Afgelopen weekend werd mn allerliefste kleine bolletje 1 jaar. Ze zeggen dat het eerste jaar het snelste en langzaamste gaat. En dat klopt ook eigenlijk wel. De slapeloze nachten duren eindeloos maar als je dan jezelf in de keuken de taart ziet aansnijden, dan lijkt het gisteren dat je die eerste slapeloze nacht samen had.
En ik sta in een tweestrijd. Aan de ene kant wil ik mijn kleine baby niet zien veranderen in een echt mensje. Maar aan de andere kant kan ik niet wachten om hem te zien opgroeien. Hem (nog meer, want oh God wat kan hij al heftig zijn) een eigen willetje te zien krijgen. En te ontdekken wat voor persoon er in mijn baby verscholen zit.
Voor nu zal ik alle nieuwe ontwikkeling met applaus en veel enthousiasme aanmoedigen. Houd ik mezelf in om hem niet om te duwen zodra hij z’n eerste stapjes gaat zetten. Maar vang ik hem wel op als hij zelf omvalt. Om hem dan te troosten in mn armen, als een echte kleine baby♥️
