Zakia Picolina in Dubai: “Waarom ik wél een au pair heb – en daar totaal geen schuldgevoel over heb”

Voor mijn werk als coach en presentator spreek ik regelmatig vrouwen over het leven, het moederschap en alles daartussenin. Eén thema komt telkens terug: het idee dat je als vrouw alles alleen moet doen. Dat je pas een goede moeder of partner bent als je alle ballen hooghoudt — zonder dat er ook maar één valt. Liefst nog op ritme. En met een glimlach.

Van buiten ziet alles er perfect uit: verzorgde kinderen, een opgeruimd huis, strakke to-do’s. Maar van binnen? Van binnen is de moeder vaak moe. Opgebrand. Leeg. Stuk. En wat ik het vaakst zie: ze voelt zich niet gedragen, maar durft zich ook niet te láten dragen.

Ja, moeders zijn alleskunners. Maar wat minder vaak gezegd wordt, is hoe slopend het is om dat elke dag opnieuw te moeten bewijzen. De druk komt van buitenaf, maar ook van binnenuit. Schuldgevoel is de grote boeman. Schuld omdat je het niet alleen redt. Schuld omdat je een deadline mist. De afwas laat staan. Of — oeps — het kinderfeestje vergeet.

Maar weet je? Ik geloof dat hulp vragen juist een vorm van kracht is. En ik geloof dat elke moeder het verdient om zich te láten helpen — zonder schuldgevoel.

Ik ben zelf opgegroeid als oudste dochter in een warm gezin met zes broertjes. In veel gezinnen ben je als oudste ‘de verantwoordelijke’, maar in mijn geval was het anders. Mijn broertjes, ouders en grote familie droegen mij — letterlijk en figuurlijk. Ik was (en ben) het prinsesje. Er werd voor me gezorgd. En daardoor groeide ik op met het besef: hulp vragen is normaal. Het is iets natuurlijks, iets dat mag. En ik voel daar geen schaamte bij. Alleen dankbaarheid.

Al in mijn studententijd schakelde ik huishoudelijke hulp in. Van mijn bijbaantje betaalde ik haar met liefde. Win-win: ik had tijd voor wat ik belangrijk vond, zij had werk. Toen ik acht jaar geleden moeder werd, koos ik bewust voor een combinatie van peuterspeelzaal én hulp aan huis — iemand die kookte, schoonmaakte en oppaste. En vier jaar geleden, met drie kinderen, nam ik voor het eerst een au pair in huis. Ze woonde bij ons, hielp mee, en werd onderdeel van ons gezin.

Vrienden verklaarden me voor gek. “Hoe zit dat dan met je privacy?” “Ik zou echt gek worden van iemand in huis.” Mijn antwoord was simpel: “Je weet het pas als je het probeert.”

Eerlijk? Ik heb juist méér privacy. Meer vrijheid. Meer quality time met mijn partner. Meer date nights. Meer ruimte om mezelf te zijn. En vooral: meer tijd om er écht te zijn voor mijn kinderen.

Niet “er zijn” terwijl ik nog snel een was draai of een mailtje tik. Maar écht aanwezig. Samen spelen, praten, leren, knuffelen, koken, douchen, uitjes doen. Alles zonder haast. Zonder schuldgevoel. Omdat ik hulp toelaat. En omdat zij op haar beurt ook op mij mag leunen.

Wat ik ook belangrijk vind om te zeggen: onze au pair is niet zomaar “hulp”. Ze is onderdeel van ons gezin. Ze viert feestdagen met ons mee, kent de lievelingsdrankjes van de kinderen, en weet wanneer ik een theetje nodig heb nog vóór ik het zelf weet. Ze draagt mee in ons dagelijks leven, en ik draag haar ook — in waardering, vertrouwen en respect.

Ze is geen vervanging van mij als moeder, maar een aanvulling op ons gezin. Een extra hart, een extra paar ogen, een veilige constante. We lachen samen, delen rituelen, en bouwen aan herinneringen die blijven.

En weet je wat me opvalt? In Nederland kijken sommige mensen daar vreemd naar. Hulp in huis wordt vaak gezien als een overbodige luxe, of als iets wat eigenlijk niet nodig zou moeten zijn als je ‘gewoon goed plant’. In landen als Marokko, Dubai of veel Zuid-Europese culturen is het juist de norm. Daar draait het leven om collectiviteit, om samenzijn, om elkaar ondersteunen. Vrouwen staan daar vaker zij aan zij, in plaats van elk op hun eigen eiland.

Nederland is soms een beetje te nuchter. Te veel gericht op zelfredzaamheid. Terwijl het juist zo helend is om te weten: je hóeft het niet alleen te doen. Dat besef verandert niet alleen hoe je moeder bent, maar ook hoe je mens bent.

Ze zeggen weleens: “It takes a village to raise a child.” En daar geloof ik heilig in. Maar als dat dorp niet vanzelf komt, mag je het bouwen. Steen voor steen. Een au pair. Een buurvrouw. Een vriendin. Of iemand die zegt: “Ik neem de kids even mee, ga jij maar zitten.”

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “De dag dat mijn glimlach verdween”

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “Ik ben méér dan alleen een mama – en dat wil ik ook blijven”

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “Waarom ik níet terugschreeuwde – en daar trots op ben”

Durf hulp te vragen. Laat je dragen. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kinderen. Zo leren zij dat ontvangen óók bij liefde hoort. Dat balans belangrijk is. En dat mama — die prachtige, sterke vrouw — zichzelf net zo goed verdient als zij haar.

Als je de ruimte en middelen hebt: ga ervoor. Betaal voor je rust. Voor je tijd. Voor je mentale ruimte. Ik kies liever voor helpende handen dan elke maand een nieuwe designer tas. Het zijn keuzes. En ik kies voor mezelf. Voor mijn gezin. En voor een lichter moederschap.

Hoe denk jij over hulp vragen in het moederschap? En hoe ziet jouw ‘village’ eruit?