De laatste loodjes… En weer een vroeggeboorte

“Met 34 weken werd het serieuzer, de voorweeën begonnen z’n tol te eisen en met een tweejarige is dat pittig. Gelukkig mag ze sinds twee weken naar de peuterspeelzaal en kan ik iets rustiger aan doen. Op Valentijnsdag gaat het mis en hoest ik ineens veel bloed op. Eerst schrik ik en ga snel boven de wasbak hangen in de douche. Bij elke keer hoesten komt er best wat bloed mee, en ik licht mijn man in. Ik bel naar het WKZ, zeg dat ik bloed ophoest en vermoed dat er een bloedvat is geknapt in mijn longen. Voor de zekerheid moest ik toch maar even langskomen voor controle en overleg. Ik rij ernaartoe met de auto, niet vermoedend dat ik misschien wel zou moeten blijven. Omdat het allemaal langer duurt dan gedacht, bestel ik eten via Thuisbezorgd voor mijn man en dochter die gewoon thuis zijn.

Er wordt een ECG (hartfilmpje) gemaakt en ik ga meteen ook maar aan de CTG (met die leuke doppen op je buik) voor de controle van de kleine. Dan komt de longarts met een nogal bezorgd gezicht: ik moet meteen onder de CT en de crashkit moet mee. De ECG moet eraan blijven, dus wordt er eerst een mobiele monitor geregeld, want op de verloskamers hebben ze die niet zo paraat.

Ik hoest nog steeds bloed op, maar het wordt al wel minder. De bloedverdunners die ik gebruikte, moeten meteen worden stopgezet en ik krijg medicatie tegen de bloedingen. De CTG laat geen gekke dingen zien, maar ik moet blijven. ’s Nachts denkt de verpleegkundige dat de bevalling is begonnen, maar de weeën doen weer niks qua ontsluiting, zoals de afgelopen weken.

De volgende dag is het bloed ophoesten al een stuk minder, maar het is nog niet weg. Mijn telefoon is op dat moment bijna leeg en een oplader is niet te vinden op de afdeling. De medicatie wordt weer aangepast voor de bloeddruk en mijn man komt samen met mijn dochter op bezoek. Dit had nogal wat voeten in de aarde, want degene die zou rijden stuurde pas laat een berichtje dat ze wat later zou zijn. Ik stuurde nog snel een berichtje terug met het telefoonnummer van mijn man, zodat ze het even met hem kon communiceren – mijn telefoon stond nog op 2%. Een uur later belde mijn man dat ze er nog steeds niet was. Ik gaf aan dat mijn telefoon elk moment uit kon vallen. En ja hoor: even later was hij helemaal leeg. Hij deed niks meer.

Twee uur later stond mijn man boos in de kamer. Hij had een vriend gevraagd hem en mijn dochter naar het ziekenhuis te brengen. Hij had wat spullen mee, waaronder de oplader. Helaas mocht ik nog steeds niet mee naar huis. ’s Nachts weer serieuze weeën, maar je raadt het al: geen vordering. De volgende dag mocht ik eind van de middag naar huis.

Op 27 februari werd onze dochter geboren in het WKZ, met een zwangerschapsduur van 36 weken en 5 dagen. Ze kwam via een spoedkeizersnede, maar daarover meer in een volgende blog.”