Vaderdag als je hem moet missen: “Het gemis is er niet alleen vandaag, maar vandaag wel extra luid”

Vaderdag als je man er niet meer is

“Dit wordt het derde jaar zonder Joris. De eerste Vaderdag na zijn overlijden weet ik nog heel goed. Het was alsof de dag me uitlachte. Overal zag ik etalages vol met mokken waarop ‘de allerbeste papa’ stond, reclames waarin blije kinderen sokken en scheerschuim cadeau gaven. En ik? Ik wist niet eens hoe ik de dag door moest komen zonder te huilen waar de kinderen bij waren.

Joris was niet zomaar een vader. Hij was echt zo’n papa die knuffelde tot ze er zelf mee stopten, die zonder te klagen in een prinsessenjurk een theekransje hield, en die tijdens het voorlezen soms harder lachte dan de kinderen. Hij was hun veiligste plek. En ineens moest ik ze vertellen dat die plek er niet meer was. Alleen dat al… dat is iets wat je niemand toewenst.

De eerste Vaderdag zonder hem heb ik eerlijk gezegd gewoon genegeerd. De kinderen waren toen vier en zes, en ik dacht: misschien merken ze het niet echt. Maar dat deden ze natuurlijk wel. Mijn zoontje zei die avond: ‘Ik had papa een tekening willen geven. Mag dat dan niet meer?’ En mijn dochter vroeg: ‘Vieren andere kinderen vandaag wel papa-dag?’

Ik voel me nog steeds schuldig dat ik er alleen voor sta, ook al weet ik dat het niet mijn schuld is.

Roos

Mijn hart brak. Deze dag is niet alleen moeilijk voor mij, maar ook voor hen. En als ik de dag ga vermijden, dan geef ik ze eigenlijk het gevoel dat het verdriet er niet mag zijn. Dus vanaf het jaar daarna heb ik het anders gedaan.”

Nieuwe tradities

“We hebben er samen een soort traditie van gemaakt: een herinneringsontbijt. We dekken de tafel met zijn lievelingsboterham (pindakaas met hagelslag, echt waar), we zetten een foto van Joris op tafel en we steken een kaarsje aan. Daarna vertellen we wat we zo fijn aan hem vonden, of waar we om moesten lachen. De kinderen mogen ook iets maken als ze willen: een kaartje, een schilderij. Die stoppen we dan in zijn ‘herinneringsdoos’.

Het is niet altijd makkelijk. Soms zijn er tranen, soms lachen we juist heel hard. Vorig jaar vertelde mijn dochter dat Joris altijd zong in de auto, zelfs als hij de tekst niet kende. Ze deed het na en we lagen dubbel van het lachen. Dat soort momenten zijn waardevol. Verdriet en liefde zitten vaak heel dicht bij elkaar.”

Schuldgevoel

“Een van de moeilijkste dingen aan deze dag is dat ik het gevoel heb dat ik tekortschiet. Ik kan geen ‘echte’ Vaderdag geven. Geen papa die op de bank zit met koffie en kinderen op schoot. Ik voel me nog steeds schuldig dat ik er alleen voor sta, ook al weet ik dat het niet mijn schuld is.

Toch probeer ik het niet alleen als een verdrietige dag te zien. Het is ook een moment om te koesteren wat was.

Roos

Soms hoor ik andere moeders zeggen: ‘Vaderdag, dat doet papa lekker zelf.’ En dan denk ik: wat een luxe eigenlijk. Want als je zelf de boel draaiende moet houden, dan moet je óók nog iets verzinnen om die lege plek een beetje dragelijk te maken.”

Verdriet en geluk

“Wat ik heb geleerd, is dat je Vaderdag niet hoeft te vermijden, ook al doet het pijn. Je mag er je eigen vorm aan geven. Je mag huilen en lachen. Je mag iets doen, of niets. Er is geen goed of fout. Soms willen de kinderen iets groots doen, soms alleen even stilstaan. Ik volg wat zij nodig hebben, en ik geef mezelf daar ook ruimte in.

Want ja, ik mis hem. Niet alleen op Vaderdag. Maar op deze dag voel je het wel extra scherp. Toch probeer ik het niet alleen als een verdrietige dag te zien. Het is ook een moment om te koesteren wat was. Om de liefde te voelen die er nog steeds is, juist doordat het pijn doet.”

Lees ook

“We balen en we janken, we missen en we danken”

Geef jezelf de ruimte

“Als ik één ding wil meegeven aan andere moeders die net als ik iemand missen op Vaderdag, dan is het dit: je bent niet de enige. Ook al voelt het soms alsof je de enige bent die op deze dag met tranen op de bank zit terwijl Instagram vol staat met vrolijke familiekiekjes. Dat plaatje is niet compleet.

Geef jezelf en je kinderen de ruimte om het op jullie manier te doen. Of dat nou een brief schrijven is, samen foto’s kijken of gewoon even extra knuffelen. Alles is goed. Misschien is het mooiste wat je kunt doen wel: het niet wegduwen, maar het samen dragen. En wie weet… voel je dan op een onverwacht moment toch een beetje warmte tussen al dat gemis. Alsof hij er toch nog een beetje bij is.”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍

Lees ook: Moeder zijn, terwijl je je eigen moeder moet missen