We proberen al even om zwanger te worden. Op een ochtend word ik wakker, met een onprettig gevoel en een vreemde smaak in mijn mond. Ik voel me niet zo heel erg lekker en ben inmiddels een aantal dagen overtijd, maar de tests blijven negatief. Na meer dan een week overtijd wordt ik ongesteld en verdwijnt het gevoel van niet lekker zijn en die vreemde smaak in mijn mond..

Het schrijven van deze blog heb ik een tijdje voor me uitgeschoven. Ik merk dat ondanks dat het al 9 jaar geleden is, ik het moeilijk vind om terug te gaan naar die tijd. 

Vorige keer vertelde ik over de eerste aanval van Lynn toen ze 3 maanden oud was en de ambulancerit die daarop volgde. Met de ambulance waren we naar het Juliana kinderziekenhuis gereden. Eenmaal daar aangekomen kwam al snel mijn man ook aan en hebben we voor mijn gevoel uren zitten wachten op de kinderneuroloog, in een kamertje met Lynn op schoot. Toen die eenmaal geweest was, was de boodschap duidelijk. Er was nu niks meer te zien, dus ze konden er niet zoveel mee. We kregen een afspraak op het spreekuur bij de neuroloog en een recept voor midazolam neusspray (een spierverslapper) met de instructie die te gebruiken als ze nog een aanval van langer dan 3 minuten zou krijgen. De ambulance hoefden we niet meer te bellen, tenzij ze niet meer reageerde of de spray niet hielp werd ons op het hart gedrukt. En zo gingen we weer naar huis, onderweg druk bellend met opa's en oma's die allemaal vragen stelden die wij ook niet konden beantwoorden. 

Na een tijdje voelde ik me helemaal niet meer mezelf. Overal werd er aan me getrokken... Werk, gezinsleven met vijf personen, relatie, vrienden, feestje, uitnodigingen... Ik kon het even allemaal niet meer aan. Het sociale leven.... waar ik altijd zo van heb gehouden kon ik gewoon niet meer aan.  

"Zullen we een liggende maxicosi kopen? Alvast voor het geval dat ons kindje dwerggroei heeft?" 

Eindelijk is het dan zo ver, na bijna 2 jaar zwemles mag ons kereltje dan eindelijk afzwemmen voor zijn A-diploma. Een klein, zenuwachtig ventje staat aan de rand van het zwembad en steekt zijn duim op naar ons. Vol trots kijken we hoe hij met kleding en al het water is springt, op zijn buik zwemt, op zijn rug zwemt en na het uittrekken van zijn natte kleding laat zien hoe hij door het gat gaat (vreselijk dat gat, maar hij doet het gewoon!) en hoe hij kan watertrappelen. Als hij in polonaise op het 'diploma-lied' voorbij de tribune wandelt, voel ik de tranen branden achter mijn ogen. Hoe trots kan je zijn op je kind, niet te doen. Maar geen enkele andere ouder zit daar met natte ogen, dus ik slik ze weg. Wat zouden andere ouders wel niet denken...daar ga je toch niet om huilen....(ja, ik wel. Ik huil wel als ik mijn kind zie schitteren!). De kleine smurf viel het natuurlijk wel op en vraagt in de kleedkamer: 'waarom keek je alsof je moest huilen, mam?'. Ik heb hem uitgelegd dat dat komt omdat ik zo trots op hem ben. Hij kijkt me aan en haalt zijn schouders op: 'oké!' en vrolijk kletst hij verder over zijn afzwemavontuur.