DEEL 2: Keizersnede zonder verdoving

“Mijn checks werden gedaan door de verpleegkundige en werd ik al aangesloten aan de ctg. Mijn bloeddruk was nogsteeds te hoog door de zwangerschapsvergiftiging maar wel stabiel. Er kwam een arts mijn kamer binnen rond 06:30 uur die mijn vliezen zou komen breken. Met een grote haaknaald trok hij aan het vlies en scheurde het kapot. Er kwam een klein beetje vruchtwater, het hoofdje van mijn kleine drukte de boel weer af. Op dit moment zat ik nogsteeds op 3 cm ontsluiting en gaf mijn lichaam nog niets geen signalen dat de weeën vanzelf op gang zouden komen.

Ondertussen kregen we een ontbijtje van de catering en lagen we te luisteren naar de hartslag van onze kleine man. Om half 8 kwamen de dames van de ochtenddienst onze kamer binnen. Zowel de verpleegkundige en de verpleegkundige in opleiding hadden we al eens eerder gezien de afgelopen dagen. Dat was dan ook eens voor het eerst, niet weer een voorstel ronde. Ze kwamen de weeënopwekkers aansluiten op het infuus met een zak vocht erbij. Ze vertelde dat ze de oxytocine, het hormoon dat er voor zorgt dat je baarmoeder gaat samen trekken en dus weeën krijgt, gaan starten met 0.6. Elk elke keer word verhoogd met 0.6 om uiteindelijk uit te komen op 6.0. Het verhaal werd afgesloten met dat als ik op 6.0 zou zitten ik regelmatige weeën zou moeten hebben, 4 weeën in de 10 minuten die zo’n 40 seconden aanhouden. Dat is natuurlijk een mooi verhaaltje uit de boeken over hoe het zou moeten gaan. Bij mij ging dat net even iets anders.

Het infuus begon te druppelen en de oxytocine werd ook aangezet via een ander apparaatje die ook uitkwam op hetzelfde infuus draadje. We zijn begonnen. Ik wou nog snel even naar het toilet voordat het spul zou gaan werken. Onderweg, een paar meter, kreeg in mijn eerste wee al. Binnen 5 minuten begon die oxytocine al te werken. Het was een voorzichtige wee, maar al goed voelbaar.

Voor dat ik eigenlijk goed en wel op de wc zat had ik de volgende al te pakken. Joh, dit is wel erg kort op elkaar, ofniet? Ik had eigenlijk op dat moment geen benul van tijd dus ik had geen idee hoeveel tijd er nou tussen zat. De snelheid overviel me, kan ik dit wel? Ik vind dit wel erg heftig! Ik besluit om tussen de weeën door een app te downloaden. Natuurlijk had ik dat niet gedaan, stom.

De verpleegkundige en de verpleegkundige in opleiding kwamen binnen om de dosis op te hogen naar 1.2. Ik gaf nog niet direct toe hoe ik me voelde, want dit moeten vrouwen gewoon kunnen, toch?

Ze verdwenen weer even en ik zei tegen mijn partner hoe ik er over dacht, dit is niet goed hoor. Ik drukte op de timer toen er weer een wee op kwam zetten. Hangend tegen het bed, zittend, lopend, op een ( te kleine ) bal, liggend, geen enkele houding kon ik aannemen om de weeën op te vangen. De verhogingen van de oxytocine kon ik goed merken, de weeën waren veel krachtiger. Het lukte me niet om te ontspannen en daardoor spande ik juist mijn bekkenbodem spieren heel hard aan tijdens een wee. Wat natuurlijk niet mee helpt en nog meer pijn doet.

Ondertussen heb ik een half uur die weeën timer ingedrukt. Daar stond duidelijk wat ik zelf al wel wist. Een weeën storm. Ik begon meteen met 5 weeën in 10 minuten, die rond de 50 seconden aanhielden.

Het lukte me niet om de weeën goed op te vangen en er was geen tijd om bij te komen of uit te leggen wat ik voelde want dan kwam de volgende wee al. Ik raakte behoorlijk in paniek. Dit kan ik helemaal niet, dit kan ik niet volhouden. Het gevoel van falen is er meteen. Ik doe het niet goed, het lukt me niet.

