De weg naar de wens: Een Amerikaanse draagmoeder

Een draagmoeder uit Texas

“De laatste paar weken zijn weer voorbijgevlogen. Tussen Wanda en ons is het nog steeds dik aan. Elke ochtend staan we op met haar videoreactie op ons laatste berichtje van de avond ervoor, en nemen we soms nog half slapend alweer iets op om terug te sturen. Tussendoor vliegen de video’s en foto’s je om de oren, tot we de dag weer afsluiten met een “Good night” of een “Slaap lekker”.

Want stiekem kan ze een he(eeeeeee)el klein beetje Nederlands. Dan wel met een dik Duits accent, omdat er in Texas verrassend veel Duitsers wonen. Dat, en omdat veel Amerikanen Dutch en Deutsch nogal snel door elkaar halen. Met een lekkere harde “G”, waar de gemiddelde Randstedeling nog een puntje aan kan zuigen en wij als zuiderlingen alleen maar om kunnen lachen. Zij gelukkig ook bij onze pogingen om spontaan over te komen als we “Y’all” in een zin willen verwerken.”

De intake

“Voor Wanda stonden de weken vooral in het teken van psychologische testen, bloedtesten en haar eerste bezoek aan de kliniek in San Diego. Dat laatste was voor Wanda nogal een groot iets, omdat ze nog nooit gevlogen had. Zoals ze zelf ook al zei, is Amerika echt een land van autorijders. Wat, met het formaat auto dat zij en de gemiddelde Amerikaan heeft, net zo goed een klein vliegschip zou kunnen zijn. Voor een ritje van zes uur draait deze Texaan haar hand niet om. Toen we uitlegden dat wij in die tijd naar Berlijn of Parijs rijden, moesten we allebei toch even achter onze oren krabben hoe veel groter Amerika eigenlijk is.

De eerste keer vliegen was best wel spannend, maar het ging allemaal goed. We konden alles op de voet volgen, omdat er een kleine live vlog over het vliegveld volgde. Zo weten we alvast alle eettentjes te vinden op Houston International, dat ze comfortabele stoelen hebben voor het eindeloze wachten, en dat – als je piercings hebt – de metaaldetector dan niet afgaat. Dat laatste had Wanda namelijk meer spanning gegeven dan het vliegen zelf.

Lees ook

“Mijn lichaam was mijn grootste angst, dus koos ik voor een draagmoeder”

Het bezoek aan San Diego was uiteindelijk een bliksembezoekje van een paar uur, waarin ze het fantastische team in de kliniek heeft leren kennen, de laatste testen, afnames en gesprekken heeft gehad, en we nu met trots kunnen zeggen dat ze met vlag en wimpel (of zoals zij zei: “Vag and Wipple”) is geslaagd! Nu op naar het altijd romantische stukje… Legal.”