Snap
Bijna tien maanden lang deden we niet aan uitjes. We gingen niet naar de stad, ergens lunchen of even naar vrienden toe. Een rondje lopen kon al te veel zijn. Gingen we wel ergens naartoe dan bleven mijn ouders bij Lou. Zij waren de enige die wisten wat te doen. Soms probeerden we het wel maar 9/10 keer was het geen succes. Dan wisten we niet hoe snel we weg moesten wezen en reden we met gierende banden weer naar huis. Het is lastig om aan anderen uit te leggen wat dat met ons deed en waarom we het niet ‘gewoon’ deden. Hoe vaak we wel niet hoorden: “ag, doe niet zo moeilijk” of “je kind hoort zich aan te passen aan jou”, maar zo werkte dat voor ons dus niet. Ze had zoveel pijn (en daardoor verdriet) dat ze niets anders wilde dan thuis, zonder prikkels, in de draagzak bij papa of mama hangen. Toen het eindelijk beter ging met Lou hebben we daar langzaam onze weg in moeten vinden. Even een uurtje weg. Dan twee. Altijd voor haar slaapjes thuis. Het ging met kleine stapjes. Dat is echt niet meer te vergelijken met hoe het nu gaat. Ze is nog vaak ziek en we zijn nog niet klaar in het zh, maar ze gaat nu met grote sprongen vooruit. Ze voelt zich stukken beter en dat zie je. Daardoor gaat het ook met ons beter. Veel beter. Lou is duidelijk een kind van ons. Ze houdt van mensen om haar heen en op pad gaan. Even naar opa en oma, wandelen in de buurt of in het bos, verjaardagen, een rondje door de dierentuin, dagje naar de Efteling, naar de supermarkt of even de stad in. Of gewoon thuis, met z’n drietjes rollend over het grote kleed. Je ziet haar genieten. Naar het kdv gaan vindt ze een feestje, ze kruipt gelijk bij haar leidsters op schoot. Toen ik haar vandaag zo zag zitten flitsten de afgelopen 15 maanden voorbij en zei ik tegen Koen “Kijk haar nu eens”. Hij wist precies wat ik bedoelde. Niet normaal zo trots🤎
Gloriallao's avatar
4 jaar geleden

Wat een ontzettend lieve reactie, waardeer ik echt enorm❤️ dankjewel!!!!!!!

Omabenik's avatar
4 jaar geleden

Wat fijn voor jullie en voor haar. Wat iedereen ook zegt, volg je gevoel en je hart. Dat doen de meeste moeders wel, maar toch zeggen ze bij een ander ook weer hoe die het eigenlijk zouden moeten doen. Jullie hebben duidelijk aangevoeld wat zij en ook jullie met haar nodig hadden en kijk nu wat een prachtig kind het is. Zij komt er wel.

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.