Door dat prachtige nichtje die nu in mijn leven is, kijk ik weer graag naar de foto's van kleine Senn. Dan besef ik plots weer dat ik stiekem zo weinig meer weet van die tijd, dat minimaal 7 maanden verloren zijn gegaan aan huilen, tranen bij Senn en tranen bij mij. De kracht toen niet kunnen opbrengen om 100% te genieten en in het moment te leven. De knuffelmomenten waren geen knuffelmomenten, dat waren loodzware troostsessies, waarvan het geluid van verdriet nog tijden na klonken. Als ik denk aan de eerste tijd van Senn dan denk ik aan zijn huilen en verlang ik met weemoed naar een tevreden mini-Senn die ik even vast kan houden. Even dat gevoel van vers-ouderschap door mij heen laten gaan, maar dat kan niet. Ik moet het doen met foto's, foto's van de kleine knappe Senn en met de wetenschap dat hij nu als volwaardige 3-jarige peuter tevreden in zijn grote jongens bed ligt. De knuffelmomenten van nu tellen 100x meer mee ❤
