Twee kloppende hartjes en een achtbaan aan emoties

De eerste echo

Nog voordat de verloskundige het echoapparaat op mijn buik zette, legde ze uit wat ze in deze vroege fase (ik was acht weken zwanger) hoopte te zien: een vruchtzak, een klein vlekje daarin – het embryo – en een knipperend bolletje dat het hartje voorstelt. Ik mocht gaan liggen, de gel werd aangebracht en daar gingen we. Vrijwel meteen verschenen er op het scherm twee zwarte “ruimtes” met iets wits erin. Ik bedacht me dat ik geen idee had hoe het er precies uit moet zien (wie weet was eentje wel mijn blaas, dacht ik nog), dus ik zei nog maar even niets.

Totdat de verloskundige zei:

“Ik weet niet of jullie het al goed kunnen zien, maar hier linksonder zie ik een heel mooi kloppend hartje… maar… ik zie nog iets.”

Ik wist het!

Op dat moment wist ik het meteen: “OMG, ik wist het! Ik zei het toch! Neeeee, dit meen je niet!” John (mijn vriend) keek me nog wat glazig aan tot de verloskundige vervolgde: “Rechtsboven in het scherm zie ik nóg een kloppend hartje.” En toen viel ook bij hem het kwartje. Zijn eerste reactie? “Het zijn er toch geen drie?” Die check werd gelukkig even later gedaan, en nee: het bleven er écht twee.

Wat er daarna gebeurde, was een mix van ongeloof, verwarring en paniek. Er werd zenuwachtig gelachen, er kwamen tranen en ik heb ook zeker gevloekt. Maar vooral kwam er een gevoel van: ik kan dit niet, mijn lijf kan dit niet, hoe dan?! Dit onder andere door mijn moeizame zwangerschap van ons zoontje Ted en het feit dat hij dysmatuur geboren is. Geen lekker trackrecord als je twee baby’s in je buik hebt;-)

Overweldigd & eerlijk

Over dat gevoel wil ik graag eerlijk zijn, aangezien dat bij mij zo’n twee à drie weken bleef hangen. Ik voelde me overweldigd, enorm onzeker, en tegelijkertijd ook ontzettend schuldig. Want dit is toch goed nieuws? Ik hoor toch blij te zijn? Allemaal niet echt helpend natuurlijk.

Ik ging online op zoek naar herkenning, naar andere verhalen van vrouwen die zich misschien net zo voelden. En die waren er niet veel. Behalve ChatGPT (die me overigens wél geruststelde, haha!), vond ik vooral veel roze wolken. Pas toen ik andere vrouwen zwanger of inmiddels bevallen van een tweeling op Instagram een berichtje stuurde, stroomden de herkenbare reacties binnen. Van vrouwen die hetzelfde hadden gevoeld, dezelfde shock en emoties, maar die ook stuk voor stuk benoemden dat het gevoel zou gaan veranderen. Dat deed me zó goed en daarom wil ik mijn verhaal hier eerlijk delen.

Van paniek naar blijdschap

Begrijp me niet verkeerd: ik weet heel goed hoe bijzonder dit is. En inmiddels – fast forward een paar maanden – ben ik echt aan het idee gewend. Sterker nog, ik vind het nu vooral heel mooi en ben er echt blij mee. Ik zou me nu niet eens meer kunnen voorstellen dat er ”maar” één baby onderweg zou zijn. Maar op dat moment, daar op die echotafel, voelde dat totaal anders. Het moeilijkste vond ik misschien wel het loslaten van het plaatje dat ik in mijn hoofd had. Je stelt je in op “een tweede kindje”. Eén baby. Daar fantaseer je samen over. En dan blijken het er twee, dat is echt schakelen en daar had ik tijd voor nodig. John overigens niet, die was letterlijk 10 minuten na het ”grote nieuws” gewend aan het idee. Heel ironisch, aangezien juist hij altijd degene was die zei dat twee kinderen echt de max zouden zijn.

Lees ook

Zon, zee, een positieve zwangerschapstest en ineens overal tweelingen – het zal toch niet?

Misschien zit jij nu ook in die achtbaan

Misschien lees je dit en zit jij op exact dat punt. Net gehoord dat je zwanger bent van een tweeling. Verward, overrompeld, en vooral: met je gevoel alle kanten op. Als dat zo is, hoop ik dat je iets hebt aan mijn verhaal. Ik zou je vooral het vertrouwen willen geven dat met een beetje tijd je gevoel echt gaat veranderen, zelfs als je je dat nu niet kunt voorstellen. En mocht je behoefte hebben om je gedachten te delen – stuur me gerust een berichtje.

Tot de volgende blog!

Liefs,

Dominique