Beeld: Fleur
Drie weken samensmelten – en toen weer loslaten
Drie weken lang waren we bijna onafscheidelijk. Op Bali — dus dat klinkt als paradijs. En eerlijk: dat was het ook. Inclusief zand in m’n bed, smeltende ijsjes op m’n schoot en een kleuter die soms vond dat luisteren optioneel was. Maar het was vooral: samen. In ons eigen ritme, zonder de dagelijkse race.
Na de vakantie hadden we thuis nog een paar dagen vrij. Nog even nagenieten, landen, knuffelen (en wasjes draaien). En toen… zat ik ineens weer op kantoor. Een scherm voor me, stilte om me heen, een warme koffie zónder onderbrekingen.
Tijdens de vakantie leefden we in onze eigen bubbel. Geen schooltijden, geen lunchboxjes, geen “schiet op, we moeten zo weg!” Alleen maar tijd. En met elkaar zijn.
Tijd om eindeloos te kijken naar hoe Luke schelpjes verzamelde op het strand of hoe Ted zichzelf insmeerde met alles wat op z’n bord lag. Tijd om te dutten in elkaars armen, te knuffelen wanneer we wilden, te spelen zonder eindtijd.
En ineens was het weer stil. Geen “Mamaaaa kijk!”, geen kind op m’n schoot die me gewoon wilde vasthouden. Gewoon… stilte.
Moeder zijn zet je niet uit als je je werkmail opent. Het blijft aan. Je denkt aan ze. Je voelt hun afwezigheid, zelfs als je geniet van de rust.
Ik scrolde iets te vaak door vakantiefoto’s. Vroeg me af of ze aan me dachten (waarschijnlijk niet — ze zaten waarschijnlijk midden in de klei, Lego en chaos van hun eigen dag). Maar ik voelde het wel. Toch een beetje een gemis. Alsof ik nog een beetje half in die bubbel zat.
Het hoeft niet óf-óf te zijn
Ik dacht: het is ook wel weer fijn, even op adem komen. En dat klopt ook. Maar het betekent niet dat ik niet verlang naar plakkerige handjes, een nat zwemlijf tegen me aan of iemand die met een appel in z’n hand zegt: “Mama, ik wil je iets vertellen.”
Je kunt genieten van stilte én je kinderen missen. Je kunt blij zijn met een warme koffie én terugverlangen naar een lauwe slok tussen het bouwen van zandkastelen door. Moederschap zit vol met én-én. En dat is soms precies hoe het moet zijn.
Waarom Bali niet ons favoriete eiland werd (maar het toch de moeite waard was)
Groeten uit Bali: zo overleefden we onze vliegreis met kids
Waarom ik blijf schrijven over het moederschap (ook als het rauw is)
Langzaam weer in het ritme
Inmiddels zit ik weer een beetje in het ritme. De ochtendspits is terug, de werkdag gevuld, en het avondeten gewoon weer aan onze keukentafel.
Maar die weken samen? Die draag ik nog met me mee. Niet als iets wat ik heb moeten loslaten, maar als iets wat juist blijft. De herinneringen blijven en samen blijven we naar de geweldige foto’s en heerlijke video’s terugkijken. Samen op de zondagochtend kijken naar al het beeldmateriaal en genieten van de herinneringen die we samen maakten.
Want dat is misschien wel het mooie aan moeder zijn: je bent nooit helemaal alleen, zelfs niet als je in alle rust je koffie drinkt. Ze zitten gewoon in je hoofd. En in je hart. En af en toe in je broekzak, in de vorm van een vergeten steentje van het strand.
Fleur | Mamazaken
Serie Blogger | Postpartum, eerlijk moederschap
Ik ben moeder van twee en leerde na mijn bevallingen dat het moederschap niet altijd voelt als een sprookje. Op Mamazaken deel ik eerlijk over mijn postpartum reis – met alles erop en eraan. Van lichamelijk herstel tot mentale struggles en kleine overwinningen.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Laat me slapen
Meer rust en structuur voor kinderen in december
Sinterklaas op haar manier