Overal kun je het lezen; De lockdown zet door, corona maatregelen worden aangescherpt en scholen blijven langer dicht. Het enige dat ik er bij voel is niks. Niet omdat ik er niks bij wil voelen hoor, maar omdat ik er totaal geen tijd voor heb. De stress van rondvliegen begint langzaam op te breken en ons huis ziet er uit alsof de eerste de best windhoos er doorheen is gevlogen. In het normale leven hebben wij het ideaal geregeld en is mijn 32 uur werken, de fulltime baan van Arjen, onze 5 kinderen en ons leven geweldig geregeld. Of in ieder geval voor ons werkt het. In het normale leven kunnen wij echt genieten van iedere dag, maar op dit moment word het met de dag lastiger.  In het "normale" leven gaat het eigenlijk gewoon goed, we leven via een strakke planning en iedereen is hier blij mee. Echter lijkt deze planning in de lockdown totaal in het niet gevallen. 

Alweer tranen! Het lijkt wel of niet kan stoppen met huilen en waar huil ik eigenlijk om? Floyd onze zoon is een paar dagen oud en natuurlijk kraamtranen horen er bij, maar zoals dit gaat hoort niet. Dit ken ik niet van mijn vorige zwangerschappen. Ik voel me echt niet goed. 

Lieve kleine jongen,

In de afgelopen weken hebben we langzaam toe kunnen werken naar het 'nieuwe' normale leven. De jongens gingen weer gedeeltelijk naar school en onze kleine meid was weer welkom op het kinderdagverblijf. Toen ik in de persconferentie hoorde dat dit stond te gebeuren maakte mijn hart een klein sprongetje. 

Oke, waarschijnlijk is dit de zoveelste klaagzang die je gaat lezen en waarschijnlijk ook nog niet de laatste. Toch weerhoud het mij niet om deze blog te schrijven. Vandaag ben ik 16 weken zwanger en mijn kwaaltjes zijn helaas nog steeds niet verdwenen. Ik ben dag in, dag uit enorm moe. Na elke maaltijd heb ik het idee dat mijn maag door de wasmachine gehaald word en mijn hoofd lijkt helaas een kanon dat op ontbranden staat. Echter is het zoals het is en voor dit kleine frummeltje wil ik met alle liefde ziek zijn. Nouja, dat is ook niet helemaal waar. Ik ben er echt wel toe bereid, maar  de huidige situatie maakt het niet bepaald makkelijker. 

Wat zou jij doen? Moet een jongentje perse stoer zijn, klimmen en klauteren en echte jongensstreken uithalen? Moet een meisje perse een rokje aan, lange haren en met poppen spelen?

Kan ik dit nog wel? Hoe moet ik het gaan doen?