Van roze wolk naar grijs en donderwolk

Een week geleden zaten we boven de wolkjes. Een last minute curaçao, want na kanker is me niet beloofd dat ik met 3 grote kinderen er naartoe mag gaan. Dus met 2 kleine kinderen en een baby in mijn buik, zochten we de warmte van dit mooie eiland op.

Nog net voor de 20-weken echo. Ook een prima moment in de zwangerschap! Je hoeft niet te waggelen, mensen zien wel dat je bescheiden zwanger bent en je energie is terug.

Vanaf een week of 13 voel ik je schoppen, dit werd steeds harder, maar ineens met 16 weken voelde ik je niet meer.

Langzaam kwam dat weer terug, je zult wel tegen mijn rug aan hebben gekeken, dacht ik nog.

Naar curaçao, op curaçao en de terugreis viel het me op dat je weinig van je liet merken, de schopjes waren zachter dan ik met de andere 2 zwangerschappen gewend was en 1 daarvan was met een voorliggende placenta.

Het zal wel vliegstress of vakantiestress zijn, dacht ik nog.

De nacht van de 20-weken echo sliep ik niet. Ik was zenuwachtig. Vreemd, dat had ik met de andere 2 niet. Mijn man merkte het de volgende ochtend. Ik vertelde dat ik een onheilspellend gevoel had. We hadden op het laatste moment toch ook nog oppas geregeld, dus mijn man ging mee.

Zenuwachtig zat ik in de wachtkamer van het academisch ziekenhuis. Gelukkig zit ik hier al op de goede plek, dacht ik nog.

“Mevrouw, u komt voor een GUO, vanwege diabetes zie ik staan?”

“Ja ook. Maar ook vanwege de diagnose kanker eerder dit jaar.” Ze verschiet.

Chemo gehad, tieten eraf, hups zwanger.. In de afgelopen maanden ben ik het langdradige verhaal echt zat.

“De coassistent gaat de echo doen, ik kijk mee en ik check daarna haar werk”, zegt de mevrouw die ook de GUO bij onze zoon had gedaan.

“Oké”, stamel ik. Vreemd, zoiets hoor je me toch te vragen? Ik ben niet zomaar een diabetes patiënt waarbij niets aan de hand is.. Ik heb risicovolle Chemo gehad?

De coassistent gaat van hot naar her. Ze klaagt veel over de baby, die net een arm beweegt als ze hem wil opmeten. Het valt ons op dat ze lang blijft hangen bij het hartje. Wederom klaagt ze over hoe moeilijk het is. Wanneer ik vraag of dit wel goedkomt, want dit is onze 3e kindje en ik snap echt wel dat ze abnormaal lang de tijd neemt, reageert ze pinnig dat ze nergens iets over kan zeggen nog.

De lieve mevrouw komt weer binnen en helpt haar een handje. Ze legt alles uit en ook zij blijft lang op het hartje hangen. Alles wordt niet 2 maar 5 keer bekeken. Ze legt uit dat ze zeker wil weten of ze niet iets zien. Vreemd?

Na 2 uur zijn ze klaar, ik ben er stijf van geworden op die bank. “Gaat u maar even zitten mevrouw. We hebben wat gevonden.”

Het beeldscherm wordt gedraaid en we zien de metingen. Ze begint met: “het buikje en het hoofdje zijn van normale waarden, tussen de p50 en p40, dus heerlijk gemiddeld. Echter zijn zowel de armen, als de benen te kort. Deze liggen op de p2 en p3 en dat is niet de bedoeling.”

Heel keurig wordt ons vertelt dat we even in de wachtkamer mogen wachten en dat we zo worden gezien door de gynaecoloog. Zij waren van de echo’s.

Na 5 minuten werden we al weer naar binnen geroepen. “Te kleine armen en benen. Om uit te sluiten dat dit een meetfoutje is, ga ik straks een 2e guo doen”, zegt ze. Maar eindelijk kwam het woord eruit. Dit zijn kenmerken van down syndroom.

Ik haal opgelucht adem, wij hebben een goeie nipt gehad, dus dat is onmogelijk. Ze blijft ernstig kijken. “Een nipt is heeeeel betrouwbaar, maar niet waterdicht, ik ga je inplannen bij genetica en daarna maak ik een 2e guo.”

Volledig ontspannen loop ik door de gangen van het academisch. Alle Puzzelstukjes kloppen weer. Mijn gevoel dat er iets aan de hand zou zijn, zijn nu bevestigd.

Bij de klinisch geneticus krijgen we echter een zwaar gesprek. Vruchtwaterpunctie, afbreken van de zwangerschap, alles komt voorbij. We maken vooral beslissingen met het oog op mogelijk terugkerende kanker. Als mijn man het alleen zou moeten doen.. Maar kan dat nu nog wel? Kun je mentaal een zwangerschap afbreken als er iets aan de hand is, omdat ik mogelijk over 5 jaar dood ga? Want als ik zo gelukkig mag zijn om heel oud te worden, voel ik me dus schuldig.

Tijdens guo 2 bleek dat de coassistent geen meetfoutje heeft gemaakt. De armen en benen zijn echt behoorlijk te kort. Helaas valt er nu ook nog iets anders op: echodense darmen… Weer een soft marker voor downsyndroom.

“Misschien bent u 1 van de weinige mensen waarbij de nipt niet klopt…”

Eenmaal thuis sla ik, net als met kanker, allemaal medische artikelen erop na. Want naast down, kan het ook een effect van Chemo zijn. Een groeiachterstand door het type Chemo wordt wel beschreven bij dieren. Want tot nu toe zijn er weinig mensen bekend die zwanger worden zo kort na deze Chemo.

Het kan ook een slecht werkende placenta zijn, maar de bloed flow was goed. Ik lees in de medical journal van Engeland iets over dwerggroei, achondroplasie ook wel. Gek, daar zijn ze hier niet over begonnen maar hierbij zijn de kenmerken het meest overeenkomend. Kleine armen en benen.

“We zien u over 6 weken terug mevrouw”, galmt het na in mijn hoofd.

Op internet lees ik vrouwen die na een slechte echo elke week of 2 weken mogen terugkomen. Hoe ga ik die 6 weken overleven?