Twee en een half jaar geleden heb ik besloten om te gaan scheiden van mijn exman. Na een hele tijd tegenwerken van hem is eindelijk het huis op mijn naam en de scheiding rond. We hadden ook een oudersschapsplan opgesteld over hoe en wat met de kinderen. Nu zit ik elke keer me te ergeren hoe de kinderen zijn als hij ze op moet halen (als hij kom) want ze zijn totaal dan uit hun doen. En de laatste tijd begin ik me ook steeds meer te ergeren dat hij elke keer weer afzeg en dat het hem eigenlijk niks doe dat hij de kinderen laat afweten dat hij niet kom. Ik heb vele malen geprobeerd te communiceren om eventueel de oudersschapsplan te wijzigen maar dat doet hij niet. Het ergste vond ik dat hij telkens met hetzelfde excuus kom dat hij "storingsdienst" heb van zijn werk maar elke week 7 dagen 24 uur per dag storingsdienst lijk me sterk want dat mag officieel niet eens. Nu weet ik niet wat hiermee aan moet heb regelmatig mijn advocaat gebeld en gemaild (die sinds dit oktober voor zichzelf is begonnen) maar krijg geen belletje of mail terug. Als ik naar haar oude werk bel zeggen ze ja dan kan eventueel een andere advocaat krijgen en de andere zeg weer je moet bij haar zijn. Ik schiet zo niks op en begin me steeds meer en meer te ergeren want alleen in 2015 is het al 15 weekenden gebeurt dat hij niet kwam en hij hoort ze elk weekend een paar uurtjes op te halen want ze kunnen niet een lang weekend blijven omdat hij geen eigen huis heb. Maar 15 weekenden vond ik toch heel veel en zit de laatste tijd echt met mijn handen in het haar van wat moet ik nu weer doen zodat ik dit opgelost krijg. En baal ervan dat ik elke keer de gene ben die het aan de kinderen moet vertellen. Zelfs de oudste 2 kunnen bijna niks goeds meer zeggen over hem. Dit doet me gewoon ontzettend veel pijn en verdriet dat mijn 3 dochters hun bloedeigen vader zelden zien. En bijna niet meer zien als hun vader. 

Ik had een paar moeilijke laatste weken voor dat ik uitgerekend was. Mijn allereerste week van mijn verlof had ik hevige pijn in mijn buik en donkere urine. Gelukkig was er niks aan de hand maar moest erg rustig aan doen . Dat ging erg moeilijk omdat er alleen voor stond met 2 dochters waarvan 1 naar de basisschool gaat. Mijn ouders stelde voor om daar naar toe te gaan tijdelijk zodat hun mij flink konden helpen. Heb bijna elke week wel een dag opgenomen geweest om bij te tanken zodat ik fit genoeg zou kunnen zijn voor de bevalling. Ze hebben me er echt goed mee geholpen. Op een gegeven moment in mijn 39e week was mijn ontsluiting niet ver genoeg om mij in te leiden. Ik had samen met de gyneceloog afgesproken om de volgende dag een avond te blijven om een balloncatheter te krijgen zodat de baarmoedermond wijder open zou gaan. Die avond had mijn vader mij in het ziekenhuis gebracht en mijn moeder lette op de andere 2 dochters van mij. Ik had afgesproken omdat mijn vader het sterkste in zijn schoenen zou staan en bezig ben met een scheiding (dus mijn ex man wou ik er niet bij hebben) dat hij bij de bevalling zou zijn. het was toen de bedoeling dat hij de volgende dag eerst gewoon zou werken en dan naar mij toe zou komen. Voor dat hij ging werken zou hij de oudste op school brengen en de middelste dochter bij mijn opa en oma. Maar de verloskundigen vroegen of hij begin van de middag er kon zijn om mij echt goed te kunnen ondersteunen. Hij moest toen eerder beginnen dus mijn opa en oma extra vroeg op gestaan om mijn 2 dochters op te vangen en de oudste naar school toe brengen. "s middags toen ik ingeleid was kreeg ik aardig heftige weeen dus kreeg een ruggenprik. Net vlak daarna kwam mijn vader er ook aan. Wou even slapen maar kon dat niet na de ruggenprik want de hartslag van de baby ging elke keer naar beneden toen ik een wee had. Was bang dat er wat mis was. Gelukkig ging het later beter. Had toen ook al flinke ontsluiting gekregen en bleef groeien. Toen ik moest persen heeft mijn vader echt heel erg goed geholpen (beter dan mijn exman met de vorige bevallingen). De verloskundigen vonden het erg speciaal dat er een vader bij was omdat vaak de zwangere vrouwen kiezen voor hun moeder. Toen mijn 3e dochter was geboren en op mijn buik lag had ik pas gezegd dat mijn vader de navelstreng mocht door knippen. Hij vond dat wel erg speciaal, want vroeger mocht er niemand de navelstreng door knippen behalve de verloskundigen en bij mij heeft hij dat toen wel mogen doen en nu ook bij een kleindochter. Ben echt blij mee dat hij me erbij wou steunen. En zoals ik en mijn moeder zeg hij zal altijd een extra speciale band met haar hebben vanwege dat hij daar ook de navelstreng door heb mogen knippen.