Groeten uit Bali: zo overleefden we onze vliegreis met kids 

We did it. Twintig uur reizen, twee kleine kinderen, een flinke rugzak aan snacks en speelgoed, en vol goede moed. En nu zit ik hier, in onze ruime villa op Bali, terwijl we ons klaarmaken voor bed nadat we vanavond zijn aangekomen. Ja, ik schrijf deze blog vanaf Bali – we zijn er eindelijk. Het avontuur is begonnen, maar eerlijk? Het begon al op Schiphol. Want hoewel de reis verrassend soepel verliep, was het ook intensief. Reizen met jonge kinderen is prachtig, maar ook een flinke klus. En daar neem ik je graag even in mee.

We hadden ons voorbereid op het ergste: lange wachtrijen op Schiphol, chaos bij de douane, huilende kinderen in een overvol vliegtuig. Maar eerlijk? Het viel alles mee. Geen file onderweg, nauwelijks wachttijd op de luchthaven. Alleen onze vlucht was vertraagd. Daardoor waren we uiteindelijk zo’n vier uur vóór vertrek op Schiphol. Maar eigenlijk was dat helemaal niet erg. We konden rustig eten, de jongens konden nog even spelen, en wij kwamen langzaam in de ‘oké, we gaan écht vertrekken’-modus.

We hadden bewust gekozen voor een nachtvlucht, in de hoop dat de kinderen een groot deel van de reis slapend zouden doorbrengen. Achteraf zeker een goede keuze, want de jongens waren daardoor moe genoeg voor een aantal uren slaap, maar dat neemt niet weg dat het een hele lange reis blijft.

Onze oudste, Luke, heeft al vaker gevlogen en wist precies wat hem te wachten stond. Hij vond het allemaal prima, zette zijn koptelefoon op, keek filmpjes en vermaakte zich de hele vlucht zonder gedoe. Hij vind vliegen geweldig en opstijgen en landen maakt hij voor ons allemaal echt magisch. Zo geweldig om het enthousiasme van je kind te zien tijdens zo’n reis. En doordat hij zich zo goed kon vermaken, hadden we eigenlijk geen kind aan hem.

Ted was een ander verhaal. Hij wilde alles zien, overal heen, op ontdekkingstocht door het gangpad, klimmen, draaien, bewegen – alles behalve stilzitten. En slapen? Daar had hij natuurlijk pas zin in toen wij al aardig door onze energie heen waren. Uiteindelijk viel hij gelukkig in slaap… op mijn schoot. En daar bleef hij. Urenlang. Lief, warm en plakkerig. En mijn rug? Die protesteerde flink. Zelf sliep ik nauwelijks, maar hé – als de jongens maar slapen, dan komen wij er ook wel. Die rug laat ik ergens de komende drie weken wel een keer masseren op Bali.

Het was dus een goede reis, maar ook: keihard werken. Continue alert zijn, vooruitdenken, plannen, troosten, bijsturen. Als ouders waren we na die twintig uur vooral… op. Maar wát een beloning wachtte ons. Onze eerste accommodatie bleek geen ‘huisje’, maar een royale villa. Met zwembad, grote kamers en eindelijk: rust. Hier gaan we even goed bijkomen.

Lees ook

Waarom ik blijf schrijven over het moederschap (ook als het rauw is)

En als ik nu terugkijk op die lange reis, dan voel ik vooral trots. Op hoe onze kinderen het hebben gedaan. Op hoe wij het als ouders samen hebben geregeld (zonder al te veel gesnauw – oké, een beetje). En op het feit dat we het gewoon gedáán hebben. Reizen met kinderen is intens en vraagt veel van je als ouder, maar het is óók zo bijzonder, verbindend en vol kleine momenten die je nooit meer vergeet. Het begin van ons avontuur was vermoeiend, maar het was het meer dan waard.

Heb jij weleens gevlogen met kleine kinderen? Hoe heb jij dat ervaren? Laat het me weten in de reacties – ik lees graag mee vanuit de tropen 🌴✈️