Deel 1 –Lara’s eerste dagen ziek..

Lara, een eigenwijze, lieve en zorgzame peuter van net 3 jaar. Net grote zus geworden van een klein zusje, Romee. Veel knuffelen en ontzettend wennen aan elkaar. Je denkt dat niks je in de weg staat, toch? Niets was minder waar. Op 22 april werd Lara ziekjes, grieperig. De griep, oké dachten we. De komende dagen lekker veel knuffelen en slapen en dan wordt ze wel beter. Ze keek zo uit naar Koningsdag, in haar nieuwe jurkje en met haar mooie geknutselde kroon van de PSZ naar de kermis bij opa en oma! Maar ze werd zieker, dronk nog wel, maar was steeds minder zichzelf. Op de vrijdag leek ze overdag op te knappen. Maar in de avond werd ze zieker en maakte ze rare shock bewegingen met haar lichaam, maar ze had geen koorts. Mijn ouders waren er voor Romee zodat we naar de HAP konden. Artsen zagen wel een ziek meisje, maar kwamen met het advies ORS te geven. Dat geprobeerd, maar wilde ze niet, wat logisch is want is ook zeker niet lekker. Die nacht was onrustig, Lara sliep wel, maar erg onrustig. Ik ben na een tijdje met haar beneden op de bank gaan liggen, ze hield mijn arm stevig vast en ik mocht haar ook zeker niet loslaten.

26 april, de dag dat koningsdag gevierd werd. Lara sliep erg veel, we moesten haar echt wakker maken om te drinken, overeind zitten ging moeilijk, ze dronk wel en at zelfs wat chips, lekker zout dachten we. Maar zodra ze stopte met drinken/eten, viel ze meteen weer als een blok in slaap. Begin van de avond begon Lara erge schok bewegingen te maken met haar lichaam, ze verkrampte helemaal en reageerde niet meer op ons en huilde heel hard. De aanvallen hebben we gefilmd. De aanvallen bleven op en af komen. Dit was zeker niet goed. Weer de HAP gebeld, en gevideobeld. “Kom maar weer even langs”, werd ons verteld. Snel iemand gebeld voor Romee. Wij in de auto naar de HAP, begon Lara weer enorm te spugen en bleven de aanvallen komen. Gelukkig kregen we “spoed voorrang” bij de HAP. De dienstdoende arts maakte zich zorgen en stuurde ons door naar de SEH. Hier konden ze er geen touw aan vast knopen. Ze had geen koorts, bloeddruk en saturatie waren goed. Na druk overleg met de kinderarts dachten ze aan darmkrampen door het ziek zijn. Lara kreeg een diclofenac zetpil en die volgende ochtend zouden we in de ziekenhuisapotheek een doosje met diezelfde zetpillen kunnen ophalen. We konden weer naar huis.

Thuis heeft ze een half uur in haar bed geslapen, en toen namen de schok bewegingen flink toe. Toen hebben we de SEH gebeld en gezegd dat we niet zo de nacht in gingen…. ik bleef bij Romee, mijn man ging met Lara en onze zwager naar het ziekenhuis. Ze spuugde de hele auto onder, en bleef de aanvallen houden…