Profile icon Profiel News icon Posts (3)
Blog image
  • Baby

Deel 2 Gaap! Slaaptekort.....opname in het ziekenhuis

Het vervolg van de eerste blog. Hierin beschrijf ik de ziekenhuisopname en hoe het er nu voor staat.

Zoals jullie hebben kunnen lezen in het eerste deel sliep onze jongste zoon niet. Na heel veel opties te hebben doorlopen kwamen we toch echt bij de laatste optie aan en dat was een opname in het ziekenhuis. We waren op een woensdag in het ziekenhuis voor de eerste dag van de provocatietest voor de koemelkallergie toen wij aangaven dat het zo niet langer ging. Ze waren het met ons eens en de maandag erop moesten wij ons melden op de kinderafdeling voor de opname. Er viel een enorme last van mij af en was blij dat we eindelijk de stap hadden gezet totdat ik vrijdagmiddag bij mijn oudste een waterpok zie zitten......alle alarmbellen gingen af want tja waterpokken zijn extreem besmettelijk en ik wilde niet dat we zieke kinderen zou besmetten dus ik zaterdag het ziekenhuis gebeld en wat ik al dacht werd de waarheid, Kai mocht niet komen. Heel erg begrijpelijk maar ik was er kapot van, eindelijk de stap gezet en nu dit en het kon ook nog wel meer dan 3 weken duren voordat het wel kon doorgaan aangezien we niet wisten of Kai wel of niet besmet zou zijn. Totdat maandagochtend de telefoon ging, de kinderarts, ze hadden zitten rekenen en als Kai ze zou krijgen dan was hij tot die zondag erop nog niet besmettelijk dus we mochten toch wel komen (de oudste mocht alleen niet op bezoek komen wat logisch was). Stom verbaasd maar wel heel blij wat spullen bij elkaar gezocht, oudste naar opa en oma en hop in de auto naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werden we naar onze kamer gebracht en daar kregen we gelijk de intake met een verpleegkundige ( zij checken of er niet een medische oorzaak is) en de pedagogisch medewerkster. De pedagogisch medewerkster is de persoon die je begeleidt tijdens zo'n opname. Zij vroeg wat ons dagritme was en waar wij tegenaan lopen buiten het slapen om. Een van de dingen die ons dwars zat was dat Kai nog best heel veel melk kreeg, 5 grote flessen en vaak zelfs nog een klein beetje midden in de nacht. Dit was best veel maar we kregen het ook niet omlaag. Op het consultatiebureau hadden ze gezegd dat hij ook wat meer mocht hebben omdat hij erg groot is (papa is ook 2 meter) dus daar hielden we ons aan. Zij kwam toen met een schema waarvan zij dacht dat goed zou passen bij Kai, nog maar 3 grote flessen (07:00 / 14:00 / 19:00) en 2 kleintjes (10:00 en 23:00). Ook ging ze ons leren wat we moeten doen als Kai begon te huilen. Dit komt neer op 1x warm troosten en daarna om de 5 minuten koud troosten. Warm troosten is je hand op zijn buikje, rug of hoofdje leggen (niet wrijven want dat nodigt uit om te spelen) en troostende woorden zeggen. Koud troosten is alleen een hand op buikje, rug of hoofdje, niet aankijken en niet praten. Dit doe je dan ook kort en je loopt daarna weg en herhaal je iedere 5 minuten. De eerste 2 dagen mochten wij niet bij de slaapmomenten zijn, dan gingen we naar de ouderkamer, en de nachten moesten we naar huis. Dat laatste was echt vreselijk, ze gaven aan dat het lastig is als de ouders erbij blijven om het patroon te doorbreken en dan kan je als ouders bijslapen (nou, vergeet dat maar want ik kon echt niet slapen hoor). Na de eerste nacht stond ik al weer vroeg op de stoep, Kai zat heerlijk op de zusterpost in zijn stoel en hadden hem al de bijnaam de directeur gegeven. Hij had een redelijke nacht gehad, wel regelmatig wat gejammerd maar niet echt flink huilen en hij was goed te troosten met zijn speentje. Best wel verrast maar wel heel blij met dit nieuws. De verpleegkundige gaf aan dat ze hem eigenlijk een beetje hadden moeten wakker maken voor het kleine 23:00 flesje en vroeg ons of we die ook niet beter konden laten vallen, nou heel graag! Overdag ging het slapen ook steeds beter, geen hazeslaapjes maar steeds iets langer. Na 2 dagen mochten we het zelf gaan doen en dan keek de verpleegkundige mee en ook dat ging super! Na 5 dagen hadden wij een uitgerust vrolijk mannetje die zelfs doorsliep vanaf zijn fles van 19:00 uur! Ook zijn hoestje waar hij vanaf 8 weken oud al last van had was weg (waarschijnlijk doordat hij minder melk krijgt). Wat het nou precies geweest is, weten we niet. Wat ze doen is eigenlijk een harde reset, uit de veilige omgeving, getroost worden door vreemde en het aanpassen van het voedingsschema. Kai doet het nu nog steeds super, als hij zijn slaapzak aan krijgt, weet hij dat hij gaat slapen. En soms wordt hij wakker maar dan is hij zo getroost met zijn speentje. Kai kreeg 2 weken na de opname ook de waterpokken en zelfs toen sliep hij goed. Wij zijn nu weer een vrolijk, ontspannen gezin alhoewel ik deze periode nog wel even moet verwerken maar daar zal ik nog wel eens over schrijven. Graag wil ik met deze blog wat openheid geven over de gevolgen van slaaptekort en wat je kan doen. Ja, je weet dat met kinderen je minder slaap krijgt maar van een kindje van 6 maanden mag je verwachten dat ze een paar uur achter elkaar kunnen pakken. Voor alle ouders met slaaptekort, hang in there en laat je niet afschepen!

