11 weken en 2 dagen is Luuk al weer. En wat een heerlijk kindje! Hij slaapt, drinkt 5x per 24 uur waarbij hij tussen de 8 en 11 uur per nacht achter elkaar kan slapen. En ook overdag slaapt hij veel, na 1 tot anderhalf uur na de voeding wakker te zijn geweest. Misschien dat hij een laatste dagen iets vaker wakker is, ook voor een voeding uit al uitgeslapen kan zijn. En dan ligt hij in de box, of in z'n wipstoeltje als ik ga douchen. Soms merk je haast niet dat hij er ook is.

Luuk heeft een nacht doorgeslapen! De afgelopen 3 dagen komen we steeds uit op 6 voedingen per 24 uur en gisteravond had hij om 22.30 de laatste en kwam hij vanmorgen  pas weer om 7.15! Wat een cadeautje! Wel een beetje gek dat je van een onderbroken nacht heel moe wordt en van een nacht door slapen niet ineens veel uitgeruster bent. De voedingen gaan in ieder geval erg goed. Van de week een erg pijnlijk gevoel in een borst gehad maar dat trok na wat massage en 2 nachten slapen eigenlijk vanzelf weer weg. Gelukkig dus niet op een ontsteking afgestevend.  

Maar zo voelde het toch niet. Ja, het was heel onwerkelijk dat het al voorbij was. Het besef dat er geen pijnstilling aan te pas was gekomen, we niet naar het ziekenhuis hoefden.. allemaal heel onwerkelijk. Maar het moeten doorstaan van het hele gebeuren  was desondanks echt geen pretje. En ook mentaal had ik moeite met een aantal dingen. Dat er bijvoorbeeld een leerling VK was terwijl ik een paar maanden geleden had aangegeven dat ik met mijn moeder en man al wel genoeg mensen om me heen had. En dat deze leerling ook de taken van VK op zich op had genomen is niet met mij overlegd. Op zich allemaal niet zo erg. Maar op het moment dat ik na het breken van de vliezen binnen anderhalf uur van 4.5 cm ontsluiting naar uitdrijvingsfase ging had niemand door. En dat ik zogenaamd 'stiekem' mee aan het persen was gedurende een half uur of zo gaf me het gevoel dat ik het niet goed deed. Dat ik het wel eens helemaal kapot kon maken op deze manier.  En het gevoel dat dit echt niet nog een hele nacht vol te houden zou zijn was best beangstigend. Het had heel wat gescheeld als ik toen gewoon een GO had gehad. Ik weet nu dat ik ook dan niet voluit mee had mogen persen. Maar de wetenschap dat we in die laatste fase zaten had vast heel fijn kunnen zijn! 

Best spannend omdat het de vorige keer met Jasper achteraf gezien allemaal niet heel soepel liep. Jasper viel te veel af, de BV kwam niet op gang. We gingen bijvoeden middels fingerfeeden, nakolven, tussen door kolven, voeden met een borstvoedingsondersteuningsset en daar hebben we nog weken lang 'plezier' van gehad. 

Het was zo onwerkelijk. Daar was hij dan. Nog voor middernacht was het voorbij, nou ja het ergste was voorbij. Ik denk dat ik er zo op ingesteld was dat het nog uren zou duren dat ik het allemaal even niet meteen kon bevatten. Er was dit heerlijke gevoel maar ook nog het boze chagrijnige gevoel veroorzaakt door de pijn. Nu ik alle heftigheid had doorstaan was zelfs het kleinste pijntje te veel. De navelstreng die op me drukte, de verdovingsspray voor het plaatsen van de hechting, het plaatsen van de hechting en daarna toch nog maar een hechting. De geboorte van de placenta was wel weer goed te doen. Ik wilde gewoon even geen gedoe meer daar beneden.

Ik heb geen besef van tijd, ik vertel dat het druk gevoel er weer is en toeneemt. Uiteindelijk begint elke wee er zo sterk mee dat ik ondanks het commentaar van iedereen wat begin mee te persen. Eerst nog in combinatie met het zuchten, ik besef me dat het nog niet mag en maar ik doe het toch. Uiteindelijk zoeken ze het maar uit met dat doornemen en weiger ik het gewoon helemaal. Eerst meepoepen. Dan nog een halve wee ademen.. als dat dan zo nodig moet. Dit duurt misschien een half uur tot 3 kwartier begrijp ik achteraf van mijn moeder. Zij (voormalig kraamverzorgende en lactatiekundige) had dondersgoed door dat ik gewoon aan het persen was en de kraamzorg ook. Wat de student VK door had weet ik niet. De kraamzorg is even naar beneden gegaan om tegen de VK aan te geven dat ik toch echt persdrang had. Maar ja, ik zat om 22.30 op 4.5 cm. Dus echte noodzaak om om 23.30 weer te controleren was er niet denk ik want ze kwam niet naar boven. Ondertussen had ik er geen weet van dat de ontsluiting fase gepasseerd was. Niemand niet. Tot ik uitriep dat hij er aan kwam en ik het hoofdje tussen mijn bekken voelde. Zo onwerkelijk...ik en iedereen met mij was in de veronderstelling dat we dit nog een uur of wat zouden moeten gaan volhouden. Tot zeker de volgende ochtend.. M'n moeder vroeg zich zelfs af of dat wel zou lukken met die persdrang en zo. 

Na het opvangen van 2 of 3 weeën die minder hevig lijken als daarvoor doet de VK even een inwendig onderzoek en blijk ik nog op 3 cm te zitten. Wel is er 3/4 verweking en komt de boel al meer naar voren te liggen. Ik was er wel op ingesteld dat de vordering van de ontsluiting trager gaat dan dat je gezien al die heftigheid zou verwachten. Geleerd van de vorige keer. De weeën zijn niet voor niets, er gebeurt daar beneden van alles. 

Dus vanmiddag om 13.30 worden we in het ziekenhuis verwacht voor een hartfilmpje, echo en inwendig onderzoek. Manlief blijft de hele dag thuis en Jasper gaat een dagje naar opa en oma. Tenzij we meteen moeten blijven.. dan zal het wel wat langer gaan duren. Om die reden pakken we ook de vluchttas en maxi cosi mee. En de camera, opladers... het voelt als een generale repetitie. Ik ga ter ontspanning maar weer eens in bad, boekje er bij en tegen 11en merk ik dat ik een aantal keer een buikpijntje heb gevoeld. Aan Arno omschrijf ik het als niet noemenswaardig. Komt niet in de buurt van een wee, houdt niet lang aan en komt niet regelmatig. Een harde buik zou ik het ook niet willen noemen, hoewel de gyn het later in het zh op basis van mijn omschrijving wel zo noemt. Achteraf is het toch wel het begin van het zogenaamde rommelen. 

Dus glijdt ook de dag van vandaag weer voorbij. We zijn zelfs gaan lunchen! Nooit gedacht dat ik nog eens klaar zou zijn met ontspannen. Weer een boekje, weer in bad.. weer een slaapje. Haha..En ik hou toch altijd wel heel erg van niets doen! Het begint nu een beetje te voelen alsof er nooit wat gaat gebeuren.