Keizersnede zonder verdoving: Deel 3

“Op medische indicatie door niet vorderende ontsluiting gaan we over op een keizersnede.” was de conclusie van de verloskundige. Het idee dat ik geen pijn meer hoef te hebben tijdens het laatste deel van mijn bevalling voelt best bevrijdend. Tot dit moment was het al een heftige dag geweest. Ik was uitgeput en ik kon echt niet meer.

Een mooie blauwe operatie pyjama mocht ik aan doen en eindelijk van het enorm harde beval bed af om in een gewoon bed te gaan liggen. “Zijn jullie er klaar voor?” vroeg de verpleegkundige. “Want de OK verwacht ons.” Het gaat gebeuren. We zijn al vier dagen onderweg maar nu gaan we eindelijk ons ventje ontmoeten. Nog geen idee wat ons zo gaat overkomen en wat voor schade mij word aangedaan.

We gaan richting de operatiekamer, over de gangen die inmiddels uitgestorven zijn door het late tijdstip. Als we aankomen word mijn partner apart genomen zodat hij ook OK kleding aan kan doen en ik word rechtstreeks doorgereden naar de operatiekamer. De sfeer is goed, gezellig misschien zelfs wel. “Dit is tenslotte een mooie operatie, er wordt zo een kindje geboren!” zei de anesthesist vrolijk, nadat hij zich had voorgesteld.

De ruggenprik die ik al had was niet geschikt voor de operatie dus er moest een nieuwe worden gezet. Hiervoor mocht ik overstappen op de operatie tafel en voorover gaan zitten. Met spanning en angst heb ik dat laten gebeuren. De ‘oude’ ruggenprik werkte nog dus ik voelde hiervan helemaal geen pijn. Halleluja, wat een fijne meevaller. Voor nu hoef ik voorlopig geen pijn meer te incasseren.

De ruggenprik die ik in het verleden heb gehad herinnerde mij eraan dat ik snel moet gaan liggen want in een mum van tijd ben je gevoelloos vanaf je middel af aan tot en met je tenen. Dus ik bleef druk met mijn tenen bewegen benieuwd wanneer het niet meer lukte om ze te bewegen. Tegelijkertijd werd alles om mij heen gereed gemaakt om de operatie te kunnen beginnen. Blauwe doeken krijg ik om mij heen, er word ter hoogte van mijn borst een doek rechtop gehangen waardoor ik niet meer kan mee kijken.

Mijn partner komt naast mij zitten, hij is ook in het OK-blauw gekleed en heeft de foto camera afgegeven aan een vrouw. De anesthesist staat achter mijn hoofd en is bezig met wat apparaten die er stonden. Intussen kan ik mijn tenen nog bewegen en mijn benen nog gewoon optillen. Ook voelde ik alles nog en er is totaal geen sprake van gevoelloosheid vanaf mijn middel. Eigenlijk verneem ik geen verschil met de ruggenprik die ik al had en die net gezet is. Ik voel hoe de gynaecoloog en operatie assistenten bij mijn buik bezig zijn.

Dit is niet goed, dit is echt niet goed gaat er door mij heen. “Ik voel alles nog.” zei ik tegen de anesthesist. Die nog steeds druk is met andere dingen in plaats van zijn aandacht bij mij heeft. “Ik kan mijn benen nog bewegen en ik voel alles wat er gebeurd rond mijn buik.” Hij draait zich om en hij knijpt mij best hard in mijn arm. Au, denk ik. “Doet dit pijn?” vraagt hij. “Ja!” antwoord ik best wel verbaasd. Hij knijpt me weer, maar nu in mijn buik. “Doet dit pijn? vraagt hij opnieuw. “Nee, dat deed geen pijn. Maar ik voel wel dat je me knijpt.” zei ik, nog niet gerustgesteld. “Je voelt alles wel maar je voelt geen pijn. Alles is in orde.” zei de anesthesist.

Dat ik mijn benen nog gewoon kan voelen en gebruiken besteedt hij geen aandacht aan. Het voelt niet goed en ik bouw spanning op. De beste man zal wel weten wat hij doet en moet me er maar aan overgeven dat hij gelijk heeft, ookal zegt mijn gevoel dat het niet goed is.

Ondertussen is alles rond mijn buik gereed gemaakt en wil de gynaecoloog beginnen. Er hangt een beeldscherm naast ons en die willen we eigenlijk wel graag aanhebben. Zodat we meekunnen kijken. De anesthesist zorgt ervoor dat we beeld krijgen, al duurt dat eventjes. Ondertussen voel ik dat de gynaecoloog mijn buik open snijd. En inderdaad, ik voel het maar er volgt geen pijn.

