Mamaplaats

Familie de Boer

4 jaar geleden

Hallo allemaal, Mijn naam is Robin. En dit is mijn bevallings verhaal. Ik was 30 april 2020 uitgerekend. Ik had zelf al het gevoel dat ik eerder zou gaan bevallen. En dat gevoel klopte ook. Vrijdag 24 april 2020 om 5 uur begon het. Ik was met mijn man een rondje aan het lopen in het park bij ons in de buurt, toen ik opeens een steek voelde in mijn zij. Ik kreeg last van buikpijn. Nou ben ik niet zo kleinzerig en ik dacht het is nog geen 30 april en dit lijken mij geen weeën. Dus liepen wij rustig verder. Het was alweer een beetje afgezakt toen (Ja hoe verzin je het) precies op dezelfde plek weer buikpijn kreeg. Gelukkig waren wij vlak bij de auto maar mijn man heeft hem alsnog naar mij toe gereden. Eenmaal thuis twijfelde ik toch wat het was dus heb ik de verloskundige maar gebeld om zeker te weten dat er niks aan de hand zou zijn. Die zei omdat ik 's ochtends last had gehad van buikloop dat het daaraan zou liggen. Dus loos alarm. Tot dat het gevoel langzaam anders begon te worden rond half 8 's avonds. De pijn kwam en ging weer weg. Ik dacht als dit weeën zijn dan hou ik het wel vol. Maar het begon steeds erger te worden en ze kwamen al vaker achter elkaar. Dus elke keer een beetje geslapen vrijdag op zaterdag nacht maar veel wakker geweest. Dat wil je dus eigenlijk niet hebben als je moet bevallen. Zaterdag overdag was het nog steeds komen en gaan van de weeën maar ze kwamen nog niet regelmatig om de 5 minuten. Dat begon pas rond 10 uur 's avonds. Toen hebben wij de verloskundige gebeld en die was er rond half 11. Zij vertelde ons dat ik 1 cm ontsluiting had maar dat sommige hier zelfs een paar dagen mee rond liepen dus ging ze weer weg. De pijn werdt ondertussen bij mij steeds heftiger dus weer weinig slaap. Rond 1 uur hebben wij haar weer gebeld en kwam ze weer kijken. 2 cm ontsluiting en ik had al best wel veel pijn. Wij spraken met haar af dat ze om 3 uur weer zou komen checken en dat ik onder de douche moest gaan zitten. Ik had dat geprobeerd maar viel elke keer in slaap en vond het niet heel fijn. Dus toen maar weer naar bed. Om 3 uur was de verloskundige er weer en ze ging weer kijken hoeveel ontsluiting ik had. Dat was 3-4 cm. En toen waren wij dolblij want dat betekende dat wij naar het ziekenhuis zouden gaan! Toch wel wat gespannen en want het zou nu gaan gebeuren, wij zouden onze kleine man gaan ontmoeten. De rit naar het ziekenhuis ging snel en soepel. Het was 's nachts en heel rustig op de weg. Eenmaal gesetteld in de kraamsuite zoals ze dat noemen ging ik rustig op het bed liggen en de weeën proberen op te vangen. Om half 5 ging de verloskundige nog een keer kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. 1,5 uur later en nog steeds 3-4 cm ontsluiting.. Als je het goed vindt ga ik je vliezen breken zei ze. Natuurlijk vondt ik dat goed. Alles zodat dit zo snel mogelijk voor bij is. De vliezen breken ging gelukkig goed. Dus toen moesten we weer wachten. En de verloskundige zei dat ik beter onder de douche kon gaan zitten. Ik kreeg door dat ze mijn vliezen had gebroken al persweeën. Verschrikkelijk en dan moet je ze in houden want je mag natuurlijk nog niet persen. Ondertussen half 7 en de verloskundige ging weer kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Nog steeds 3-4.. Dat was natuurlijk niet goed. Dus kwamen de verpleegkundige erbij en werdt ik medisch. Ik kreeg wee op wekkers waarna ik in een weeën storm belandde met persweeën. Pijnbestrijding ging niet omdat het hartje van de baby niet goed ging. Het was echt een hel! Ik wilde het liefst liggen op mijn rug omdat ik ze zo het beste op kon vangen maar dat vondt de kleine man niet fijn. Dus werdt ik de hele kamer door gebonsjoerd van lopen tot op de skippybal en douche. Onder de douche heb ik het meeste van de tijd gezeten. Op een gegeven moment had ik 6 cm ontsluiting en toen mocht ik eindelijk een morfine pompje. Dat was echt zo fijn. Mijn man zei dat ik gewoon weer een beetje kleur op mijn gezicht kreeg als ik het knopje had ingedrukt en het spul zijn werk deedt. Toen heb ik lopen bikkelen tot 9,5 cm ontsluiting en toen kwam de gynaecoloog en die heeft het laatste randje open geduwd met haar vingers. Ik mocht eindelijk gaan persen! Maar toen was ik al helemaal kapot van de afgelopen dagen, de slapeloze nachten en die heftige weeën. Dus het ging niet. Weer van alles probeerd de bevallings kruk, op mn handen en knieën en gewoon liggend. Het wilde niet! Robin je moet nu echt je best gaan doen je baby wilt er uit. Over 15 minuten moet hij er echt uit zijn. Maar het ging niet. Ik ga je nu inknippen. Nou mijn man vergeet dat geluid van die knip nooit meer. Ik voelde er gelukkig niet heel veel van. En toen ging het heel snel na een paar keer persen was daar Jayden. Ik hoorde ze zeggen "Oh een sterrenkijker dat wisten we niet." Jayden werdt op mijn borst gelegd. Super mooi moment maar ik leefde totaal in een roes. Terwijl ik van onder gehecht werdt. Wat trouwens ook een vreselijk gevoel is. Wij konden even bij komen en ik kon douchen. Wij zijn om 15:00 ontslagen uit het ziekenhuis om vervolgens er de volgende dag weer te belanden. Hier over in de volgende blog meer. Jayden is om 10:18 geboren op 26-04-2020. Wat een helse bevalling was het en ik kan er nu nog om huilen als ik er aan denk. Maar wat hebben wij een mooi mannetje er voor terug. Dit was mijn verhaal. Groetjes Robin

Familie de Boer

4 jaar geleden

Post delen met

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Pssst... Ben je er nog?

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?