Beeld: Jeanine B-zonder
Het moederschap is eigenlijk een freaking rollercoaster, met enorme highs maar ook heel wat lows. Nooit gedacht dat zulke kleine ienimienie mensen mij zo tot wanhoop konden drijven, om me vijf minuten later te laten zwijmelen van trots.
Laatst nog, was de eerste alweer om zes uur wakker. Laten we niet vergeten, dit persoontje was ‘s nachts ook al drie keer wakker geweest. Ik kon wel janken. Please, laat me gewoon een keer slapen tot minimaal half acht!!! I AM TIRED. Ik heb me omgedraaid en heb haar heel hard proberen te negeren. Toen dat helaas niet lukte en dit persoontje dacht ‘Eey, moeke!! Als jij mij niet uit bed haalt, schreeuw ik net zo lang door totdat mijn andere drie partners in crime ook wakker zijn! Right back at ya!’ Zo gezegd zo gedaan en half zeven waren we weer compleet en semi-klaar om aan de dag te beginnen.
OMG wat had ik een medelijden met mezelf!! De hele week druk geweest en dan ook in het weekend zo vroeg op moeten. Niet dat ik ooit heb kunnen uitslapen, not my thing, maar kom op zeg.. zes uur!! En helaas zijn er twee van de vier die ik niet alleen naar beneden kan laten gaan om tv te kijken. Resultaat zou zijn dat ik een schoonmaakbedrijf kan inhuren om alles weer in oude schone staat te krijgen. 😊 Dus.. óf ik moet ze bij mij in bed nemen.. heel vroeg.. óf ik moet zelf mee naar beneden. In ieder geval, uitslapen is er niet bij.
Na deze vol-zelfmedelijden-low gingen we naar beneden eten om vervolgens foto’s te maken voor Vaderdag. Papa werkt in het buitenland, dus even creabea Vaderdag vieren. Ik smolt weg bij de schetige blikken en de guitige gezichtjes! ‘Ok, het vroege wakker worden is jullie vergeven! Jullie zijn echt de mooiste, liefste kinderen ooit!’ High on life.
Later that day… Terwijl ik buiten de bakfiets klaar zet om ze even uit te laten wordt het stil. Gevaarlijk stil. Ik denk dat ze samen overleggen. ‘Jongens, hoe gaan we het aanpakken vandaag? Ze wil zo met ons gaan fietsen… Joas! Zodra ze Jilou in de fiets heeft gezet zet jij het op lopen. Echt, kun je lachen.’ Al lachend kijken ze elkaar aan met glunderende ogen: ‘Jajajaja, goeie! Komt voor mekaar!’
Eenmaal buiten probeer ik ze allemaal dicht bij me te houden en gooi ik met commando’s om iedereen te laten doen wat ze moeten doen. ‘Klim in de bakfiets Joas…! Jens ga je fiets pakken uit de garage en buiten neer zetten! Juup op de STOEP BLIJVEN met je fiets! En ja hoor, zodra ik Jilou in de bakfiets zet rent Joas er vandoor. Ik grijp hem bij de hals van zijn shirt (ik hang hem er zowat in op) en probeer ondertussen Jens te ontwijken die met zijn fiets op me af komt… Gelukt! Resultaat: een jankend kind, een zuchtend kind, een kind die me verschrikt van een afstandje staat aan te kijken en een kind die zicht afvraagt wat er nu net is gebeurd. En ik, ik ben er alweer dikke klaar mee. Don’t mess with mama!!
Laatst nog, was de eerste alweer om zes uur wakker. Laten we niet vergeten, dit persoontje was ‘s nachts ook al drie keer wakker geweest. Ik kon wel janken. Please, laat me gewoon een keer slapen tot minimaal half acht!!! I AM TIRED. Ik heb me omgedraaid en heb haar heel hard proberen te negeren. Toen dat helaas niet lukte en dit persoontje dacht ‘Eey, moeke!! Als jij mij niet uit bed haalt, schreeuw ik net zo lang door totdat mijn andere drie partners in crime ook wakker zijn! Right back at ya!’ Zo gezegd zo gedaan en half zeven waren we weer compleet en semi-klaar om aan de dag te beginnen.
OMG wat had ik een medelijden met mezelf!! De hele week druk geweest en dan ook in het weekend zo vroeg op moeten. Niet dat ik ooit heb kunnen uitslapen, not my thing, maar kom op zeg.. zes uur!! En helaas zijn er twee van de vier die ik niet alleen naar beneden kan laten gaan om tv te kijken. Resultaat zou zijn dat ik een schoonmaakbedrijf kan inhuren om alles weer in oude schone staat te krijgen. 😊 Dus.. óf ik moet ze bij mij in bed nemen.. heel vroeg.. óf ik moet zelf mee naar beneden. In ieder geval, uitslapen is er niet bij.
Na deze vol-zelfmedelijden-low gingen we naar beneden eten om vervolgens foto’s te maken voor Vaderdag. Papa werkt in het buitenland, dus even creabea Vaderdag vieren. Ik smolt weg bij de schetige blikken en de guitige gezichtjes! ‘Ok, het vroege wakker worden is jullie vergeven! Jullie zijn echt de mooiste, liefste kinderen ooit!’ High on life.
Later that day… Terwijl ik buiten de bakfiets klaar zet om ze even uit te laten wordt het stil. Gevaarlijk stil. Ik denk dat ze samen overleggen. ‘Jongens, hoe gaan we het aanpakken vandaag? Ze wil zo met ons gaan fietsen… Joas! Zodra ze Jilou in de fiets heeft gezet zet jij het op lopen. Echt, kun je lachen.’ Al lachend kijken ze elkaar aan met glunderende ogen: ‘Jajajaja, goeie! Komt voor mekaar!’
B-zonder: “Gelukkig is het overal hetzelfde”
B-zonder: “Hoe doe je het toch? Ik zou het niet kunnen!”
B-zonder: “Het leed dat LOSLATEN heet”
Eenmaal buiten probeer ik ze allemaal dicht bij me te houden en gooi ik met commando’s om iedereen te laten doen wat ze moeten doen. ‘Klim in de bakfiets Joas…! Jens ga je fiets pakken uit de garage en buiten neer zetten! Juup op de STOEP BLIJVEN met je fiets! En ja hoor, zodra ik Jilou in de bakfiets zet rent Joas er vandoor. Ik grijp hem bij de hals van zijn shirt (ik hang hem er zowat in op) en probeer ondertussen Jens te ontwijken die met zijn fiets op me af komt… Gelukt! Resultaat: een jankend kind, een zuchtend kind, een kind die me verschrikt van een afstandje staat aan te kijken en een kind die zicht afvraagt wat er nu net is gebeurd. En ik, ik ben er alweer dikke klaar mee. Don’t mess with mama!!
B-zonder
Columnist
Ik ben Jeanine, 40 jaar en getrouwd met Wilfred. Samen hebben wij vier kinderen Joas (10), Jens (9), Juup (6) en Jilou (3). Joas heeft downsyndroom. Doordat mijn man 4 weken op en 4 weken af werkt in het buitenland draai ik ons gezin vaak alleen en dat gaat natuurlijk met ups en downs. Graag neem ik jullie mee in mijn leven waar ik laat zien hoe ik alles reil en zeil. Daarnaast zoom ik vaak in op ons zoontje met downsyndroom en wat dit betekent voor ons gezin.
Eerlijk, vol humor en regelmatig met een korrel zout.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Mijn vader missen – tussen boosheid, schuldgevoel en dankbaarheid”
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”