2016 dit is ons jaar 
ik knuffelde mijn man en we keken naar het vuurwerk

het is al erg genoeg dat ik dit kindje niet op de wereld kan zetten
ik wil niet ook nog eens vast zitten aan een operatie
en het herstel daarvan
ik mag even naar huis wat spulletjes halen ervoor zorgen dat onze dochter oppas heeft

oktober is er en zomaar ben ik zwanger
maar ik ben niet blij
ik ben bang
zo bang
bang dat het weer fout gaat
ik durf niet eens naar de dokter want het gaat gewoon fout ik voel he
met 5 weken weer een miskraam
ik realiseer me dat ik naar de huisarts moet voor mijn doorverwijzing
ik krijg hem en kan gelukkig snel terecht bij een gynaecoloog in het ziekenhuis
eenmaal daar ben ik niet zo gelukkig die man is zo onaardig ik voel me zo onbegrepen,
door hem voel ik me zooo jong dat ik me schuldig zou moeten voelen dat we nog een kindje willen
via een reken programma op de pc zegt hij dood leuk dat ik net als ieder ander een normale kans heb
en dat we gewoon slechte bevruchtingen hadden en dat we maar blij moeten zijn dat het afgekomen is
anders hadden we misschien een gehandicapt kindje kunnen krijgen
wat...
we worden weer naar huis gestuurd met het recept een half jaar proberen
ik heb in dat half jaar een knop uitgezet in mijn hoofd
ik weet niet veel meer van die tijd
ik weet alleen dat ik nog 2 keer een miskraam heb gehad
het half jaar is ruim voorbij
wij dus weer naar de huisarts en vragen om een doorverwijzing
gepraat over de miskramen
en opeens leer ik dat als ik zwanger ben ik mijn medicatie direct met een kwart moest verhogen
waarom wist ik dat niet
maar we hebben onze doorverwijzing en we krijgen een andere gynaecoloog
hij is gericht op kinderwens dus we hebben nieuwe hoop
alle mogelijke bloedonderzoeken krijgen we om te kijken of er iets afwijkt
als ik opbreng dat de huisarts zegt dat ik mijn medicatie moet verhogen als het uiteindelijk zo is
sta ik versteld van zijn antwoord
dat is echt geen waar het moet juist omlaag het kan schadelijk zijn en nog veel meer
ondertussen had ik er wat meer over gelezen en stond ik achter het besluit te verhogen
dat lag eigenlijk ook wel voor de hand
als je lichaam zelf bepaalde stoffen niet kan aanmaken moet je dat aanvullen.
in ons bloed is niets te vinden en we zijn er eigenlijk ook wel een heel eind klaar mee
totdat ik me eind augustus anders voel ik verhoog mijn medicatie ik voel dat het nodig is
een week voordat ik er überhaupt achter kon komen
maar ik had gelijk hij was positief
ik niet
ik was zo negatief als het maar kon
maar elke dag was er weer 1 verder
heel wat cellen groter en een stukje sterker
ik had wel wat krampen dat maakte me angstig maar geen bloed
ik kreeg rust
ik had een afspraak in het ziekenhuis 18 september
ik dacht dat dit wel eens een mooie dag zou kunnen gaan worden
vol goede moed gaan wij naar het ziekenhuis
wachtend in spanning
en natuurlijk lopen ze uit
ik heb nu weer een andere arts een vrouwelijke dit keer
fijn dacht ik
maar eerst apart een echo
eindelijk we konden
ik voelde vlinders in mijn buik
ik kon mijn tenen niet stil houden van spanning
maar dan..

het liefst kruip ik onder de dekens, warm veilig opgerold.
waar niets of niemand mijn kan raken...
alleen gaat dat niet ik moet zorgen
ik moet zorgen voor mijn gezin
De boel draaiende houden
maar hoe doe je dat als je zelf op instorten staat
hoe lucht je je hart als je bang bent je verhaal te doen
hoe deel je pijn als je bang bent voor de reactie
hoe leg je uit dat je afgelopen 4 jaar van je leven
een hel waren
we maakte samen niet de makkelijkste stap
een heel stuk Nederland lag tussen ons, 19(10 dagen later 20) en 20 jaar en nu al een kindje
maar wij waren gelukkig
we hadden nog niet alles maar stukje voor stukje
werd onze puzzel compleet
het eerste jaar met zn 3en vloog voorbij
we waren heel gelukkig maar toen voelde ik me al niet goed
de avond na haar eerste verjaardag besloten we
heel voorzichtig en heel rustig aan om voor een 2de te gaan
al snel kregen we een nieuw huis en waren we druk in de weer
door de drukte lette ik niet op mezelf maar eigenlijk ging het helemaal niet goed
eenmaal gesetteld waren we al een jaar verder en al een half jaar intensiever bezig
in het 2 jarig bestaan van onze dochter had ik toch best veel gesport en gedieet
maar ik bleef aankomen,
ik kwam op een punt dat ik niet wou eten
maar dat kon ook niet ik moest eten anders ging ik out
ik at gezond en niet teveel maar de kilo’s vlogen eraan
en niet eraf
dus dan toch maar naar de huisarts toe
en dan heb je plots de diagnose te trage schildklier
dan ben je 22 en chronische ziek
ik moest overnieuw leren leven
mezelf instellen op een nieuw leef patroon
het enige positieve was dat ik wist dat het niet mijn schuld was dat ik opeens zo dik was
de huisarts zei het zelf nog je kan dieeten wat je wilt
maar je komt aan van een glas water
een glas water
ik had een brok in mijn keel
toen plots uit het niets was ik zwanger
ik was zo blij, zo vlak tegen de kerst aan
misschien waren we gewoon te druk geweest
had ik stress ofzo dat het daarom niet lukte
het kon me helemaal niets schelen dat we over een paar maanden zouden gaan trouwen
dan maar een nieuwe jurk kopen ik was gewoon blij
bam realiteit sloeg me hard een miskraam
die kerst moest ik me maar staande zien te houden gezellig doen terwijl ik verdriet had
nou kan ik dingen best heel goed van me af zetten en kwamen we deze dagen wel door
maar we zijn daarna gelijk naar de huisarts gegaan
het kon dus wel,, maar we hadden pech gehad we moesten nu nog maar een half jaartje proberen en dan zouden we een doorverwijzing krijgen
we hielden hoop en ik probeerde blij te zijn terwijl ik een emotioneel wrak was
ik probeer mezelf een beetje te verheugen, wintersport staat voor de deur en daarna gaan we trouwen
maar het voelt als een masker
niemand wist echt wat er in me omging
ik voelde me als een gesloten boek diep verstopt in een kast met een paar kettingen om de kaft en paar onbreekbare sloten
dat na een half jaartje terug naar de dokter wordt een beetje vergeten en we proberen ons op ons te richten
ik wil weer gelukkig worden