 
Artikel lezen
3 Reacties tonen
Blog image
  • Baby

Gaap! Slaaptekort.....zzzzzz en het taboe daarop

Onze jongste zoon Kai en de weg die we hebben afgelegd naar nachtrust tot een ziekenhuisopname aan toe.

Ik schrijf deze blog omdat ik vind dat er soms toch nog een taboe heerst op slaaptekort en kinderen want hé als je kinderen hebt dan weet je dat je nachtrust minder wordt. Natuurlijk is dat in zekere zin ook en zeker de eerste paar maanden maar na 6 maanden mag je (volgens onze kinderarts) best verwachten dat je redelijk wat slaap kan pakken. Toen onze zoon was geboren heb ik de eerste weken borstvoeding gegegeven totdat ik weer ging werken en daarna kunstvoeding. In het begin kwam hij zo rond de 3 / 4 uur en op en gegeven moment zelfs nog maar 1x per nacht totdat daar het omslag moment kwam.....Kai werd steeds onrustiger, sliep zowel overdag als 's nachts heel slecht, hij bleef maar hoesten, kramp en met zijn ontlasting was het hollen of stilstaan. Na de 4 maanden grens en een antibiotica kuur later (voor een lichte longontsteking) toch maar eens verder zoeken wat de oorzaak hiervan was, want dit was niet prettig voor ons mannetje en ook niet voor ons, vooral het kramp verhaal zou toch minder moeten worden en het hoesten moest nu ook wel eens stoppen. Op aanraden van de huisarts overgestapt op HA voeding en naar een osteopaat. HA voeding gaf niet veel verschil en ook de osteopaat kon niet veel vinden behalve wat spanning hoog in de rug maar dat kwam waarschijnlijk door het hoesten. De 2de behandeling werd zelfs afgebroken omdat hij zo enorm onrustig was. Niet lang daarna moesten we naar het consultatiebureau en daar hebben we onze zorg uitgesproken. Zij vroeg aan mij of ik misschien aan een oorzaak dacht en het enige wat ik kon bedenken was een koemelkallergie. Zij was het met me eens, zeker wat betreft het hoesten en de kramp dus we zijn toen overgestapt op Pepti. Na 2 helse dagen van krijsen zagen we een verandering, zijn ontlasting werd beter en de kramp leek minder waardoor hij ook wat beter in zijn vel kwam te zitten maar het slapen bleef een ramp. We zaten nu op gemiddeld 3 uur slaap per dag en dit begon zijn tol te eisen op het hele gezin. Ivm met de verdenking op koemelkallergie moesten we naar de kinderarts voor een provocatietest. Bij de intake gaven wij onze problemen aan en ook haar viel op dat Kai heel onrustig was. Hij wilde niets missen, alles in de gaten houden en hij wilde ook veel meer dan dat zijn lichaampje kon. Zij stelde een borsteltherapie voor via een gespecialiseerde kinderfysiotherapeut of een opname in het ziekenhuis. Dat laatste wilde wij dus absoluut niet dus we gingen voor de therapie. Met borsteltherapie borstel je kind met een speciaal borsteltje op een bepaalde manier wat prikkels moet geven daarna geef je op verschillende punten druk, hiermee probeer je de teveel aan prikkels weg te nemen. Nou daar was meneer het niet mee eens, hij werd er zelfs nog bozer van. Wat nu? De kinderarts had al bij de eerste afspraak aangegeven dat als het niet meer zou gaan of als je donkere gedachte zou krijgen dat we dan aan de bel moesten trekken en dat Kai dan opgenomen zou worden. Langzaam aan belandde we toch echt bij dat punt en toen ik midden in de nacht weer met man en macht ons mannetje probeerde te laten ontspannen werd ik zelfs een beetje bozig op hem terwijl hij er niets aan kon doen. Dit was voor mij het teken om aan te geven dat de koek op was en dat er een ziekenhuisopname moest komen. In de volgende blog zal ik daar alles over vertellen.

Artikel lezen
0 Reacties tonen