Zakia Picolina in Dubai: “Ik kan geen alleenstaande moeder zijn”

Toen ik mijn ticket boekte, leek het me een goed idee. Even quality time met familie en vrienden. De kinderen weer in hun vertrouwde omgeving. Wandelen, speeltuinen, ijsjes, logeerpartijtjes. En natuurlijk: alle leuke dingen doen die je mist als je in het buitenland woont.

Maar dit is niet wat ik had verwacht.

Mijn man bleef in Dubai vanwege werk. Onze au pair kon niet mee. En bijna al mijn familie hier is óf op vakantie óf druk met eigen zorgen. Mijn tante ligt zelfs in het ziekenhuis. En ik? Ik dacht: dit doe ik wel even. Ik red me wel. Ik ben een sterke vrouw. Een multitaskende moeder.

Maar ik heb me hier zó op verkeken.

Ik kan je één ding zeggen: het is allesbehalve makkelijk.
Als mijn stresshormoon nu gemeten zou worden, zou het apparaat waarschijnlijk vastlopen.

Ik weet oprecht niet hoe alleenstaande moeders dit doen.
Ik kan het niet.
Ik wil het niet.

Als ik even niet scherp ben, hangt er ineens iemand half uit het raam.
Mijn hart bonkt dan letterlijk in mijn keel.

Ik mis mijn man. En niet alleen als partner. Ik mis de rust die hij brengt. Zijn autoriteit, want laten we eerlijk zijn: naar hem luisteren ze stukken beter dan naar mij. De stabiliteit. Het overnemen als ik op breken sta. Hij is mijn vangnet. Mijn pauzeknop. Mijn vrijheid. En ik voel aan alles: ik ben niet gemaakt om huismoeder te zijn. Niet in mijn eentje.

Ik schreef het eerder al in een column: ik geniet in Dubai juist van de extra tijd met de kinderen. En dat is ook zo. Maar dat kán alleen omdat ik daar hulp heb. Omdat ik daar niet alles alleen hoef te dragen. Omdat ik ook ruimte heb voor mezelf.

En nu snap ik hoe ontzettend kwetsend en wereldvreemd sommige adviezen kunnen klinken.
“Pak een momentje voor jezelf.”
“Al is het maar een kop thee of een lange douche.”

Sorry.
Ik neem het terug.

Hoe dan? Als je kinderen de hele dag ‘aan’ staan?
Mijn kinderen doen een (verplicht) middagdutje. Maar dat moment voelt als een race tegen de klok.
Ga ik werken? Slaap ik bij? Even douchen? Schoonmaken? Een boek lezen? Of gewoon gedachteloos scrollen?
Tegen de tijd dat ik heb besloten, hoor ik alweer voetjes op de trap.

En dan nog die andere gouden tip: “Laat de boel de boel.”
Klinkt mooi. Maar bij mij zorgt een rommelig huis voor een rommelig hoofd.
Schoonmaken voelt als dweilen met de kraan open.
Alsof alles wat je doet, binnen een paar minuten weer ongedaan wordt gemaakt.
Alsof je er niet eens toe doet.

Vandaag zit ik in de klaagmodus. Dus ik neem je er gewoon even in mee.
Weten jullie eigenlijk hoe het is om kinderen te hebben met 1 jaar, 1 maand en 1 dag verschil?
Die zich gedragen als een tweeling. En samen een soort mini-leger vormen.
Wat de één doet, doet de ander. Wat de één wil, moet de ander ook.

Maar wat als je geen keuze hebt?
Wat als jij het wél allemaal alleen moet doen?

Mijn tweejarige zoon besloot laatst dat hij zijn pamper niet meer oké vond. Vooral niet als hij gepoept had.
Zijn oplossing? Zelf de pamper uitdoen vóór ik het doorheb.
Resultaat: poep. Overal.
En dan moet je razendsnel schakelen: wat eerst? Hem onder de douche? De vloer schoonmaken? De geur elimineren door die pamper linea recta in de container buiten te gooien? Of eerst even checken waarom mijn dochter ineens zo verdacht stil is?

Ik ben overal nodig, maar ik kan niet overal tegelijk zijn.
Als ik even niet scherp ben, hangt er ineens iemand half uit het raam.
Mijn hart bonkt dan letterlijk in mijn keel.
Blijkt dat hij inmiddels zelf de ramen kan openen. Sinds wanneer?!

Ik voel een mom-burnout aankomen.
En ik kan niet wachten om weer compleet te zijn.
Met mijn man, mijn hulp, mijn balans.

Ik mis mijn village.

Deze acht weken zijn niet alleen een eye-opener geweest. Ze zijn ook een wake-up call.
Ik bén geen alleenstaande moeder.
En ik wil het ook niet zijn.

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “Waarom ik wél een au pair heb – en daar totaal geen schuldgevoel over heb”

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “De dag dat mijn glimlach verdween”

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “Ik ben méér dan alleen een mama – en dat wil ik ook blijven”

Maar wat als je geen keuze hebt?
Wat als jij het wél allemaal alleen moet doen?

Dan buig ik voor je.
Echt waar.

Voor de vrouwen die alles alleen dragen: bewust of niet.
Voor wie er geen vangnet is, geen pauzeknop.
Voor wie moeder én vader tegelijk is.
Die financieel, emotioneel, fysiek alles op haar schouders draagt.
En het ook nog rockt.

Ik zie je.
Ik voel je.
En ik heb diep respect voor je.

Wat jij doet, is allesbehalve vanzelfsprekend.
Bedankt dat je er bent.

Liefs,

Zakia