vader missen – tussen boosheid, schuldgevoel en dankbaarheid”
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”