Het is gek dat ik over mijn eigen leeftijd even een paar seconde moet denken, maar als je vraagt welke dag ik mijn man leerde kennen, wanneer ik getrouwd ben, mijn leven voor de eerste keer veranderen en mijn leven pas nog is veranderd. Kan ik je meteen antwoorden. Ik leerde mijn man kennen in 2007, heel cliché via een datingsite. Ik vond zijn foto geweldig een leuke jongen met een kind, mijn moeder eerst iets minder, want tja als er een kind in het spel is wordt het toch al gauw ingewikkelder. Mijn moeder had zeker gelijk, makkelijk zijn de eerste jaren niet geweest. Niet zijn mooie dochter hoor die hij toen elk weekend zag, maar meer door zijn verleden, ex vrouw en ex schoonfamilie. Toch sloeg ik mij zelf door alle ruzies die had toen nog had heen en steunde ik hem waar ik kon en ik kan niet anders zeggen dat het ons giga dichtbij elkaar heeft gebracht. Zo erg zelfs dat we op vrijdag 13 Juni 2008 besloten te trouwen, jaja vrijdag de 13de een makkelijke datum om te onthouden en een hele leuke. Mensen reageerde die zijn gek, maar als je al wat voor je kiezen hebt gehad waarom die dag niet doorstaan en er een speciale dag van maken en dat is gelukt! Het was een super mooie dag. We gingen op huwelijksreis naar valkenburg toe, want een bankstel vonden we belangrijker dan een dure reis. Vlak daarna stopte ik met de pil, helaas bleek al snel dat ik weinig eitjes aanmaakte en de zwaarste variant van PCO-Syndroom heb. Ze gaven mij clomit om zo toch zwanger te worden, maar dit ging niet helemaal goed. Voor ik het wist lag ik in het ziekenhuis met een te hoge hersendruk en dit waarschijnlijk door een allergische reactie van de clomit. Mijn eerste trouwdag vierde ik in het ziekenhuis en wat maakte iedereen zich druk om mij, want ik deed me toch een partij raar. Een jaar mocht ik niet zwanger worden, want ik moest aan speciale medicijnen zodat ik niet weer een hoge hersendruk zou krijgen, maar die kreeg ik gelukkig niet meer. Na het jaar en afbouwen van de medicijnen werd ik weer niet ongesteld en wat bleek? Ik was zwanger!! Heb een super zwangerschap gehad, behalve op het laatste dat er toch steeds een spoortje eiwit aanwezig was en ik een iets te hoge bloeddruk had. Ons meisje is uiteindelijk gehaald met een spoed keizersnee op 10 Februari 2011 terwijl ik onder volledige narcose was, dat was wel even een domper, maar ik was moeder na 3 jaar tijd eindelijk! Ze is nu vier jaar en gaat sinds kort naar de bassischool toe, jeetje wat gaat de tijd toch snel. Inmiddels zijn we twee keer verhuisd en wonen we nu in een mooie eengezinswoning en komt de grote dame die al weer 14 jaar is om de week een hele week bij ons. Ook op dat vlak liep en loopt alles goed en kunnen we zelfs normaal BBQ met de andere kant. Die grote meid had vorig jaar een BBQ feestje voor haar vriendinnen en vriendjes en daar zat een pleegkindje bij die aan ons vertelde hoe het was omdat te zijn. We hadden al eerder eens informatie aangevraagd maar nooit wat meegedaan en nu was toch de interesse daar weer. We hebben een groot huis en een groot hart alleen weten we dat het niet snel aan zelf gaat lukken. We gingen in gesprek met Jeugdformaat, we deden de intake bij ons thuis. Twee lieve mensen hebben letterlijk het hemt van ons lijf gevraagd, voorbeelden gegeven, reacties uitgelokt, vragen gesteld en gekeken naar wie wij zijn en wat wij verwachten en willen. Al snel was er een match voor maar liefst twee kindjes een meisje en een jongetje. Dat was even schrikken, want dat past niet in de auto allemaal en de leeftijden liggen dicht op elkaar. Toen ook nog bleek dat ze bang voor dieren zijn terwijl wij juist vier katten en een hond hebben was de vraag of het echt wel zou passen ook echt zo zou zijn. Na een paar speeldagen bleek toch al gauw dat jeugdformaat echt wel weet wat wel past en niet. Op 16 September 2014 zijn ze voorgoed bij ons komen wonen en het ziet er niet naar uit dat ze ooit nog weg zullen gaan bij ons. Die dag is heel speciaal, want vanaf dat moment zijn wij met zijn zessen een gezin. Ze hebben hun eigen kamer, hun eigen spulletjes en kleding en ook hun eigen persoonlijkheden en natuurlijk is dat soms wel eens passen / meten en ontdekken, maar voor nu gaat het goed. In het half jaar dat ze hier nu wonen kan ik al een boek volschrijven, maar voor nu lijkt me deze introductie wel genoeg. Inmiddels weet ik hoe oud ik ben al weer 31 jaar en over 4 maanden al weer 32 jaar, pfff wat gaat de tijd toch snel!