Beeld: Canva
Een week geleden postte ik iets op LinkedIn. Gewoon een losse gedachte, niet al te serieus bedoeld. Het ging over guilty pleasures. Je weet wel: dingen waar je zogenaamd stiekem van geniet, maar liever niet hardop zegt uit schaamte. Dingen die je fluisterend deelt, als een soort geheim waar je je bijna voor moet excuseren. Mijn punt was simpel: ik geloof niet in guilty pleasures. Waarom zou je je schuldig moeten voelen over iets dat je blij maakt? Maar blijkbaar raakte ik iets, want de reacties stroomden binnen. Mensen deelden hun ‘foute’ favorieten alsof ze opgelucht waren dat iemand het eindelijk hardop zei. Van kaas met hagelslag tot trash-tv op dinsdagavond, van een hele reep chocolade in één keer naar binnen werken tot dutjes doen om drie uur ’s middags.
En wat me opvalt? Vooral vrouwen vinden het blijkbaar nodig om erbij te zeggen: “Ja, ik weet dat het nergens op slaat, maar…” Alsof er eerst een excuus moet komen voor je mag genieten. Alsof ontspanning pas legitiem is als je erbij vermeldt dat je net zes deadlines hebt gehaald en drie kinderen in bad hebt gedaan. Mijn zogenaamde guilty pleasures? Een ijskoud slokje cola tijdens een opvlieger. Appels met pindakaas. Realityshows waarin niemand weet waarom ze ruzie maken. Disneyfilms uit de jaren 90, uiteraard met een dekentje. En ja, ik zing mee. Keihard!
Toen ik mijn zoon vroeg wat zijn guilty pleasure was, keek hij me aan alsof ik vroeg of hij nog iets op zijn walkman wilde luisteren. “Wat zijn dit voor Gen X-vragen?” Ik heb daar zo hard om gelachen. Want dat is het precies. Hij doet daar niet aan. Misschien zijn generatie ook niet. Hij geniet gewoon. Van Tik Toks, slechte humor (vind ik dan he), gamen, hamburgers om kwart over tien. Hij hoeft zich daar niet voor te verantwoorden. En eerlijk? Ik leer daarvan.
Toen ik mijn zoon vroeg wat zijn guilty pleasure was, keek hij me aan alsof ik vroeg of hij nog iets op zijn walkman wilde luisteren. “Wat zijn dit voor Gen X-vragen?”
Hinda
We zijn zo gewend geraakt aan het idee dat plezier iets is dat je moet verdienen. Zeker als vrouw, als moeder. Eerst zorgen. Eerst presteren. Eerst de was, dan de rust. En als er dan nog tijd over is: vooruit, een klein beetje ontspannen. Maar wel bescheiden graag. Want “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”, die zin kennen we allemaal, toch?
Hinda: “Het prinsjes syndroom: “Liever een leeg bed dan een volle eettafel waar ik alleen maar dien”
Hinda: “Geen plan B”
Waarom eigenlijk? Het is toch raar dat je genieten op de laatste plek zet, terwijl juist dat ervoor zorgt dat je tank niet leeg raakt? Persoonlijk ben ik daar klaar mee. Plezier hoeft geen verantwoording te krijgen. Het mag gewoon bestaan. Dus nee, ik heb geen guilty pleasures. Ik heb gewoon pleasures. Zonder ‘guilty’. Zonder uitleg. En ik schaam me nergens voor. Oké… misschien een klein beetje. Omdat ik dit hele stuk schreef in mijn pyjama, met een bak chips binnen handbereik, en Real Housewives van het Zuiden op de achtergrond. Maar eerlijk? Dat maakt het juist perfect, ik geniet intens!
Hinda
Columnist
Ik ben Hinda, single mama van een 16-jarige zoon. En ook: cultureel gespreksopener, trainer, spreker, columnist en tekstschrijver.
Op Mamaplaats schrijf ik over moederschap, cultuur, identiteit en alles daartussen – zoals ik tegen een vriendin zou praten. Luchtig als het kan, scherp als het moet. En ik eindig altijd met een zin die blijft hangen.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Mijn vader missen – tussen boosheid, schuldgevoel en dankbaarheid”
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”