Ik kijk naar mijn partner die zijn aandacht bij het beeldscherm heeft die nog uit staat en ik zeg, “Ze zijn begonnen, de snede is gezet!” Hij is verbaasd van de snelheid waarin alles gaat en zegt, “Jeetje, ik zit pas net!” Hij pakt mijn hand vast en op dat moment springt het beeldscherm aan en kunnen we zien wat er bij mijn buik gebeurd. We zien 2 personen. De gynaecoloog staat links van mij met daarnaast nog een operatie assistent die buiten beeld staat, de gynaecoloog in opleiding staat rechts van mij en die voert de operatie uit. Het is een rare ervaring dat ik de handen voel in mijn buik. Ze raken tenslotte plekken aan die nooit aangeraakt worden. Ondanks dat ik op dit moment geen pijn ervaar voelt het erg onprettig. We zien dat ze aangekomen zijn bij mijn buikspieren. Dit voelt niet zoals de lagen hiervoor. Dit voelt heel rauw, dit doet enorm veel pijn! Ik begin te knijpen in de hand van mijn partner. “Au, ik voel dit!” kan ik uitbrengen. De anesthesist kijkt even naar het beeldscherm en zegt, “Ja dat kan, wel meer vrouwen ervaren dit als een gemene laag. Ze zijn bijna klaar.” Waarna hij weer gaat zitten achter mij en weer afgeleid wordt door andere dingen. De pijn wordt niet minder. Het blijft echt pijn doen. Mijn buikspieren liggen nu aan de kant en de handen in mijn buik gaan verder, dieper mijn buik in. Ik heb erg de drang om het te stoppen. Mijn vertrouwen in dat het goed komt is compleet weg en ik ben onrustig. Waarom luisteren ze niet? Ik geef net toch aan dat ik pijn heb, waarom horen ze me niet? Is dit dan normaal? Op dit punt ben ik al serieus in paniek en doodsbang. Wat gaat er zo nog meer komen? Hoe zet ik me daarvoor schrap? Ik kan niet de woorden vinden om me uit te spreken, en eigenlijk is daar ook geen tijd voor want de handen gaan door.

Ik zie op het beeldscherm dat 4 handen mijn buikvlies vast hebben. Ze scheuren het met grote kracht in één beweging kapot, uit elkaar. Het gebeurd in één seconden. Maar die seconde gaat voor mij in slow motion.

– Op dit moment gebeurd er iets in mijn brein, bij een fysiek trauma neemt je brein het over om je te beschermen, om te kunnen overleven. Het brein neemt elk detail in de omgeving in zich op om een afweging te kunnen maken in een fight, flight of freeze reactie. Hierdoor is het onmogelijk om met je denkende brein te kunnen communiceren. –

Een helse pijn voel ik. Ik voel hoe ik letterlijk uit elkaar word getrokken, uit elkaar word gescheurd. De pijn trekt door mijn hele lichaam. Het is een zo’n pijn piek die niet uit te leggen is, deze pijn kan ik niet dragen. Ik probeer weg te komen van de pijn. Ik schop met mijn benen, sla met mijn handen, probeer mezelf weg te draaien van de handen die nog in mijn buik zitten en probeer te schreeuwen om het te laten stoppen. Waarom stopt het niet? Haal die handen uit mijn buik! Stop, stop, hou op!

Het lukt me niet. De handen gaan gewoon door met wroeten, alsof ze me echt niet horen.

Het lukt me niet om me kenbaar te maken, het lukt me niet om te communiceren. Er komt geen geluid uit mijn keel. Ik lig als bevroren op tafel maar voel elk detail wat er in en om mij gebeurd.

Met grote ogen vol doodsangst kijk ik naar mijn partner. Hij ziet mijn blik en reageert direct. “Is dit normaal!?” Roept hij terwijl hij de anesthesist aan zijn jas trekt die zijn aandacht nogsteeds bij iets anders heeft. Hij draait zich om naar mij en ziet in één ogenblik dat het niet goed is. Hij kijkt naar mijn gezicht, staat direct op en schreeuwt heel hard “STOPPEN, NU!” door de operatiekamer.

De gynaecologen reageren direct. De handen worden met snelheid uit mijn buik gehaald. De instrumenten vallen deels op de grond en worden deels weggelegd.

“Jij gaat nu lekker slapen, ik ga je klaarmaken voor algehele narcose.” zegt de anesthesist.

Op het beeldscherm zie ik dat mijn baarmoeder in zicht is. Ik voel een enorme pijn in mijn borst.

Ik ga het net niet meemaken. “Misschien, als ik nou nog net iets sterker en nog net iets meer pijn had geïncasseerd, nog net iets verder over mijn grenzen was gegaan dan had ik het heel misschien wel net gered.” denk ik in mezelf. Zelfs na wat ik net heb moeten doorstaan, wat voelt als wat ze me hebben aangedaan, voelt het als falen. Het mooiste moment die nog moet komen kan ik niet bij zijn, het is me niet gelukt.

Mijn partner moet bij mij weg. Hij mag niet meer bij mij zitten als ik onder narcose ben. Ik knijp in zijn hand, en zeg met verdriet, “Nu mis ik de geboorte van onze zoon.” Niet wetende dat hij even later net zo goed de operatiekamer uit gebonjourd wordt i.v.m. narcose protocol.

Ik krijg een masker voor mijn gezicht en zie hoe het narcose middel word ingespoten in mijn infuus.

Met paniek en verdriet word het langzaam zwart en gaat mijn licht uit.

Binnenkort het volgende deel. Hoe ik wakker word uit deze narcose. Wat voor schade dit trauma heeft aangericht, het missen van de geboorte, in mijn moedergevoel, in de binding. Ook vertel ik over de complicaties die ik lichamelijk ook nog bij krijg.

Liefs,

Mama van een bevallingstrauma”