Het is dinsdag 27 juni. Ik ben zo klaar met de zwangerschap. Door de hitte van de afgelopen tijd, de hoge bloeddruk en de bijbehorende medicatie ben ik echt op. Ik tel de uren en dagen af. In de middag hebben we een afspraak in het ziekenhuis. Tijdens de vorige afspraken hebben we besproken dat ik vanwege mijn zwangerschapshypertensie (hoge bloeddruk) ingeleid ga worden, rond week 38/39. Ik tik vandaag de 38 weken aan en als het aan mij ligt wachten we niet meer langer.

Het is Internationale Week van de Borstvoeding. Dat het geven van borstvoeding niet vanzelfsprekend is weet ik maar al te goed. Met pijn in mijn hart ben ik deze week aan het afbouwen en komt ons borstvoedingsavontuur daarmee ten einde. Trots dat ik een maand lang alles heb gegeven om het te laten slagen, maar helaas. Ik heb altijd gezegd dat ik het geven van borstvoeding zeker wou proberen. En zo stapte ik er 5 weken geleden in.

Welkom op de wereld Lily ♡ (28-6-2023)

In mijn vorige blogs kon je lezen dat wij na 3 jaar eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Na de kliniek op de hoogte te hebben gebracht, kreeg ik een mail met meer informatie. Het is definitief: ik ben zwanger!

In mijn vorige blog kon je lezen dat wij na bijna 3 jaar eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden na de eerste ICSI-terugplaatsing. Ons geluk kon niet op! Ik was wel iets te vroeg met testen, maar als je met je hoofd boven de wc hangt, probeer dan maar eens om die testdrang te bedwingen. Voordat de reacties binnenstromen over dat je vals positief kan testen: ja, dat weet ik. Daarom testte ik ook pas op het moment dat het al uit mijn systeem moest zijn. 

Ons embryo was inmiddels een paar dagen geleden teruggeplaatst. Het voelde zo speciaal en tegelijkertijd zo kwetsbaar. Nu hadden we iets om te verliezen. We hadden het met niemand gedeeld, want we wilden niet de druk voelen om de uitslag gelijk te moeten delen. Dit wilden we samen doen, we hadden al zoveel gedeeld rondom ons traject. 

Het was zaterdagochtend, om 10.00 mochten we ons melden bij de kliniek voor de terugplaatsing. We mochten boven plaatsnemen, bij de ruimte waar ik ook mijn punctie en inseminaties heb gehad. Alleen voelde het alsof we een nummertje mochten trekken, want volgens mij werden er die dag aan de lopende band inseminaties en terugplaatsingen gedaan. De wachtruimte zat namelijk propvol. 

Nadat we hadden gehoord dat er 9 eicellen waren gevonden, legde de verpleegkundige het proces verder uit. Wat konden we de komende dagen gaan verwachten?

Na wekenlang injecteren was het zover: de gevreesde punctie. Nog voordat we überhaupt met IVF waren begonnen, zag ik hier al tegenop. En nu moest ik er écht aan geloven.