Terwijl ik paniek heb, en al best overstuur ben, wordt ondertussen de oxytocine verhoogd naar 1.8. De ctg moest weer worden aangesloten en daarvoor moest ik liggen. Ik ben de controle over mijn lijf al kwijt en doorsta een aantal weeën liggend op bed terwijl dit echt niet gaat voor me, het doet vreselijk pijn. Van de verpleegkundige moet ik maar harder gaan puffen. Ik wil gaan staan, en doe dat uiteindelijk ook gewoon. Ik merk aan de verpleegkundige ( die zelf ook duidelijk in verwachting is ) dat ik haar irriteer. Ze heeft een bepaalde blik in haar ogen die ik in mijn verdere verhaal veel vaker tegen ben gekomen. De blik van de zorgprofessional die zo gehard is door het werk, vergeet dat je een mens bent met grenzen, gevoel en pijn. De zorgprofessional die totaal een gebrek heeft aan empathie. Zulke zorgprofessionals hebben geen inlevingsvermogen in je, maar moeten je wel behandelen, welke zorgtak dan ook. Maar hoe dan?

Ik sta een poos naast het ctg apparaat, wee naar wee en zo door. Ik voel me enorm klein. Mijn hoge pijngrens is voor mijn gevoel helemaal niks meer van over. Ik voel me schuldig dat ik aan het opgeven ben. Ik faal omdat ik dit niet kan. Ik voel me niet op mijn gemak bij de verpleegkundige die steeds duidelijker laat merken dat ze geen gevoel in haar donder heeft.

Ik verzamel al mijn moed en schaamte en vraag, ” wanneer kan ik vragen om een ruggenprik? ”

De verpleegkundige in opleiding antwoord. “Op elk moment dat jij aangeeft. Als dat is wat je graag wilt gaan we dat in gang zetten, dan komt er een arts om het te beoordelen en als dat goed bevonden wordt komt de Anesthesist de ruggenprik zetten.”

“Ja, zet het maar in gang.”

Het duurde gelukkig niet lang voordat er een arts kwam. Ze wou eerst de ontsluiting bekijken dus ik moest weer gaan liggen. Tussen de weeën door toucheerde ze me en ik zat nogsteeds op 3 cm ontsluiting. Al die ellende en pijn en geen steek verder. Ze vond dat er ook een schedelelectrode geplaatst moest worden omdat staand de hartslag van de kleine niet goed gemeten kon worden. Ik was hier best fel op tegen maar een keus hierin had ik niet. Ook deelde ze tussen neus en lippen mee dat ze betwijfelde of de Anesthesist mij een ruggenprik wou geven omdat ik zo opgeblazen was. Ze zei dat niet direct tegen mij maar tegen de verpleegkundige. Ik werd ontzettend kwaad. Hier had ik nog nooit van gehoord en incombinatie met het idee dat deze pijn dus niet te stoppen is en geen controle heb over mijn lichaam heb ik flink van me af staan tieren en vloeken.

De oxytocine word tijdelijk stopgezet en mijn weeën storm ebt langzaam weg. En nog twijfel ik aan mezelf, terwijl de pijn minder word denk ik, had ik niet nog iets meer in me, ik moet dit eigenlijk gewoon kunnen, toch?

De Anesthesist komt mijn kamer binnen en overlegt wat met de verpleegkundige en arts. In zo’n laag volume dat je er net niks van kunt maken. Ze praten over mij maar niet mèt mij, terwijl je er wel bij bent.

Ik heb best angst voor een ruggenprik omdat ik in het verleden verkeerd ben geprikt. Vaak genoeg aangegeven op controle, bij eventuele pijnstilling dat ze daar met extra zorgvuldigheid mee om moeten gaan.

De Anesthesist wou wel een poging doen om me een ruggenprik te geven. Ervan uitgaande dat hij op de hoogte is van mijn angst. Naïef van mij, nooit ergens van uitgaan. Je bent maar een nummer voor veel zorgprofessionals, geen mens met gevoel en in dit geval ook angst.

De eerste prik ging mis, en dat doet zo’n pijn dat ik niet specifiek kan uitleggen. Een soort pijnschok door je hele ruggenmerg en lijf heen.

