“Papa en mama met lege handen en een lege buik”

“Een maand geleden krijg ik een whatsappje van mijn moeder. Of ik haar nadat mijn kind in bed ligt even bel. Oei… Dit is niet goed. Ik draag de bedtijd-routine over aan mijn man en bel haar meteen op. In mijn hoofd ga ik het lijstje al af: er is iets met mijn zwangere zus/ de baby, anders is het bij papa foute boel of opa is dood. Ze pakt op en ik hoor het meteen. Shit! Mijn zus in het ziekenhuis. Het is goed mis. Dit kan toch niet waar zijn… Met 22 weken. Oké. Eerst regelen. De adrenaline kickt in. Spoedopname in het ziekenhuis. Wat heeft ze nodig. Eten. Ze hebben nog niet gegeten, ik spreek af dat mijn moeder het eten regelt en ik wat andere spullen bij elkaar raap, dan haal ik haar op en rijden we samen naar het ziekenhuis. Ik gooi mijn lievelingsziekenhuisspullen in een tas en grijp ook snel een onderbroek van mijn man uit de la zodat de partner van mijn zus niet naar huis hoeft als hij dat niet wil. Ik denk terug aan mijn spoedopnames in Rotterdam. Hoe we geen tandenborstel hadden en geen douchegel.

Na een gejaagd ritje komen we aan in het ziekenhuis. Ik weet de weg helaas maar al te goed, maar nu is dat handig. Bij de triage afdeling meld ik ons, omdat het na bezoekuren is. De vrouw achter de balie kijkt ons met medelijden aan als ze hoort voor wie we komen.

Altijd die blikken. Ik haat die blikken

We lopen door naar achteren en daar ligt ze dan. In een vreselijk onhandig jurkje. Ze mag niets meer. Niet eens meer naar de WC. Ze heeft ontsluiting en uitpuilende vliezen. Ze gaan de dag erna een noodcerclage plaatsen om proberen de bevalling nog tegen te houden, maar de kans is klein dat dit lukt. Ik kijk om me heen en krijg vreselijk dubbele gevoelens. Alles aan deze situatie doet me terugdenken aan mijn spoedopname bij de high care zwangeren. Alleen werd ik toen op de kamer gelegd met iemand die actief beviel en moest mijn man maar weg. Ik zie de ruime slaapbank voor de partner van mijn zus. Zij slapen gelukkig wel samen in een kamer. Wat voelde ik me destijds alleen, mijn ouders in Spanje en mijn man aan de andere kant van het land. Ik wil dit gevoel meteen afstraffen. Hoe kan je deze vreselijke situatie nu op jezelf betrekken.
Die nacht slaap ik niet.

De dag erna slaagt de noodcerclage. Opluchting en blijdschap alom. Maar dan komt later het nieuws. Er is een infectie geweest en er lekt vruchtwater. De goed nieuws- slecht nieuws rollercoaster voelt zo herkenbaar en ik word er volledig in meegezogen. Wat een deceptie… Hoe nu verder. De hoeveelheid vruchtwater rondom de baby ziet er nog goed uit en de infectie wordt verholpen met antibiotica. Het ziekenhuis verwacht dat binnen 2 dagen ze alsnog bevalt van het kindje. Maar dan gebeurt dit niet… De dagen kruipen voorbij en mijn zus wordt ontslagen uit het ziekenhuis. Ze mogen er nog voor kiezen zelf de zwangerschap te beëindigen vanwege de langdurig gebroken vliezen of af te wachten wat haar lijf doet. Dat laatste voelt het meest logisch. Na een week is het ziekenhuis verbaasd dat het kindje er nog niet is. Dan wordt ze doorgestuurd naar Utrecht waar ze de boodschap krijgt dat ze binnen nu en enkele weken toch echt zal bevallen.

Het besef dat mijn zus nu een extreem prematuur krijgt komt als een bom binnen. Slapen gaat heel slecht en de tranen vloeien rijkelijk. Na alles wat we meegemaakt hebben op de IC en alles wat we van de andere ouders meekregen in het Ronald McDonald huis…

De angst voor wat hen te wachten staat eet me helemaal op van binnenuit

Ik bereid me voor om een couveusedekentje, buideldoek en prematuurkleertjes te maken. Eigen maken… Dat was voor mij heel belangrijk in het ziekenhuis. Alle pijn wordt herbeleefd. Hoe pijnlijk ook: ik heb gesprekken met mijn zus over de wat als… Wat als het kindje sterft. Wat wil je dan. Wil je foto’s laten maken door stichting still, wil je ons erbij hebben of juist niet en wil je een wateropbaring, wil je haar mee naar huis, enz.

Dan met 23+6 komt het nieuws… Er is een infectie en de bevalling is begonnen. De cerclage wordt eruit gehaald. Pas de dag erna wordt het meisje na een heftige bevalling geboren met een termijn van 24+0. Twee uur lang heeft zij geleefd om daarna op de borst van haar vader te gaan. Ik mocht erbij zijn en dit voelde enorm liefdevol. Maar wat een verdriet en oneerlijkheid. Helaas moest mijn zus haar placenta in de OK nog verwijderd worden en heeft ze veel bloed verloren. Het meisje is 33 cm lang. Na een lange dag samen zijn komt het moment van afscheid nemen van het kleine meisje. Zo pijnlijk.

Door het van te voren al nadenken over de mogelijkheden bij een kindje wat sterft, werd mijn zus minder overvallen en wisten ze precies wat ze wilden. Al hebben ze zich wel enigszins bedacht en dat is oké. Een halve week erna is de crematie. Het moment dat je de nieuwe papa een klein kistje naar de oven ziet brengen is echt hartverscheurend. Het allermooiste kistje wat ik ooit zag. Gemaakt door de kersverse oom van dit babietje.

En dan moet het leven ineens weer gewoon verder gaan. Papa en mama met lege handen en een lege buik. Verschrikkelijk.”

“Toch hoor jij
Er altijd bij”
Toch hoor jij er altijd bij- Paul de Leeuw