Mama’s en papa’s, niet alleen onmisbaar voor kleine kinderen – Deel 2

Zonder operatie, was het sowieso klaar. Einde verhaal. Finito!

ashleymkl_mama.in.herstel

Daar zit dan je moeder, met je kind, haar eerste kleinzoon, in haar armen. De vrouw die bij beide bevallingen zo een essentiële rol heeft gespeeld en welke bevallen is van jezelf. Zonder haar had je er niet op deze aarde gestaan en zonder haar was je je eerste bevalling niet eens doorgekomen.

Op onverklaarbare wijze is ze er nog steeds en maakte ze zelfs nog een kleinkind mee. Reist ze nog steeds rond met mijn vader, welke ow zo belangrijk is geweest in allerlei wilde ideeën die ik had en welke dus gebouwd moesten worden…

Ja, dit was voor mij wel een besef dat ze, ondanks onze vroegere relatie, altijd nog belangrijk zijn voor mij. Gewoon als mijn papa en mama.

Zij werden ook gebeld door mijn partner, toen hij merkte dat ik met een fikse meltdown uit huis was gegaan en hij niet wist hoe het op te lossen. Ik zat toen dus al dik in mijn depressie, maar zat nog dik in de ontkenning dat er iets was met mij.

Hij was radeloos, ik had hoogzwanger het huis verlaten…

ashleymkl_mama.in.herstel

Hij was radeloos, ik had hoogzwanger het huis verlaten, mijn 2 andere kinderen achter gelaten en liet niet weten waar ik was. Mijn ouders zijn dan ook direct naar ons huis gereden. Wat ze niet wisten, ik zat gewoon aan het water, tot rust komende. Bedenken wat ik moest doen omdat ik me waardeloos voelde en me een slechte moeder voelde. Nog steeds in de ontkenning dat dat ergens anders aan lag.

Ik kwam thuis en ik hoorde stemmen. Gewoon kletsende stemmen. Ik werd zoooo kwaad! Ik was weg en meneer had maar even mensen uitgenodigd en had het gezellig in de tuin? Ineens herkende ik de stemmen van mijn ouders en ik werd zo pissed!!! Mijn ouders bellen?! Wat was dit? Thuiskomen in m’n eigen huis om vervolgens dan onder de loep genomen te worden door partner én ouders?! Ik heb staan schreeuwen, staan vloeken, staan tieren! Ik voelde me zo verraden en overweldigd. Dit kon toch niet waar zijn?

Achteraf gezien spijt dat ik zo reageerde, maar ook mezelf vergeven dat ik me zo voelde. Ik kon niet anders toen en ik snap hun kant ook. Op dat moment kon ik niet anders reageren… Kon de depressie niet anders reageren en ik kon niet anders dan me overgeven aan het gevoel wat de depressie me gaf.

Er is veel besproken, gesproken, overlegd en uitgepraat en bovenal was 1 ding duidelijk. Zij moesten weten wat er met hun meisje aan de hand was. Ik ben ten slotte ten alle tijden nog hun dochter, hun kind. En ik, ik ben nog steeds ergens dat meisje wat hun hand wil vast pakken en wil horen dat alles goed is. Die knuffel om hun warmte te voelen en die woorden horen die mijn hoofd mij verteld, maar ik niet altijd als waar kan zien.

Ik zie ze beide nu met mijn zoontjes spelen en eens in de zoveel tijd passen ze op. Waar ze bij Melody een lange tijd geen oma en opa konden zijn, omdat ze mede-verzorgers waren van haar, kunnen ze nu actief in hun opa en oma rol zitten en ik geniet van elk moment. Ik kijk vanuit mijn ogen, met in mijn hart mezelf als kind, naar mijn ouders en mijn kinderen. Ik zie nu wat hun toen zagen en ik zie zoveel meer en dat, dat is liefde in zo een mooie vorm, er is geen depressie sterk genoeg om me dat nog af te nemen.

Want net zoals mijn kinderen niet zonder hun ouders kunnen, kan ik nog niet zonder die van mij

ashleymkl_mama.in.herstel

Het is een hele lange tocht geweest in een ogenschijnlijk korte tijd, we hebben het ten slotte over luttele weken dat alles ging rollen. Het was voor iedereen flink schrikken, maar bovenal veel omgooien op emotioneel vlak.

We zijn inmiddels ongeveer een jaar verder en langzaam aan krabbelen we naar de laatste fase van mijn herstel. Maar daar kom je uiteraard niet zomaar. Toen de realisatie indaalde en we begonnen met het hele proces opstarten, bleek al snel ook hoeveel tol het eist van ons, mijn partner en ik. Hij had zoveel mogelijk geregeld met zijn werk. Allerlei verlof-potjes werden aangesproken en door diverse constructies en de medewerking van zijn werkgever, kon hij regelmatig mij bij staan in het verzorgen van Kai en mezelf als hoogzwangere. Want, ik moest de waarheid onder ogen zien, ik kon het niet alleen. Uiteindelijk heeft dit hele circus ook z’n tol geeist bij hem, in zijn eigen psyche, als mijn partner en als vader zijnde. Weer bleek hoe belangrijk het kan zijn om bij je ouders terecht te kunnen.

Na veel wikken en wegen gooide we onze trots voor de zoveelste keer overboord (je wilt het toch ergens allemaal zelf kunnen en is het het ene niet, dan wel met wat anders), riepen weer mijn ouders bij ons en bespraken of het mogelijk was om eens per maand 1 nachtje “vrij” te krijgen, zodat we even ons konden focussen op ons als partners in plaats van ons als ouders. Deal, dat kon! Hoe fantastisch is dat?!

Lucien werd geboren en weer bleek hun steun onmisbaar, zij waren met Melody en Kai thuis, wachten op het verlossende telefoontje. Ik moest door de medicatie langer in het ziekenhuis blijven, dus het was onbekend hoe lang ze in ons huis moesten blijven. We waren in de ochtend al in het ziekenhuis vanwege het spontaan breken van het vruchtwater de dag er voor, maar buiten dat, was er nog geen indicatie dat de bevalling snel zou beginnen en dan dus nog de extra controles. Geen enkel punt, zij zorgde voor alles! Ik heb echt alles van me af kunnen laten glijden, want mijn vertrouwen in hun en hun zorg en liefde, die is volledig. En ondanks dat dit keer dus een bevalling was zonder mijn ouders, waren ze er gevoelsmatig toch bij, omdat ze in het hele proces zo een belangrijke rol hebben gespeeld en hopelijk deze rol nog lang zullen blijven vervullen. Want net zoals mijn kinderen niet zonder hun ouders kunnen, kan ik nog niet zonder die van mij.