De tweede prik ging ook mis, ik huilde al bij de eerste en nu nog meer angst voor de derde.

De derde prik leek goed te zitten. Mijn partner hoorde de verpleegkundige tegen elkaar zeggen dat er wel erg veel hersenvocht weg lekte. Wederom werd dat niet naar mij gecommuniceerd. Ik had er geen weet van op dat moment.

De ruggenprik leek aardig hoog te zitten en de Anesthesist bleef even op mijn kamer om te kijken of de ademhaling goed bleef gaan. Ik bleef goed ademen dus dan is het wel goed en gaf de zorg over aan de verpleegkundige.

De weeënopwekkers werden weer opgestart en ik kreeg nog een blaaskatheter en de schedelelectrode werd geplaatst.

De verpleegkundige met de blik in haar ogen loopt mijn kamer uit en ik heb haar nooit weer gezien. De verpleegkundige in opleiding mag mij wel verder alleen doen blijkbaar. Ze gaf me een apparaatje en uitleg over de pijnbestrijding. Via de ruggenprik krijg je een standaard dosis en een pompje waar je op kunt drukken om een extra bolus te krijgen. Volgens haar kon ik zovaak drukken als ik nodig had, om de 5 minuten.

Via de ctg zie ik dat ik weer volop in de weeën zit alleen voel ik er nu niks van. Dit is echt wel heel erg fijn. Ik heb even de tijd om op adem te komen. Ik merk dat ik al doodop ben. En dan moet ik straks ook nog de kleine eruit zien te krijgen. Hoe ik dat nog voor elkaar moet krijgen weet ik niet. Ik ben inmiddels zo onzeker over mijn eigen kunnen en vertrouwen in mezelf.

Rond 15.00 uur is het tijd om mijn ontsluiting te meten, 5 cm. 8.5 uur verder en 2 cm opgeschoten. Ook dit gaat tergend langzaam. Het toucheren voelde ik wel allemaal en gaf dit ook aan. De verloskundige was verbaasd maar er werd verder niks mee gedaan.

Rond 15.30 uur was er een dienstwissel. De avond dienst begon en er liep een bekend gezicht onze kamer binnen. Een verpleegkundige die ik ook al eens eerder had gezien en een fijn persoon was. Wat ouder, rond de 50 jaar. Nuchter, net zoals ons. En gewoon eerlijk met je omgaat, nog inlevingsvermogen voor je heeft en aan het eind van de dag samen met mijn partner ook even een traan laat om wat er is gebeurd. In iedergeval een fijn gevoel om met haar de rest van de bevalling tegemoet te gaan. Ik voelde me meteen meer op mijn gemak.

Het duurde niet lang voordat ik ineens weer vaag een wee op voelde komen. Dat is raar, voel ik dit wel goed? Ik kijk naar de ctg en zie dat ik inderdaad een wee heb. Bij de volgende wee die ik voel zie ik het weer. Ik heb regelmatig op de bolus knop gedrukt alleen zie ik nu op het apparaatje dat er geen extra dosis vrij komt als ik er op druk. Ik voel de paniek weer omhoog komen. Gelukkig komt net de verpleegkundige weer binnen. Ze ziet dat ik pijn heb en ik vertel haar wat ik voel en zie op de apparaten. Ze kijkt naar het bolus apparaatje. “Je hebt je bolus voorraad al op. Je kunt maar 6x een bolus krijgen in 2 uur tijd, dus om de 20 minuten. Dus de volgende bolus kan pas over een ruim uur!”

Nou doe het er maar mee, bedankt hé verpleegkundige in opleiding zonder toezicht!

Boos was ik maar angstig nog meer. Wat gaat er dan nu gebeuren in dit komende uur? Ik bleef turen naar de ctg, ik hield alles in de gaten. De weeën werden weer heftiger en ik moest echt tijdens de ruggenprik de weeën weer weg puffen. De verpleegkundige was best verbaast dat ik zoveel pijn had, door de basis pijnstilling heen. Ze vond ook dat ik me teveel bezig hield met wat er om me heen gebeurde dus draaide ze alle apparaten van me weg en mijn partner kreeg de regie over de bolus knop zodat ik me kon focussen op alleen mezelf. Rust creëeren.

