Zakia Picolina in Dubai: “Ik ben méér dan alleen een mama – en dat wil ik ook blijven”

Ik weet nog goed dat ik net moeder was geworden. Mijn dochter was pas een paar maanden oud toen een groep vriendinnen een uitje aan het plannen was. Iets gezelligs: eten, dansen, laat thuiskomen. En toen hoorde ik ineens iemand zeggen: “Zakia kan helaas niet mee, want die heeft nu kinderen. Die tijd is voorbij.” Die zin, achteloos uitgesproken door een vriendin, bleef hangen. Niet omdat het gemeen was, maar omdat het precies liet zien wat ik niet wil zijn: alleen maar mama.

Die woorden bleven hangen. Niet eens omdat ze het gemeen bedoelden – ze kwamen er later op terug – maar omdat het iets blootlegde. Alsof het moederschap automatisch betekent dat je stopt met leven. Dat jouw hoofdstuk nu alleen nog maar over anderen mag gaan. En ik dacht: ho eens even. Dit is míjn boek. Mijn verhaal. Mijn leven. En ja, daar zijn nu kinderen in gekomen. Maar ik ben nog steeds de hoofdpersoon.

Ik ben de vrouw die voor de spiegel een outfit samenstelt waarin ik me lekker voel. Ik ben degene die haar hoofd leegmaakt met een podcast in een café, of die ’s avonds droomt over een nieuw idee voor een event of onderneming. Ik ben de vrouw die graag reist, schrijft, shopt, en soms een TikTok-dansje leert in de keuken terwijl de kinderen op de bank liggen.

Ik zette een stap, al was het maar klein. Een kwartier in bad. Een wandeling alleen. Iets dat me weer even terugbracht naar mezelf.

Zakia Picolina

Natuurlijk plan ik mijn dagen anders dan voorheen. Maar ik plan ze zó dat ik niet verdwijn.
Ik plan bewust me-time in. Ik vraag mijn man of hij even met de kids is. Ik schakel mijn netwerk in. Niet omdat ik geen goede moeder ben, maar juist omdat ik het wíl blijven volhouden.

En weet je wat het mooie is? Mijn kinderen zien dat. Ze zien dat hun moeder gelukkig wordt van dingen buiten hen om. En daardoor leren zij ook dat het oké is om een eigen leven te hebben. Dat zelfzorg niet egoïstisch is, maar gezond.

Toen we naar Dubai verhuisden en ik veel alleen was met drie kinderen, was er een moment waarop ik dacht: wie ben ik eigenlijk nog? Alles draaide om voeden, aankleden, huilen sussen, “nee, niet op de bank springen!”. Ik had amper tijd om naar de wc te gaan, laat staan om stil te staan bij wie ík was. Of tijdens mijn kraamperiodes, die eerder traumatisch waren dan een roze wolk. Maar daar schrijf ik nog wel een andere column over. 😉

En toch: zelfs in die dieptepunten bleef ergens dat stemmetje. Die herinnering aan wie ik was. Ik zette een stap, al was het maar klein. Een kwartier in bad. Een wandeling alleen. Een boek in plaats van mijn telefoon. Iets dat me weer even terugbracht naar mezelf.

Mijn moeder is mijn voorbeeld in zoveel dingen. Ze heeft haar leven gewijd aan haar kinderen. Altijd klaarstaan. Altijd zorgen. Altijd zichzelf op de laatste plek zetten. Als kind voelde dat als de ultieme liefde: een moeder die alles voor je doet. En dat was het ook. Haar opoffering, haar toewijding – het heeft me gevormd, gedragen, beschermd.

Als jij je afvraagt waar jij bent gebleven, weet dan: je bent er nog. Misschien wat verstopt. Maar je bent er.

Zakia Picolina

Maar nu ik zelf moeder ben, besef ik: ik wil het anders doen. Niet omdat ik haar manier afkeur – integendeel, ik heb er zo veel aan te danken – maar omdat ik zie wat het haar heeft gekost. Hoe vaak zij zichzelf wegcijferde. Hoe weinig ruimte er soms overbleef voor haar dromen, verlangens en rust.

Ik wil dat mijn kinderen later zien dat je jezelf ook op nummer één mag zetten. Dat liefde voor je gezin hand in hand kan gaan met liefde voor jezelf. Dat ze zich niet schuldig hoeven te voelen als ze ‘even niet zorgen’, maar mogen kiezen voor balans. En die les kan ik ze alleen leren door het voor te leven.

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “Waarom emigreren naar Dubai mij de moeder maakte die ik wilde zijn”

Als jij je afvraagt waar jij bent gebleven, weet dan: je bent er nog. Misschien wat verstopt. Misschien moe. Misschien een beetje verwilderd. Maar je bent er. En je mág er zijn. Je bént niet alleen mama. Je bent ook een vrouw. Een individu. En die twee hoeven elkaar niet uit te sluiten. En als je merkt dat alles in je leven om de kinderen draait, stel jezelf dan eens deze vragen: Waar droomde ik vroeger van? Wat vond ik leuk om te doen vóór het moederschap? Waar kreeg ik toen energie van? Wat heb ik al te lang niet meer gedaan, wat ik eigenlijk mis?

Het antwoord op die vragen zit vaak dichterbij dan je denkt. Jij hebt de sleutel in handen om jezelf weer op te zoeken. En het mooie is: je hoeft daar niet ver voor te gaan. Begin klein. Eén ding per dag dat jou blij maakt – dat alleen van jou is.

Want ik ben niet alleen mama. En dat wil ik ook niet zijn. Ik ben Zakia. En ik ben er – helemaal.

Herken je dit? Deel het met me. Of stuur deze column door naar een vriendin die zichzelf even is kwijtgeraakt. Ze mag zichzelf terugvinden. Echt.

Benieuwd naar meer van Zakia? Lees haar vorige column, “Waarom ik níet terugschreeuwde – en daar trots op ben” hier!