Hoe onze kraamweek anders liep als verwacht – Deel 1: de bevalling

“Donderdagmiddag begon ik last te krijgen van weeën. Voorweeën die om de 20 a 30 minuten kwamen. Ik herkende het van ons zoontje. Deze voorweeën hadden bij hem 3 dagen geduurd. Ik ging er daarom dus ook vanuit dat ook deze bevalling nog wel een paar dagen kon duren. De volgende ochtend voelde ik ineens vruchtwater langs mn benen lopen. Het was niet een grote plons zoals bij mn zoontje, maar wel duidelijk vruchtwater. Het was 7.40. Wat ging ik doen? Gelijk de verloskundige bellen of even tot 8 uur wachten, want de meeste praktijken gaan vanaf 8 uur open. Ze hebben wel een spoedlijn, maar aangezien de weeën sinds half 6 om het kwartier kwamen vond ik dat ik nog wel even kon wachten. Dus om 8 uur de verloskundige gebeld. Als de weeën om de 5 minuten kwamen moest ik weer bellen. Eerst maar even mn vriend bellen dat hij thuis moest komen van het werk. Hierna kwamen de weeën vrij snel om de 4 tot 7 minuten. Weer de verloskundige gebeld. Omdat de bevalling van ons zoontje 5 uur heeft geduurd en dus onder een snelle bevalling valt wilde ze nu niet te lang wachten. Ze was 2 dorpen verder en kwam er aan. Kort hierna belde ze terug, ze had het ziekenhuis gebeld en er was nog maar 1 kamer vrij, we mochten wel gelijk doorrijden naar het ziekenhuis en dan zouden we de verloskundige daar ontmoeten.

In het ziekenhuis varieerden de weeën tussen de 3 en 7 minuten. De ontsluiting werd gemeten en deze was nog maar een kleine 2 cm. De verloskundige maakte de baarmoederwand aan de zijkant los in de hoop dat hiermee de bevalling wat meer op gang kwam. Het leek te helpen, de weeën werden intenser, maar helaas bleven ze om de 3 tot 7 minuten komen. Na 1.5 uur werd de ontsluiting weer gemeten 3 cm. Ja, zo schoot het ook niet op. De verloskundige prikte het vlies nog een keer goed door omdat er het vermoeden was dat er maar een klein gaatje in de vliezen zat. Dit hielp, dachten we. De weeën werden heftiger en moesten echt weggepuft worden, ze kwamen 3 a 4 minuten na elkaar. Na 2.5 uur werd de ontsluiting weer gemeten, ik moest nu toch wel een heel stuk opgeshoten zijn. 4 cm! Dat kon niet. Op deze manier ga ik het niet volhouden tot de 10 cm. 1 vlies bleek nog niet gebroken te zijn. Na ook het breken van deze vlies kwamen de heftige weeën op elkaar. Na 1.5 uur was het niet meer te doen. Ik vroeg om medicatie en kreeg toen pas te horen dat er dan eerst 30 minuten een hartfilmpje gemaakt moest worden voor ik medicijnen kon krijgen. Als ik dit eerder had geweten had ik er wel eerder om gevraagd. Na 30 minuten zakte de hartslag van ons kindje een beetje. Er werd snel even uitleg gegeven over de 2 mogelijkheden: ruggenprik of pompje. Met het pompje zou ik sneller medicatie binnenkrijgen en ik had het echt nodig voor de pijn, dus hiervoor gekozen. Er moest een infuus geprikt worden. Er is niks lastiger om tijdens een heftige wee die al niet meer weg te puffen is ook je arm stil te moeten houden. Na 2 mislukte pogingen om te prikken werd de arts erbij gehaald. En toen voelde ik ineens druk. Waren die laatste cm dan ineens zo snel gegaan. De verloskundige voelde de ontsluiting en deze was 7 cm, maar de baarmoedermond was zacht en aangezien ik wel persweeën had mocht ik langzaam meepersen. Na de al heftige bevalling wilde ik haar er nu ook echt uit hebben. Met 3 minuten was ons prachtige meisje er.

In de volgende post beschrijf ik hoe onze eerste 2 dagen waren….”