Een uur lang heb ik weeën gehad, dwars door de ruggenprik heen. Eindelijk gaf het apparaatje weer extra pijnstilling vrij. Mijn partner hield de tijd in de gaten en drukte elke 20 minuten op de bolus knop. De weeën verdwenen langzaam naar de achtergrond en na 2 keer drukken was ik gelukkig pijnvrij.

Rond 17.00 uur werd mijn ontsluiting weer gemeten. Nogsteeds 5 cm, dat was een flinke tegenvaller. Geen vooruitgang. Intussen liep het infuus met vocht ook steeds door, zak naar zak werd eraan gehangen. Ook moest ik er goed bij drinken, alleen zat er maar weinig vocht in de urine zak. En wat er in zat was oranje/bruin gekleurd. Mijn nieren hadden het niet al te best en al het vocht wat ik binnen kreeg plakte letterlijk aan mijn lijf erbij. Mijn huid begon erg strak te staan en ik kon mijn handen niet meer in een vuist krijgen.

Rond 19.00 uur weer een meting van de ontsluiting.

Nogsteeds maar 5 cm. Mijn weeën waren goed en sterk maar dat had nog niet het gewenste resultaat. We waren inmiddels bijna 12 uur onderweg en ik raakte best wel uitgeput. De verloskundige bleef even hangen voor een gesprekje en ging weer verder. Ze zou rond 21.00 uur terug komen.

De tijd kroop voorbij. De verpleegkundige liep in en uit en deed mijn checks en kletste gezellig. Mijn bloeddruk bleef hoog, mijn hartslag en ademhaling was hoog en ik werd met het uur dikker en dikker van het vocht.

21.00 uur, ontsluiting de bekende 5 cm. Ik stond nu al 6 uur lang stil op 5 cm ontsluiting en dat moest veranderen. Mijn oxytocine stond al op 6.0 maar was blijkbaar niet genoeg. De verloskundige stelde voor om vanaf nu een uur lang te gaan verhogen met 0.6 elke 20 minuten in de hoop dat het mij net dat extra zetje zou geven om over de 5 cm heen te komen. Als dit niet gaat gebeuren we een keizersnede moeten overwegen.

We kregen dus een uur de tijd om te wennen aan het idee van een keizersnede. Je bent tenslotte bezig met een ‘natuurlijke’ bevalling en dat krijgt ineens een andere wending. Voor mezelf had ik daar niet veel tijd voor nodig. Heel eerlijk voelde ik een enorme opluchting door me heen gaan. Ik was echt uitgeput, had geen energie meer over. Ik had er vrede mee dat het mezelf niet meer ging lukken om hem eruit te krijgen en dat ze me gingen helpen bij de geboorte van mijn zoon.

Om 22.00 uur kwam de verloskundige weer bij ons op de kamer om de ontsluiting te meten. De oxytocine verhoging had niets gedaan. Met 7.8 zat ik nogsteeds op 5 cm ontsluiting. ” We gaan over op een keizersnede op medische indicatie NVO, niet vorderende ontsluiting. ” zei de verloskunde.

Ik voel een enorme spanning van me afglijden. “Ja, haal hem er maar uit. Mijn lichaam kan het niet meer. ”

Deze dag heeft mijn lichaam heel hard moeten werken voor ontsluiting. Over de gehele dag heb ik hier 2 cm mee gewonnen. De enorm intense pijn, alles wat ik heb gevoeld en heb doorstaan maakt het een heftige bevalling. Het voelt daarom ook goed dat ze me gaan helpen bij de verlossing, bij de geboorte. Het idee dat ik geen pijn meer hoef te hebben tijdens het laatste deel van mijn bevalling voelt best wel bevrijdend.

De volgende blog.

Mijn bevallingsverhaal is te lang voor 1 blog. In de volgende vertel ik over mijn keizersnede zonder verdoving. Over de ruggenprik, bewegende benen, het zetten van de snee en hoe ik letterlijk uit elkaar gescheurd word. Wat ik voel en wat ik dacht maar niets kon zeggen om de helse pijn te stoppen. De fouten en het falen van de zorgprofessionals.

Liefs,

Mama van een bevallingstrauma”