Deel 3: Partnergeweld

“Hoe zou Bob reageren, had ik niet iets verkeerds gedaan, was het echt wel nodig om de politie überhaupt te bellen? Ik weet dat Bob ondertussen aan het ijsberen was tussen de woonkamer en de kamer van onze zoon. Af en toe stak hij zijn hoofd om de hoek om me uit te schelden, maar hij kwam niet meer de kamer binnen. Dat betekent niet dat hij rustig was, zeker niet. Er heerste nog steeds onrust en spanning, maar ik had (onbewust weliswaar) wel degelijk een hele duidelijke grens getrokken.

Ook zijn er later foto’s van de striemen in mijn nek gemaakt als bewijsmateriaal

Bob en ik woonde op de 2e verdieping, in een appartement. De bel ging en dat betekende dat ik de deur van beneden met een knop op de intercom open moest doen. Voor mijn gevoel ben ik gesprint naar de intercom, heb ik op de knop gedrukt om de deur te openen, de voordeur op een kier gezet en ben ik teruggegaan naar de slaapkamer van onze zoon. Vrij snel was de politie boven, ik durf niet met zekerheid te zeggen hoeveel mensen er waren, maar er klonk veel geluid. Voetstappen, ik hoorde hoe de politie schreeuwde naar Bob dat hij rustig moest blijven en uiteindelijk een bonk. Twee vrouwelijke politie agenten ontfermde zich over mij terwijl het ineens rustig werd thuis. Bob werd meegenomen en naar het huis van bewaring gebracht. Ondertussen had ik mijn zoon gepakt en die getroost. Mijn hart breekt nog steeds dat hij hiervan getuige is geweest, 12 weken oud pas.

Ik weet nog flarden van de rest van de avond/nacht. Ondertussen was namelijk die vriend van mij ook gearriveerd en troostte me. Er waren nog 2 of 3 politie agenten aanwezig in huis. Er zijn een aantal dingen die ik me nog heel goed kan herinneren. Ik weet dat ik met mijn zoon in mijn armen op de babykamer in de stoel ben gaan zitten en denk ik wel een stuk of 10 keer heb gevraagd aan de agent of ik echt hiervoor mocht bellen en of ik echt wel recht had op deze hulp. Waarop de agente bevestigend antwoorde. Ook zijn er later foto’s van de striemen in mijn nek gemaakt als bewijsmateriaal. De agente vroeg me daarop of ik aangifte wilde doen van mishandeling. Ik zei dat ik dat niet wilde, en dat ik aangaf dat er nooit eerder een uitbarsting van zo’n formaat had plaatsgevonden. Dat ik een herseninfarct had gehad en dat dat ook zwaar woog op hem. Dat hij net zo goed een ander tegen het lijf had kunnen lopen om zijn boosheid op los te laten, dat dat niets met mij had te maken. De agente gaf aan dat ik er maar goed over na moest denken en vertelde ook dat zij wel een proces verbaal zouden opmaken en hem zouden vervolgen voor de mishandeling. Omdat er voldoende bewijs was en ze vlak nadat het gebeurde ter plaatste waren, hadden ze daar geen aangifte voor nodig. Ik zou morgen of overmorgen van de officier van justitie horen.

Lees ook

Emotionele mishandeling: “Het koeienlied”

Daarna gingen de agenten weg, heb ik voor de zekerheid nog de huisartsenpost gebeld in verband met de bloedverdunners die ik slikte en ik heb mijn ouders gebeld. Ik weet nog dat ik mijn ouders niet te pakken kreeg, maar dat mijn jongere zus nog thuis woonde en heb haar dan ook gebeld. Ik weet dat ze opnam en schrok van de emotie in mijn stem. ik heb gevraagd of ze papa en mama wilde wakker maken en dat er iets ergs was gebeurt. Ik kan me niet herinneren hoe mijn ouders reageerden, maar met dat ik dit schrijf komen de tranen weer naar boven en voel ik een brok in mijn keel. Het was heel heftig om dit met ze te delen.

Dit was in oktober 2021, in mei 2024 ben ik pas weggekomen uit de relatie. Ik heb naar aanleiding van dit incident geen aangifte meer gedaan. Maar dit was de eerste keer van zovele. Achteraf zie ik pas hoe krom het is dat ik dit voor hem goedpraat, want dit valt niet goed te praten. Je blijft van elkaar af en geweld en agressie zijn nooit de oplossing. Nooit.”

Wil je deel 1 van dit verhaal lezen? Dat kan hier.